(II)

no angorento límite que marcaban as distancias, buscabaa a cada intre, nom podía comer sem pararme nos seus olhos, nom podía ver a televisión sem procurar ese riso que ela escondía por reparo...e eu sentíame procurado, elevado a un status que só alcanzan quenes se saben desejados, mantinha unha distancia prudencial mais mataba o tempo en atopar desculpas para quedar con ela a soas ou coincidir numa tarea común onde a minha pel entrase en contacto coa súa pel, nas paraxes máis insospeitabeis...o tacto...só procuraba tacto...el nono entendía, nom dicía nada...calaba as súas bágoas e ás veçes ata as escondía en risos tímidos... como malabaristas do aramio movíamonos en situacióms de perigo constante, disfrazabamos con caricias e miradas un desexo constante, uma pasiom desenfrenada contida num espertar a um mundo ao que ata entom lhe giraramos as costas, un mundo que estabamos decididos a conquistar...e botáronnos da casa...