o partido do século (I)

o partido era memorable por ser un encontro ansiado dende jâ façia muito tempo, moitos foran os sectores que o vinham reclamando, e muitas as oportunidades onde o combinado se reunira sem nunca coincidir tódolos jogadores sobor do céspede...e malia a ausencia de míticas glorias de tempos pasados (que nom está renhido coa idade, véjase que o trebóm de fisterra, sendo o máis novo é quem acumula máis trofeos de partidos gloriosos, jogando incluso luns e martes contra selessions totalmente descoñecidas, ausencia que veu acompanhada pola do seu séquito de arriesku dantzaris)...o partido dou comezo sem previo aviso, no sorteo de campos a moeda do árbitro decantouse polo mítico marinheiro, onde o velho mari seje afojando as penas a jolpe de cubatas levando a conta de memoria (por que será que hai gemte que nom sae dalí) a excusa era uma defensa sutil do cancerbeiro suplente, carri-leiro que na próxima tempada que pronto comeza abandonará a equipa para enrolarse nas filas do málaga virgen, cf, rodeando a portería uma defensa de luxo, valls alias "calvetas" que destaca demde atrás pola súa envergadura e potencial defensivo coas mulheres ligadas ao futbol...acompanhado de pin-en-en-vaso-ancho-plis, que já pronto anunciou que non se ía tomar o partido coa seriedade que de comezo demostraba o resto da equipa... pola linha de centro, líbero puro, pakis que já vinha entonado ou moi desentrenado chegaba a estas alturas da pre-campanha (nom fijo falha muito para tumbalo) e no medio e dirijindo o xogo, zipi e o seu olho clínico con aqueles espazos onde ninjen repara, capaz de colocalo balón longo onde máis lhe doe ao rival, poucos fomos os que escapamos da mordaz mordacidade, mais nom fijo um desplegue total de facultades, para que/quem se reservará??? como carrileiro polos laterais tucho, jogador de fondo, ávido nas distancias cortas pero só aí, logo houbo que insuflarlhe aire e ajuantalo que ía contra os rivais (con toda a raçon iso sí, con toda a raçom...) e que aínda está pajando as agujetas do partido... e moucho, carrileiro con sistema de jogo propio (que nos vai explicando pouco a pouco, minuto a minuto aos demáis...bueno é ijual...!) e en punta gagerinho, recén chejado da liga brasileira do barbança, jogador rápido e provocativo (provocador quero diçir...) que prometía rapidez co pé pero túvoa máis coa man empinado o cóbado... o céspede en bó estado...a humidade controlada, e as animadoras agardando para saltar (ou para saltarlhe nós) a calqueira momento... primeira estrategia planificada no mari-castanha, taponando o paso dos rivais, eliminando posibles pasilhos, e con marcaje de preto, o rival que se confía deija o seu poder enriba da mesas ao noso alcance (nunca os cubatas forom tan cheios, e agasalhanos con algun que oitro balon que se lhe escapa...) tiveron que empregar armas químicas que levaba o cociñeiro embaijo o pantalon para meternos um jol...vasos polo aire, risas polo chan..quieijas "creo que nom estamos entrenados"...zipi que já vai relajando o balón e lho vai lamzando a diestro e siniestro, pakis que nom se lambe...o resultado façiase agardar e vilumbrabase un bo partido...o ritmo incrementase e trasladamos o encontro á terras do noso amigo tizóm, as pancartas dino todo (FACENDA SOMOS TODOS, E NOM TIZOM SOIO) e o público, o escaso público que nos apoia empeça a quentarse...pedimos os balóns de tres en tres e de catro em catro... tizon que empeza a notar o sufrimento do encontro, que comeza a sudar, que pregunta por quinta vez si imos tardar en irnos, gemte por riba das mesas, mexilons voando polo ar, risas impresionantes, fotos,... e primeiro0 troco, incorporase oskar, fresco coma uma rosa ( o que lhe valdria ser o primeiro en abandoar o terreo de jogo), zipi que se empeza a lucir en serio e os balons son joias de gardar num livro... sácannnos a patadas do terreo de jogo (parada técnica e análise)...mais enfilamos novos minutos de incertidume no alvaroque, mudamos de plan, auto-evaluamonos (sí, a tranca já é bonita...) tucho já nom daba, os olhos paresían as persianas da minha habitasion que despertan cada manha a medio vesindario, moucho que nom sabe para onde quere ir, e a faccion pija que anuncia cambio de local...bo momento para larjarlhe um jrolinho e mudalas camisolas...logo do breve descanso adentramonos no máis perigoso , nos minutos finais, seguir o plan amarrategui ou lanzarnos sem olhos á ofensiva...pero ese será oito cantar...