VOLVE!!!

http://youtu.be/5EKyhpKTAm0 "...e aqui me tes, o tempo pousou en min máis neves, as cicatrices que nom curaron foron caendo e o compromisso faisse passo aos poucos..." Onde están as verbas que nom che escribo? a onde van os pensamentos nos que te lembro? a onde as ideas que inda me evocas...? Um ja nom sabe cómo dá vivido sem esta preséncia, que torna sem avissar, e avissa das lévedas chegadas sem tempo pra preparar o café..agora ja nom bebemos té..a tetera escaralhousse e bebemos café...é igual... ségueme lembrando a ti, e o ceo azul..tamén me lembra a ti, e as pingas que nom caen nos vidros..., também me lembran a ti.... Um acostumasse a viver, como um estúpido costume, e a pensar que manhá será distinto, o que hoje aturamos é o que manhan superaremos, a tristura de hoje tornará na ledicia de manhá.....se cadra manhá ves, aínda que seja menos possíbel que probàbel...se cadra molhas os pés no río, e ris....e de ser asim, todo o que sufrin valdría a pena...se cadra manhá chove e nom poderei tender a roupa....pero seguimos a viver, coa esprança na fronte, peghada á fronte, como quen pega um auto-colante para se lembrar de que vive...nom sabemos do que perdemos até que o perdemos... E os tópicos que estúpidamente sempre rejeitei, van-se cumprindo, e noto-me sen o ser, o velho que serei, o velho que sempre souben que sería...seguindo o regho, caminhando, ás veces correndo...pero sempre sem saber cómo o fago sem ti.... Ao redor está a calma dos tontos, tamén das tontas....de pensar que hai máis xente coma min, se eles aguantan....como eu nom...e nom me chega o acougo de nom comprendelos....nonos comprendo, nonos vejo, importanme un caralho, que sí que me importan...pero coa súa actitude átanme e amordazanme para evitar que berre nas nuites de frio, de chuiva...VOLVE!!!!!!!!!!!!!!!!VOLVE!!!!!!!!! PRA CHE DEVOLVER TODO O QUE ME DECHES SEM SABELO!!!!!!

na toma de possessiom dun da vila...

Remoía na lingua aos poucos, facía esforzos para que nom se lhe escapase pela comissura dos beizos o remanente do cuspe que sempre o acompanhaba cando tinha que falar de máis. nom lhe agradaba falar de máis, el era um home de gestos, simples, sobrios pero claros. cando tinha que falar sempre cometía algún erro, comezaba bem, enlazaba co humor que dende neno ouvira na vila natal, pero cara o final...errraba, sempre soltaba alguma verba da que en privado, sempre em privado, tinha logo que se arrepentir.

Na vila conheciano como o "da lingua embozada" malia que facía anos e anos que a deixara para se mudar á capital. Nom nacera para pudrecer coas malabaristas xestions duma vila, mais en privado reconhecía que nom podía passar sen voltar pela vila cada pouco, e é que sem os da vila endexamáis chegaría a ren.

Velaí o tinhamos, coa chaqueta máis apretada do que debería, coa olhada perdida de quen nom sabe com certeza onde esta a se adentrar, remoendo do cuspe para atrás e repeiteado ante o evento que lhe agardaba.

Colheu folgos, deu un passo adiante e coa fouteza de quen sabe que nom pode dar un paso atrás, meteu a man enriba do libro sagrado e respetado:

.- "Prometo jurar que ..." os un olhabam cara os oitros, os oitros olhaban cara os uns, estaba nerviosso.

.-"Prometo y juro que..." ergueu de novo a vista, desta volta ninguén rira, cría que todo estaba encaminhado - "...y juro que acataré la Constitución..."

Cando rematou nom recebeu saúdos de ninguén,era tan invisible e gris como o percibían na vila natal. Desexou voltar de súpeto á súa vila natal, supunha que todo sería máis doado, pero ao darlhe a espalda á Constitución soubosse atrapado.

Agora todo o país dependía,olhaba e agardaqba algo del.

BoiroBerra...!

E volto a colher os teclados logo duma moi long aúséncia, e é pra dar a bem-vida a um novo blogue agora que está de moda pechar blogues e mudalos por ferramente de última xeração...

BoiroBerra e berra muito e moi alto!!!!

nom lhe perdades a pista como case ma perdedes a min

Agora em tempos de néoa e fraigem é cando máis falha facemos!!!! adiante pois cos berros!!!!!!

Fin de semana quecomezaba con cervejas de sexta-feira....a gente da empresa (azul e verde) nom falhamos ao Born...achegaron-se logo rui e ivonne e ficamos coa morena e Barbie....Gustio a chegoume a cassa.... o sábado espertei limpando o piso e recolhendo a habitaçao....comida a base de butifarra e mongetas e visita á óptica Universitária, coa encomenda de encargar un par de gafas que sustitúan ás perdidas.....(nonas había iguais...) passamos polo carrefour para mercar..un xamón!!! nom chegaban os gastos da táboa de snow, a finde en Andorra con Martín e Paula, a moto.....uffff, pero estivo ben cena romántica con Albarinho e fideus chinos e o Domingo já co Papa en Bcna, fomos a vr, en pleno fervor religioso o monastério de Pedralbes, do que Alba dibuxara a igrexa con planos e detalles.

O mosteiro data do século XIV, e foi creado pola raínha Elisenda de Moncada (derradeira dona de Xaime II), para que fose ocupado por monxas clarisas e refuxio da súa viuvedade. O claustro é aberto, con xardín central e prantas medicinais á vista, as celas das monxas, os cambios dendeo antigo convesto até os nossos dias, o comedor, os libros antigos, capelas de oración...e é que o primeiro domingo de cada mes a entrada é gratuita.....logo calçotada na casa de Alba, coa carne que mercamos no carrefou....siesta no sofá e retirada, para con estas verbas pechar a fin de semana.....

Tempos de berrar...!

nacemos, e berramos, crecemos e imos moldeando as cordas vogais con berros desenfrenados que lembran as películas que os ianquis facián dos indios....o berro é un métod de difusión propio do instrumento máis antigo dos conhecidos: a voz....

E nestes tempos que corren, umha ferraamenta para alzar a voz polos desperfectos que estamos a causar no planeta. Se onte falabamos de natureza, de protecção da natureza, antonte da fame e morte que pobla áfrica (e consinte a velha europa) hoje a cojuntura (que fermossa verba que nom designa nada!) pide berrar por um mundo milhor...qué é um mundo milhor?...pois um mundo máis justo, onde os políticos (si sempre tenhem a culpa) pero máis os votantes (que tenhen máis culpa aínda) están levando a fortaleza e a estabilidade de 600 anos de europa ao garete, e nom en termos comparativos con oitros continente....visto simpremente dun ano para oitro...a ecónomía afóganos onde onte nos "liberaba de cargas" nas hipotecas, nos salarios dos que ja no o terán, nos cartos que a Facenda Pública já nom recaudará, nos jubilados que nom terán todo o que sonhabam....

Nom pretendo dar leccións de economía, `para isso hai xornais e jornalistas....pero fago incisso, que este é o momento de berrar, de protestar, como cando nenos, como cando os doce anos, como cando o árbitro nom pita penalti e como cando o primeiro carro tarda en arrancar cando o semáforo torna en verde.....nom quedemos calados...BERRAR HÁ DE SERVIR....

NOM A PRAIA EM CORCUBIOM!!!

xogabamos coa area até que a praia quedaba baldeira, como se o tempo nom existira, os tempos vinham marcados polas dúas horas de rigor da digestiom, pero umha vez que chapoteabamos nas aghuas, esquesíanos pra concentrarnos na area...castelos, fortificacions nada indemnes á aghua, ... arte do momento, sabíamos que a marea subía, todos os días subía dúas veces ao día, todas as mareas barrian e sepultaban os castelos, as figuras, pero cecais por isa levidade de nom trascender aplicabamonos máis no projeto....e de cando olhabamos o sol, um sol cegador que contemplaba aquelas fortalezas con dúas entradas para o mar....

-papá, coidas que algún día terei um castelo coma iste!!??

-filho, contentate con que haia area onde descansar e ideas pra moldeala....

aquela era a praia, a de sempre, o lugar elegido para desfrutar, tomar o sol, nadar, aprender a remar, pero sobre todo construir castelos de areia....

hoje leo que queren facer outra praia, pero sem area, con caolins, no centro da vila, onde até hoje baixan as mariscadoras a mariscar, que nom a passar o tempo....onde os marinheiros embarcan as poucas chalanas que hai no povo....hoje un anaco de mín, lembra que nom fai falha area, con que haia "futuras previsions hosteleras" umha praia nace coma se nada...sorte que o povo nom son só casas, tamén há gente, gente que sabe ergher a voz e construir castelos alén do aire.....NOM Á BARBARIE DA PRAIA NO CENTRO DA VILA DE CORCUBIOM!!!!!

das preocupantes distáncias...

O panorama nom está para tirar foguetes (foguetes de palenque, léase) a situación de desfiar a rede social tecida na Galiza na lexislatura do bipartito corre máis axiña que o lume que se lhe prende o pirlo seco …e um nom quere preocupar a ninguén, nom quere dar umha imagem negativa, pero cando ve o que ve….. a distáncia marca dende logo, umha pauta moi importante, já que um asiste a este novo parto como o pai que come as unlhas antes de saber como saldrá o crío detrás da sala de partos…um nom pode facer nada, nom pode berrar, só confiar……um só pode comportar-se coma o mozo na distáncia que reza e confía na moza, na fidelidade da moza, naquel elemento que alonxe a os miles de lobos de buitres que axexan trala rapaza, nada, tampouco pode facer, berrar, ista vez sí, berrar mais nom solucionar ren…
Preocúpate máis , se cadra, o ver todo dende fóra, o que agranda e maximiza os pequenos, ás veces nom tan pequenos, elementos discordantes, um séntesse, inevitabelmente como un duplo espectador, nem podo façer , nem me deijam , nem sei se faría eco…..

Estas épocas de imposibilidades que fan que a paciencia seja a rainha dos comportamentos políticamente correitos, que acalman dende fóra, pero nom tranquilzan dende dentro, fan que as preguntas acudan ao maxín, cara onde imos?, que projeitos temos?...e vejo o papaventos voar…e voou, baijinho pero voou……malos tempos para erguer o voo por riba do vento…..para marcar distáncias