4/27/2006

justiza...?


…a chuvia vendoulhe os olhos, o vento fijo o demáis…se nom havía nemgún ruído que poblara a nuite, el fixo que esa escuridade soara a fíos de coitelos redobrando ao seu contacto salvaxe…coa ira ensordecendolhe os ouvidos, cos pelos voando polos aires tebrosos, ergueu a man, invocou ao seu esnaquizado honor e trepidante fixo do acto uma carnizaría de vísceras, fibras, ósos e licuoso sangue, …sangue por todos os vingados e berros por todos os lamentos agochados, reprimidos…e suavemente deijou que o mesmo orbalho lhe limpase o rostro e que o próprio vento lhe secase as bágoas…agora si…agora o mundo jâ era un chisco máis xusto…

4/19/2006

de regresso...


ante tudo nom posso começar hoje sem desculpar a minha ausencia, atrancos (que nom problemas) tempo-laborais nom me permitiron acudir a estas paraxes tanto coma eu quijera…logo de diçir isto e de volver a ter un espaço onde expresarme/vos quijera façervos partícipes do bem que me sentou recolher airinhos , aires da nosa terrinha (troujenos enfrascados). Forom vacacións curtas mais muito gratificantes, doume para sobrevoar dun vistaço peral á situaçóm e recuperei as ganhas de voltar, pois de começo dábame prejissa polo das maletas, facturar, depender de tres transportes urbanos…e colhín o avión cara o aeroporto onde os avións ranham os telhados das casas, con muita ilusión…quería (alomenos ise era o propósito) poder ver a toda a gemte a quem lho prometera, mais o tempo, as ocupaçoms e que nom tenho polo de ajora dúas ialmas nom mo deijarom cumplir de todo. Nom me queijo, revivín a compostela nocturna, que soe ser a milhor cando os silenzos das pedras erguen o seu misterio, e também descobrín como o apejo a estar coa familia é directamente proporcional á distancia que nos separa en quilómetros, …comín o congrio, os langostinos, a empanada, e por primeira ves as kokotxas, e é que a visita á barbança de pager lojo da resaca é sempre prodigiosa, quem fui aljuma ves hame de entender, vin a mítica palmeira ajochada trala cíclope ribeira (con b de breoján)…e aí tivem o “punto nó”, ou tirar para o sur ou tirar para o norte, a minha ausência había de provocar enojos nos dous lados, e sopesei co móvil na man, nom me agradan os teléfonos que soan e nom atopan uma man que os descolgué, desculpas laurinha por nom ajudarte a soprar as velas, e desculpas a nurinha que na próxima fijo que hâ de ser…a gatín vinlhe a peluca ao aterrizar o avióm que por certo volve a colher algo de volume…redescubrín de novo os praceres da costa da morte façendo de guía, e aínda puiden alçar o cacharro de cubata en honor á saúde dos companheiros da infancia, ou conheçer á companheira do meu irmán pequeno xa que se achejaron a casa…cando colhín o avión de regreso vinha pensando en canto dá um breve tempo cando se quere aproveitalo ao máximo…traía uma bágoa no olho que nom quijo sair, agora na catalunya, de novo com clima proprio do mediterráneo até máis ver…nom son quem de quitar da mente ao impresionante atlántico…