2/28/2007

lesionado...


O risco chama á aventura, a aventura ao deporte e este juntado co risco produce extranas lesióms…tocaba de novo ir á neve, ista vez com algo máis de experiencia que o ano pasado…o deporte era o mesmo: snow-board. a paragem mudaba, acorde cos tempos desprazamonos por tortuosas estradas con curvas máis perigosas que bin laden cun escano no congreso iankee…mais baqueira-beret, um paraíso deslumbrante abriunos os brazos coas poucas neves que podía... o grupo era máis experto…notouse en que nom caín en toda a jornada do sábado, e incluso descendin por pistas azuis sem problemas….mais o espiritu das neves, apareceuse-nos em forma de ventisca e pechounos num dos cumios no derradeirop descenso do domingo….nom me deijaron baijar en tele-silha, pola ventisca e tiven que forzar umha baijada improvisada na que o que máis sufríu foi o nocelho, sobrecarjado de máis…logo dumha visita ao médico, de onde sain cumha venda opresiva, so puiden desfrutar do resto de tan marabilhosas paragems dende o coche…oitro ano máis volto da neve mancado polo tebroso esprito das neves….o bonito, que cando volte jâ vai a ser como experto snowbordista…ou isso agardo….

P:D: o das muletas é coisa da empresa para evitar que pida a baija por recaída….pero o efecto foi o contrário, agora queijo-me do hombro, pois fago um esforço moitro grande para andar com istes aparelhos...doble lesióm...pero jâ terei máis sitios onde recaer do nocelho….jajajaja, ajuarda vilajoámmmm….

2/12/2007

tesouros...


miles de silentes caricias,
amolecidas polo tempo…
varios cabelos despeitexados,
que deixaches esparcidos pola almofada,
logo do extendido sonho…

dois bicos que quedaron ancorados
nas ganas da posesión…

um abraço reprimido,
cecais esquenzido,
na derradeira tarde de solpor…

umhas médias usadas
que aínda agochan o teu penetrante arrecendo
entre as súas fibras…

ums olhinhos de misericórdia,
que se che escaparon
antes de abrir a boca…

o ghran oco que deixaches,
que foi inundando,
coma umha gran mancha de chapapote,
toda a minha cama…


e o fracaso de nom podernos
sobreponher ao puto destino,
á puta vida, inmanexable,
a lembrarte num bote de after-sun...

todo esto e algo máis, é o que gardo numha caixinha,
que nunca jà máis hei de abrir…

2/05/2007

cada día somos máisss!!!...


dinme os matemáticos e estadísticos que tenho trabalhando para min, atados con cadeaas num suburbio dez metros por embaijo da terra, nesta paragem muito sémelha á mostrada en madmax III (nós também temos energía do esterco dos porcos)…pois dinme que jâ lâ foron máis de trinta mil almas impías que figerom incórdio nesta futurista cidade…muitos viriades de visita a tomarlhe un café ( a os máis seguro que tambén se lhe ofreçeu boa canha de herbinhas…) oitros simplesmente acheghariadesvos pola janela a divisar ao seu través (comprobariades que nom tenho vidros tintados nem nublados, vese dende dentro e dende fóra) e fostedes muitos tambén quenes deijachedes un ghraninho de milho, de café, de arrós ou de espinilla, (que tambén os houbo)…nom me queda máis que feliçitarvos, darvos as grazas por escuitarme (ou ponher cara de que asím o fasedes) porque forom vários os momentos nos que fostedes determinantes para continuar escribindo, baijando o ritmo (isso sí)…mais grazas, preciadas trinta mil almas, polo que fui e polo que pode ser, para que o incórdio tenha umha paragem digna, fachendosa, pavera….grazinhas mil….(que alghém cante o “parabens-para-voçeee”, por favor)…