9/11/2009

NOM A PRAIA EM CORCUBIOM!!!


xogabamos coa area até que a praia quedaba baldeira, como se o tempo nom existira, os tempos vinham marcados polas dúas horas de rigor da digestiom, pero umha vez que chapoteabamos nas aghuas, esquesíanos pra concentrarnos na area...castelos, fortificacions nada indemnes á aghua, ... arte do momento, sabíamos que a marea subía, todos os días subía dúas veces ao día, todas as mareas barrian e sepultaban os castelos, as figuras, pero cecais por isa levidade de nom trascender aplicabamonos máis no projeto....e de cando olhabamos o sol, um sol cegador que contemplaba aquelas fortalezas con dúas entradas para o mar....


-papá, coidas que algún día terei um castelo coma iste!!??

-filho, contentate con que haia area onde descansar e ideas pra moldeala....


aquela era a praia, a de sempre, o lugar elegido para desfrutar, tomar o sol, nadar, aprender a remar, pero sobre todo construir castelos de areia....


hoje leo que queren facer outra praia, pero sem area, con caolins, no centro da vila, onde até hoje baixan as mariscadoras a mariscar, que nom a passar o tempo....onde os marinheiros embarcan as poucas chalanas que hai no povo....hoje un anaco de mín, lembra que nom fai falha area, con que haia "futuras previsions hosteleras" umha praia nace coma se nada...sorte que o povo nom son só casas, tamén há gente, gente que sabe ergher a voz e construir castelos alén do aire.....NOM Á BARBARIE DA PRAIA NO CENTRO DA VILA DE CORCUBIOM!!!!!

8/28/2009

das preocupantes distáncias...


O panorama nom está para tirar foguetes (foguetes de palenque, léase) a situación de desfiar a rede social tecida na Galiza na lexislatura do bipartito corre máis axiña que o lume que se lhe prende o pirlo seco …e um nom quere preocupar a ninguén, nom quere dar umha imagem negativa, pero cando ve o que ve….. a distáncia marca dende logo, umha pauta moi importante, já que um asiste a este novo parto como o pai que come as unlhas antes de saber como saldrá o crío detrás da sala de partos…um nom pode facer nada, nom pode berrar, só confiar……um só pode comportar-se coma o mozo na distáncia que reza e confía na moza, na fidelidade da moza, naquel elemento que alonxe a os miles de lobos de buitres que axexan trala rapaza, nada, tampouco pode facer, berrar, ista vez sí, berrar mais nom solucionar ren…
Preocúpate máis , se cadra, o ver todo dende fóra, o que agranda e maximiza os pequenos, ás veces nom tan pequenos, elementos discordantes, um séntesse, inevitabelmente como un duplo espectador, nem podo façer , nem me deijam , nem sei se faría eco…..


Estas épocas de imposibilidades que fan que a paciencia seja a rainha dos comportamentos políticamente correitos, que acalman dende fóra, pero nom tranquilzan dende dentro, fan que as preguntas acudan ao maxín, cara onde imos?, que projeitos temos?...e vejo o papaventos voar…e voou, baijinho pero voou……malos tempos para erguer o voo por riba do vento…..para marcar distáncias

8/26/2009

do papaventos....


Nestas tediossas e difussas tardes de agosto, cando tenhenche proibida a verba vacações, só queda tempo pra perdelo, pra deixar voar o maxín e evitar que caia em sixilossas furnas que se abren e pechan no e co contínuo matinar...decidín tomar cartas nessa desanimacióm e aprivissioneime de aparelhos, pasatempos que no resto do ano, por varias e distintas razoms nom tenho possibilidade de empregar...porén, nesta ocasiom merquei um papaventos, nom un papaventos calquera, senom um de dobre fío para manejar a dúas mans, malia tambén que algo sinxelo, para nom desafiar demassiado a os mornos e lévedos ventos que nestes lares de cando en vez sopran.

naveguei pola internete para saber um pouco do assunto, como erguelo, como manexalo e fazer o que um queira con el, as explicaçoms eran muito complicadas para um meu primer voo no que contentarei con alzalo apenas uns metros do chan e mantelo aí , luitando contra as forzas naturais. tudo será probar.

Dá tambén o tempo para ler varios diarios, poucos cargados de novas interesantes e máis aflixidos en repetir a mesma informaçom (en agosto é cando máis se parecem tudos) que de cotío. todo isto mentres a nova carga de trabalho nom dé cheghado, claro está. Pódesse constatar que a vindeira tempada do Barcelona Atlántica, chegará , num ámbito nom muito lonxano do de passadas tempadas: um contínuo retrocesso em materia de soberanía, umha desconcertante labazada ao progresso e um reparto de cartos-responsabilidades-beneficios entre os de antanho.

Agardemos que o papaventos, cando seja quem de facelo voar chegue tan longe que nom poida ver/sofrir como se mata, doma, e castra um país... se cadra pérdesse no ar, froito da minha inexperiéncia para passar a ser um susurro, um queixido unido ao vento, que se todo continúa como vai, será o único que testemunhe da nossa língua.....

8/09/2009

o bico.....estrano


no derradeiro momento,
no que os alentos sentense máis próximos,
non había presión no teu abrazo,
paixón vinteañera, quase-adolescente,
nom vin aquel brilhar sereno,
aquela tranquilidade próxima,
nom había bolboretas remexendo,
ningún ...nom había.....
entón biquieche e souben o gran segredo,
eu estaba noutro momento,
nom era este o bico,
o maxín conectaba con oitro tempo,
con oitra suspirar, con oitros beizos....
voltarán al bolboretas, voltará "isso"?

4/25/2009

Revolução perdura...



No grande día de hoje corren pelas minhas veas o sangue vermelho e a verde sávia que um día troujerom a liberdade ao maxín dumhas gentes que construirom nas nossas mentes a ledicicia de sentirmos ceives....obrigado pela revolta, obrigado pola paz, obrigado por facer-me sentir hoje, tambain portugués!!....Revolução sempre...25 Avril!!!!!!!!!!!!!!!

3/13/2009

livros e chinesses!!!!!

.-Buah!!, neno!!! en china es donde más cogen, pavo!!! conozco mogollon de chinitos que no saleeen de las bibliosss!!!

.-Eso es pq no tiene já, neno....que entre la já, el chuquelo y la Keli...no tiedes una caca de tiempo para ler, neno!

.- Que dices!!?? neno,!? mortadelo mola mazo!! me lei toda la colecion cuando era pavito...me lo chivara un profesor que movía peña de puta madre!!!! haste me enseñó a ler, nenoooo con doce años!!!!!!!

.- Buah, neno nunca oyera de un profe de doce años!!! que pasada, neno!!!! y no le zurrabais??

.- que dices , neno! me tomas de coñita, no?!, doce tenía yo, el pavo debia de tener treinta o más, neno!!!!

.-Buah, neno! pero tanto como los chinos no les, pavo, que son miles de milhones!?

.-Pero que dices, ghichado!! eso se mira por barba, no por toda la peña china, neno!!!!! es como si me comparas La Coru con la aldea de Santiago, no hay la misma peña, neno!!...

.- buah, neno, por que tienen la mierda de la capital y LAvacolha!!!!!

.- Pero que dices, nenooo!!!!! no mezcles el unto con el "ferro-a-fondo"!!!!!

.- pues . neno, van a cobrar por pilhar libros en la biblio!!!!!

.- Pues claro neno!!!! tú cuando vas al carrefour no te cobran también??

,. A mi no , neno....yo leo los de mortadelo y no me cobran!!!!

.- Tú por que eres inculto y te gastas todo en costo, neno....los chino sí que tiene cultura que son una vasca que lo hablan desde hace siglos!!!!!

.- Buenooo, como nosotros nenoooo!!!!!???

.- que dices, pavo, si yo no hace más de dieciseis que lo hablo, nenoooo!!!

.- Te voy dar un capotazo, que te dejo tieso, neno!!!!! los chino son cultos pq leen.---

.- buah, neno, pues si los chinos pagan por leer, deben de mover guita que te cagas....

.- oye , nenooooo y hablando deso...sabes que los chinos no tienen papel de váter pa limpiar el caca??!!, eh! ? a que no sabías, nenooo!!!??

Nenooooo???!!?? y con que se limpian!!!!!!...

(co permisso de Nat´..)

2/13/2009

da súa fugida...


cargo coa rutinariedade ao lombo, e co tediosso xesto de repetir cada manhá um ritual que sae por sí mesmo, colho o transporte público em Navas...el debeo de colher dúas paradas antes, porque é onde concentran a dispensaçom da metadona na capital do LLobregat, e chega já canso ao seu assento... nom sempre senta no mesmo sitio, pero sempre vai sentado, éche o bo que ten vivir nos arrabais, sempre es o primeiro em subir se viajas ao centro....trae um olhar caído e um sorrisso ensaiado que evita que a gente rehússe sentar ao seu carón...sube ensimismado e perdura olhando pola janela até Pza. Espanya, olhando por umha janela que no metro nom amossa máis que a escuridade do subsolo, algo que che fai sentir umha toupa, umha termita, un ser do submundo. Logo sube canda min ao Cercanías que fuge da cidade cara destinos fóra do ordeado caos da capital, eu coido que sube ao primeiro destino que lhe cadra, ou inclusso que muda de destino cada certo tempo....sube, senta só e desta vez olha pela janela algo máis que escuridade:... olha campos, olha obreiros, olha aire.....e tambén olha como o seu sitio desta volta sí que queda sem ocupar malia viaxar gente de pé, olha como muda a gente e o seu comportamento a medida que nos achegamos ás paradas de fóra de barcelona, como o assento casse sempre é ocupado passada Almeda....fuge da metadona, do barulho da cidade que lhe confunde o siso, pero tambén dumha sociedade que nono encaixa e prefire telo fóra do que rutinariamente estamos obrigados a ver, el tambén prefire estar fóra e nom caer nas tentacións, estar fóra e ver o escasso mundo que se lhe permite, estar fóra...isse é o motivo...nom sei a que hora volta nem como volta...só sei que manhá passeiará a súa tristeira mirada cara as aforas da cidade, cara as aforas de nós...cara as aforas da minha timidez que nom me permirte preguntarlhe...."fugimos?"

2/04/2009


"how many roads must a man walk down, before you call him a man..." o velho mestre tinha escrito tal coissa na pizarra......e canto temos que caminhar, sufrir, sorrir, cantar, chorar para darnos de conta da enorme levedade, da leve enormidade que comprende a vagagem polo nosso devir?.....noitras verbas, canto temos que vivir para chamarnos, a nós mesmos, a min mesmo, un home, umha mulher, umha pessoa pensante???? a resposta amigo, está no caminhar.....no caminhar en días como istes onde o sol inunda as doce horas de plenitude diurna e a nuite aven-se cum frío embriagador que convida a passeiar, a berrarlhe aos agochados fíos da nocturnidade o muito que gostamos de caminhar, caminhar nom sempre é avanzar, pero irremediablemente avanzar ten muito que ver com ouvearlhe sen rencores as nossas queijas, a umha lúa nova, aussente, que pampa de impreséncia, inquérenos se somos suficientemente homes, mulheres, pessoas, seres pensantes....e sigo caminhando, cantas estradas? nono sei, caminho......sentindome, calling me a man, a simple and lonely man.....but a man!......

1/17/2009

o derradeiro café...


ante a desolaciom que adornaba as velhas rúas do Raval, buscou o caminho que passaba a carón das putas,... por atopar algo de humanidade, simplemente... sempre parolaba algo con elas e conseguía sacar un sorrisso dos beizos, o único do día, o único da nuite....caminhaba coas mans nos petos, a olhada esquecida no orizonte tal como vira nas películas de cine en branco e negro.......os passos eran lentos, fríos, calculados....coa primeira puta nom falaba, coas que tinhan opcions de trabalhar tampouco, repetía as mesmas verbas de cada día ("cómo foi o día de hoje....?) e logo de recibir as mesmas respostas, abría o bar, esquina coas Ramblas,... de día guiris, de nuite clientes que buscan a súa ialma entre os farrapos do amor e doses de alcol...
o primeiro cliente que se adentraba era o que marcaba cómo sería o día, a pequena e única superstición que lhe coupera na maleta dende a súa fría terra da Canhiza que o vira un día partir...ás veces entraba algunha puta coas que intercambiaba verbas, ás veces até xestos....a maioría das veces borrachos perdidos que buscaban a súa casa ou algo de conversación, e logo todos os que entrarían serían como isse primeiro das seis da manhá.....isa fría nuite nom podía imaginar que vestida de bo ver umha xove buscou os banhos sem intercambiar conversa e agochando umha cara de de préssa ou de fugir de alguén (que vem sendo a mesma cara)....fitouna sorprendido e viu como detrás dela , um home fornido, bem vestido e mal encarado, entraba e pedía un café namentres comprobaba onde estaba a rapaza,...discutiron, el dende a entrada a os banhos ela pechada neles....."ver, oir e calar", justo o que lhe amosaran na cassa.... pero o chorar miúdo da rapaza tocoulhe os ouvidos do corazom, encarou ao maromo e empurrouno, denantes de rematar tendido no chan por tan belicosso ímpetu, cun fiínho de sangue, o fiínho que deija un dereitazo directo á mandíbula....pero o disparo colheuno por sorpressa, nom agardaba un estruendo seco e precisso como o de aquel día, nos filmes de gánster nunca recuaban as armas, nem soaban como aquela..... tentou consolar-se imaginado que non podía deter a aquel vehemente home, nem a pistola fora quen de verlha denantes de desenfundar!...tivo que limpar o sangue da rapaza nos azulexos brancos, limpinhos de onte, tentou nom mirar a beleza morta tras o corpo dumha inocente desfeita e tivo que aturrar as preguntas de jornalistas e policías, todos agardaban polo inspector xefe para pechar o interrogatório, cando éste entrou pedindo un café, apurado, el reconheceu as formas fornidas, reconheceu a roupa feita a medida e o mal xenio coa mirada revirada que lhe fixo comprender que aquel sería o último café que serviría....

1/13/2009

a vergonha cando mistura coas bágoas...


Que façer um luns no que che robam o sono.....pois meditar e por muito que tento apartar o sisso das pessoais coissas de cada día (e de hoje em particular) que sempre aturuxan...só a image da man que sobressae da escombreira retén as bágoas, que miúdas, esvaran polas minhas meijelas...podería encher este post de ódio, de genreira, podería anegalo de sangue e fotos de massacres, de berros silenciossos que clamen ao ceo, ao inferno...ao coraçom...podería demagogar con peticions de solidariedade, paz, sentido común, piedade, xustiza, amor....pero nom salvaría a vida dumha ialma, pequeninha e inocente, cada vez menos inocente, dumha alminha dun rapacinho palestino, dumha meninha de gaza, que podería ser a minha, a túa a deles. ...as bágoas falan por min cando as verbas só me serven para encher um enorme silenzo,... o oquinho, breve, húmido, calado de media alma palestina....e nom berrarei, ou berrarei tanto que nom se me ousirá....porque a vida é vida, aquí e e em Palestina...