12/18/2008

coma o turróm, pelo nadal.....volto....


Já facía que non botaba de menos a sensaçom de ter morrinha, ghaninhas de voltar, pero as situaçoms agholparon-se e a coissa fíxose impossible...necesito umha vacina de terra húmida, un lavatorio de chuvia morna (contínua, orbalho contínuo por favor!!...) e receitas da avoa para perder un par de kilos comendo bem....o sábado enfilo caminho en carro (13 horinhas, 1.300 km.) e veremos como sobrelevamos este ano o ter que manexar tanto temp o carro..

A recompensa é boa...Terra, terrinha, terra e agarimo...pouco máis pido por uns dias....

P.D. O partido da nossa selecçom, cita ineludible , periga...eu hei de ir ighual a berrar a Riazor....a ver se vejo a alghén!!!!

Natalícios bicos, agarimos e demáis.....

12/13/2008


Coissas a nom façer numha cea de empresa típica do Nadal:
a primeira: beber de máis antes de comer o suficiente.
a segunda: dar a nota e pretender bailar enriba da messa.
terça: pretender no baile sacar a bailar á túa xefa cando a duras penas teste en pé.
quarta: crer que es o que milhor baila e pretender façer un corro do teu redor namentres o das todo
quinta: crer que es o que milhor canta na sala e usurparlhe o micrófono a o cantante do cojunto musical.
sexta: adicarlhe umha cançom a o teu team leader porque "non nos fai trabalhar muito" (e a súa supeirior diante)
séptima: Acabar a nuite cumha companheira de trabalho, á que nunca che dirigiras antes, apenas conhecías e nom era precisamente " o teu tipo".
e oitava: se já figeches todo o anterior, nom chames ao día seghinte a todo" quisqui" pra pedir desculpas, incluíndo a gente que nem á cea fora.... (glup)

E son normas bem refrendadas pola minha experiencia própria e persoal...

11/09/2008

o ghafe...


hai vesses que as coissas malas se repiten, e muitas destas veces polo mesmo caminho, coas mesmas coincidéncias e se cadra, as mesmas consecuéncias....normalmente se nomatopamos explicaçom soemos dizer o de ..."tes o ghafe" "fulanito/a é ghafe" e é que nom deixamos de levar esses espiritos sobrenaturais que nos fan ser e estar máis en contacto con oitros mundos (por muito que Gelmírez e Martinho de Dumio romperan testa e miolos en dizer e predicar o contrário)...desta volta a mesma situaçom...cidade condal, un que enfilaba pra cassa e de súpeto amárrano a un par de birras máis ("que son as penúltimas" "que miara que nom me vas a ver o pelo en dois messes!", que já logo imos!") gente que nom atende a raçoms ("manhá trabalho", "trougem a moto"...) malditos precedentes que exculpan de estas coissas!!, e claro puxemosnos a parolar, estrelas galiza, por enriba e por embaixo e que se tal e qual, e "aguarda umha máis malia que nom bebas pola moto, aguarda con nosco"....e candoa coissa nom ía a máis despedidas "pasadeo ben" "boa viagem" "ti coidado coa moto" e a moto que arrinca pero facendo un ruidinho estrano.....pero tira....enfilo o meu carrer e de súpeto....plot, plot....plot....plot....()...plot.....a moto parase....as tres e pico da manhá, un frio que tocaba o caralho e as campaninhas que o ghuardan, á vista de calqueira Mosso que puidesse comprobar cantas estrelas galiza se deslizaran pola minha ghorxa,....e a moto que nom arrancaba.....tiven que levala a man....cheghei as catro e pico, ao día seguinte tiven que ir en metro que nim en metro me lembraba como se chegaba ao choio...e a moto segue ahí a agarda de que o luns a leve a algún talher....era a segunda vez (e únicas até agora) que isto me passaba á mesma hora, despedindonos no mesmo lugar, e coas mesmas verbas de marcos.....quen é o ghafe??? a moto, a praza, as verbas....marcos...ou eu????

9/09/2008

CANTOS RODADOS (TRAILER)

Fai lustros que nom actualizo, nom me esqueço da promessa á rapaza que anega os seus rissos entre milhoons de livros mentres trabalha, pero de cando em cando chegan coissas coma ista...uns rapaces, un sonho, umha vida e um reto....un documental sobre Xerock, umha gente especial dende a óptica dun director tambén especial...moi recomendable......ás vezes nada se interpon entre ti e a ilussiom cando se deseja con ganhas e forza...

7/18/2008

o nosso pisso (alicerces)


Para-issa..."nom todo o que é longo dura máis , nem todo o que dura máis é máis longo"
aghuanta coraçom (sirena 2003)



A rúa estaba bañada polo sol plomizo dos seráns que marca o pasar do estío na Costa da Morte. Os coches pasaban de vagariño, sentindo o cansanzo dunha dixestión lenta. As gañas eran intencións nos pensamentos que non fluían pola abafante calor…

Un banco facía as veces de cadera estática ante o tiovivo no que se convertira a vida…un rapaz, non sabemos se a medio durmir ou a medio espertar, mirando como se reflexan os raios de sol nos coches que deixan a vila de costas…oitro que se ven achegando…

-A boas horas, xa podía esperar por ti para tomar o café, ¿a que andabas?
-Eu non dixen que me esperara ninguén…me equivoco?
-Joder, suponse, non?
-Estaba co puto ajedrez…
-Gañaches?- interrumpiu máis que interesado o primero e desgarbado rapaz
-Que cojones más da?…pero si, gañei…

A os dous vanse sumando máis xente, que arrastra os pés ata a céntrica praza do povo…o último en chegar trae un andar apurado e cara de présas…

-Foder, sempre rascando os “huevos”…tirados na praça…nom hâ máis que façer?
-Eso é cousa nosa, me equivoco?
-Pois nom, minha tambén é….temos que subir dumha puta vez a Compostela a buscar o pisso para este curso…e imos fatal de tempo, nom vai a ficar nemhum para nós! Han de estar todos colhidos! E vós nem un dedo movedes!
JdP:-Por que caralho lhe chamades Compostela se toda a vida foi Santiagho? Joder, ides un ano e voltajes revolucionados e revolussionarios!
P- Joder, Manuel dí algo ti!!!
Manuel- eeeeehhhhh!!!- encollido de ombros, sorrí Manuel…
Jose: Correcto, subimos os tres a Santiago e miramos un piso, fijo quen nun día o atopamos. Dixo a miña irmá que había aínda un bo lote deles.
P: Podiamos subir manhá os 3!!!
Jose: Non te tires do carro, a miña irmá dixo un lote. Ademáis aínda acabo de rematar Selectividade e quero descansar….
P: Joder, pero se fai casse dois messes que remataches Selectividade!!
Manuel: correcto, voto ir oitro día. Eeeeeeh- dixo tornando os ollos contra o grupo

Mesmo povo, mesmo banco, mesma xente, os mesmos coches pasando, a mesma actítate na xente…pero catro días despois…

P: que!!! aínda nom é tempo de ir a Compostela a buscar pisso? Sei de quen leva días buscando e nom atopou nada!
Jose: coido que quere vir Charito a vivir con nós!
P: Quéééé´!!??? Lelo que opinas disso….di algho!!!???
Manuel: ehhhhhhh- sorrindo. (Dios mío!!! Han matado a Kenni!!)

E decidiron subir os tres, aproveitando o bus das dez da mañá, o das sete era moi cedo e viña carghado de fisterranas con sestos de comida e patacas para “subir” Á Coruña….

A mañá viña quente, ninguén levaba os ánimos moi erguidos pero a os tres irrumpeuselle un pequeño sorriso de satisfación cando contemplaron o enorme espazo que se lle abría ante os ollos. A cidade que habería de aabrirlles a liberdade, o espracemento, a universalidade. Era un pequeño chanzo do autobús, mais un gran paso para as carreiras daquelas vidas.

P: Por onde podemos comezar?
Manuel: Por almorzar? Non me deu máis tempo que tomar un mísero colacao

Jose: correcto, corroboro! Almorzamos e logo empezamos a buscar….se total, mira, están todas as putas farolas empapelados de anuncios de pisos….

(mente P.)…Suspirei e tranquliceime por un intre, o intre que tardei en comprobar que en todas as farolas estaba o mesmo anuncio!!!!! Non me deu tempoa abrir a boca, xa estaban sentados na terraza e pediran sendos colacaos. Os seus ollos pechados e o solpeghandolles xd fronte…(suspirei)

(mentre Jose)…Vinno claro, anuncios por todos os lados, a miña irmá ía a xudarnos poloa tarde a buscar, tiñamos polo meos dúas semanas ate que comezaran as clases, terracita preciosa…que millor forma de inaugurar Compostela?

(mente Manuel)…solazo de pleno, fame de animal, pisos a mansalva…relajemonos..e a ver se P. tranquilizase aljo que parece máis preocupado que o carallo!…

O almorzó demorase entre risos, intencións, auto promesas e ideas que surxían como nubes de neboeiro nos días tempedás….

E decidiron probar sorte pola rúa, anuncios nas farolas, todos tiñan o mesmo texto e parecidos números…” se busca chica….” “alugamos…só chicas” “económico piso…….con nove habitacións” “ cerca del mar…” (en Compostela) aprendemos que a imaginación era un arte á hora de alugar un piso…pero por precaución collemos uns cuantos de ises anuncios.

A idea foi tornandose a medida que falaban con oitra xente que tamén buscaba piso “Levamos tres semanas e non atopamos muito, imos con calma….”
Jose: Sí, oh! Nono xures, calma levades…..

E comenzaron a facer risas e bromas e burlarse da peña que imaginaban unha semana enteira buscando piso…. Pero nom atoparan aínda nen o primero piso…e o autobúas non agardaba por eles…co tempo marcado polo horário do bus, comazaron a se in quedar e decidiron coller a opción máis doada….

José.- joder! Imos a unha axencia e que nos busquen piso que carallo! Pajamos aljo máis e punto…
Manuel…ehhhhhhhhhhhhh, bueno

E así optaron pola primera agencia, da que aquí omitiremos o nome ou trucaremolo ….por ejemplo por Gestorias e inmobiliarias Gelpi….alá fomos….

Pablo.- ola queremos un piso….
GELPI.- para aluguer, para compra, venta, multipropiedade?
José.- para que carallo vai a ser, para vivir….!!!
GELPI.- tenemos cinco pisos, el sistema consiste en que os dejamos las llaves, lo veis , os decidis y nos la devolveis , y saí con cada piso.
Manuel.eeeeeHH, por min de puta nai!

PISSO 1 A Rúa será modificada e no seu lugar diremos Rúa que está entre Hotel Pereghrino e Conxo…..5º pisso , sen ascensor, tiraba do peito como os celtas sen filtro tiran da mala saúde…..
Jose.- por iso decía apto para gimnasatas como vosotros
Pablo.- gimnastas como su puta madre queainda imos polo 3º!!!!!!!

Alá cheghamos, as ventanas eran tan finas que de poder lialas sacarías um papel máis finos que os dos petas….
Pablo.- tres cristais rotos” .-apunta Manuel
Manuel pa que se nom imos a quedar con el?
Pablo .- como que non imos a quedar con el, ti que sabes? Apunta ighual!
José…ostia! Que non imos a quedar con el xa o sei eu, como imos a quedar cun piso onde o vento cola polas fiestras, umha esta rota e para ir a comprar un chicle (notese que fui FAI anos , habia e se consumian ainda chicles) teriamos que instalar un sistema de levas e poleas!!!
Pablo.- fasede o que vos saia dos juevos!

Jose Ostia! Hablando de eso tengo hambre de caaralho, pedimos unas pizzas y las comemos aquí, en los silloncitos más que estrenados…
Manuel…ehhh, fame hai , probemos
Pablo: nom creo que o puto pizzero suba 5 pisos sen ascensor
Jose: joder dicimoslle que estamos no 3º pero que pa cobrar ten que subir a o 5º
Pablo a min iso pareceme unha autentica tontería!
José Xa o sen , pero teño fame joder!

Decidiron visitar un segundo piso e mercar pizzas para só ter que cuéntalas no forno,


GELPI queeee! Os gustó el piso?
Jose :Vistas tinha! Pero a Nueva york, paresse!!
Lelo. (entre dentes) meteo nos juevos.


PISSO 2, que por ocultar a súa verdadera identidade (fsica, entendase) situaremos detrás de virgen da cerca e rúas das trompas…

Manuel : xa teño curiosidade por ver como é este de “amplio y algo apartado”
Jose. La misma palabra lo dice….amplio es amplio y apartado que nom é mesmo mesmo na catedral…

Pablo. Nº 15, entresuelo….hai 13 e 17, pero 15.…non
Jose. Mira ben joder!

Pablo como nom sexa este pequeño edificio que nom ten metro e medio de fachada!
Jose: correcto a por el…Alguen mercou unha cervecinhas para que baixe millor a pizza?

Pablo (lendo) baixo, primeiro, sejundo…e o entresuelo?

O entresuelo era precisamente iso, entre o suelo e o inferno…un puto búnker da sejunda guerra mundial, onde a única luz que entraba facial por unha claraboia da alcantarilla…..
Jose.- se o fan algho mais apartado haberia que desalojar a Satanás!

Unha sorte de pasillos enormes, con forma de laberinto, habitacions enormes e dobles coa escasa luz que deixaba escapar a claraboia, o mobiliario anclados no día da primera comunión de Franco (nom mon, isa comunión pasará aos anales da história como a primeira vez que Don Ramon (Deus o tenha na jloria) tivo que alzarse de puntillas para dar a ostia en corpus….tamén como a primera vez que mon estrenaba algho (o traxe nom era herdado?)

Jose: o piso é unha puta mierda…pero “saca-elguiski-mari abre-el-wisqui-bar “ cantaba, teño fame ensende o forno, pizzas e comemos cos pes enrib na mesa como marajás!
Manuel: os sillons estan de puta madre! Eeeeehhh
Pablo: como carallo se encende esto

Na cociña unha instalacion defectuosa daba conta de cables sen empalmar, e un forno que tranquilamente poderia ser meses atrás criadero de ratas….niñeen queria meter man ao forno…

Jose: joder, saca o chisquero e prendeo!
Pablo: prendeo ti!
Lelo…ehhh, que hai fame!!!!!

José: “imos ter que comer de novo as pizzas congeladas??” e así, coas chaves que serian devoltas en media hora rulando no dedo e contando vellas historias esquencidas de Colis fomos comendo as pizzas nem forneadas nem congeladas…aínda moi lonxe do que sería O NOSSO PISSO!…


(continuará...)

6/15/2008

de folghas e crisses...


em tempos de crisse, nada milhor que folghear!!!!!...

6/08/2008

medos


tenho medo voltar, desamdar todos os passos dados, recuperar as pegadas esqueçidas e atopar os cristais rotos, os joguetes rompidos e a desolación do fracasso nos beizos que nom poderian pronunciar um saúdo...um breve saúdo que podería começar por: "ola!", sobraría a exclamaciom da expresiom, sobrarian cristais espalhados no chan, sobrarian verbas nom ditas, escondidas, agochadas no fondo da ghorja...tenho medo atoparme coa auséncia do que som, atoparme co vazío que agora se enche coa desidia da lonxanía (que grande a lonxanía e cantos sacos enche pra sustituir a valentía de reprimir umha bágoa de imposibilidade, de incapacidade...) ...tenho medo de enfrontarme á paragem abandoada de min mesmo debuxada no sitio de seghuro ocupado por muitos, por variios, polo lado da cama onde descansaban, sempre descansaban, os meus azos ao teu carón... e como voltar coa maleta furada de projectos anegados pola mala, pola propia, pola alhea, experiéncia....tenho tantos medos!!!...tanto medo a ti!!!!!

6/01/2008

das redes da memória, do organizar


o problema de ter enmaranhada a mesa é que, malia que tes todo sempre a man, accesible ao teu alcance...nunca atopas o que necesitas no precisso momento de o necesitar...enlia-se a rede e é imposible buscar aquel cabo, o chicote que che levou de principio a tal lío. Onde comezou isto e porque estamos aquí?...cal é o fio do que tirar e desfacer tal urdimbre polo azar construido ( e pola minha falha de precissiom-atencióm, cecais)...passa tempo até que cavilas que nom todo é tirar dun fío e "vualá"...velaquí a miragre...nom, por um fio se comeza pero é moi longo o caminho polo que o passar. . . a messa está así pola mente de quen a organizou/ordenou....sistema, pautas e memória....e organiçaçom....como vos saco deste labirinto se nom tenho fío que vos lanzar?

5/25/2008

a chuvia segue existindo...


as pingas da chuvia seguen debuxando círculos concéntricos nos vidros carcomidos polo sol...o cárcere de chuvia anega o espazo no que os turístas sentense prissioneiros, e o sol disfraousse de paraugas para encher os pantanos de sabiduría, de sustento vital....nissa paragem, que me queda?...unirme como os de estocolmo a o sentir dos prissioneiros ou rebulir a energía plúvica co risso amplo imperante sobre as súas faces?....elixo continuar, recolher pinghas de chuvia e gardalas en tarros de cristal, em época de carestía (todo chegha, todo chegha...) han de ser boas...e tentarei sorrir...no caminhar a o descuberto, sem paraugas nesta rara e confussa chuvia....do mes das flores

5/12/2008

habitáculos de estreno, velhas sintonías


o espazo que determina o tempo e a velocidade....novo espazo vital, giro de vida, probabilidades e posibilidades que se cumpen e o cadrado do tempo nom equipara co espazo, a velocidade é vertiginossa se falamos de tempos....muito lio de verbas...o espazo é novo, e abriu un novo tempo a umha gran velocidade, coissas máis claras....percorro as habitaçoms núas do pisso e atopo un chisco da túa fragancia, das túas conversacioms inexistentes que jâ nom son o primeiro e a duras penas o seghundo....vexoche na lonxanía do meu olhar dende a janela do meu quarto, aínda estás, sorrindo, rindote de min, perforandome co teu riso que é iso, sen iniciáticas consoantes, e nom sei como mudar sen verche, como dobrar a esquina sen temer atoparche, e actúas como se tal, como se nom passasse nada, inundas e anegas o meu novo espazo como a chuvia fai cos patios andaluces en bar Salona, percorres as dobregaduras do meu maxín, ...que difícil darche esquinazo...que rara e contumaz a mecánica das lembranzas...

4/28/2008

dos tempos...


...tiC-tAc, Tac-tIc, Tic-taC, Tac-tIc...e os reloxos pugêronse de acordo para amencer a un só tempo, a um só son, e as manecilhas nom poideron Jâ voltar atrás... as velas acendeRonse coma o lume dos fachos que queimAn castelos, sem olhar ás coStas, e o vento silabeou de novo a temIda balAda em tres idiomas...e choveu, incriblemente choveu para MIN.... que bonita é a mecánica dos tempoS, das coincidéncias, das necesidades....

4/17/2008

la palabra

nos tempos de enganos, mentiras, traicións, bulesbules, hipocressias e falsedades, nós erguemos o rostro amargo porque aínda que perdemos muito... quedanos a dignidade de facer o correcto..."nos queda la palabra"...a nós sí...porque temos PALAVRA...

4/15/2008

deauséncias...


hai gemte tan livre de espiritu, que se libera deste cando quere...hai paxaros tan livians, que voan cum lene ar que sopre, hai vontades tan puras que provocan bágoas de admiraciom,...hai actitudes tan encomiables que envexan carencias de berros, hai gente tan dona de sí mesma que sabe voar cando sente a necesidade de expandirse... hai gente tan sabia que conhece o instante exacto no que brilar no ceo...hai tantas coissas que nom se senten se nom é na caréncia, na auséncia...hai tantas navalhas sen mans....que nom vale a pena buscar no demáis, comparar...por ti...

4/13/2008

abrigos dobrados con sumo coidado...


gosto de ver como a gente maior dobla coidadosamente a roupa no regazo e estiraa pra que nom se dobre, pra que nom se manche...em geral tenhem máis aprecio a isses pequenos detalhes como som a roupa especial para um día...ela ía moi maquilhada, com roupa moi preciossa e sorrisso amplo, dobrou o abrigo coidadossamente e púxoo no regazo, comezou a comer umhas galhetas que traia numha bolsa, coidando muito de nom estragar as migas polo vestido...seguramente nom lhe dera tempo a cear, seguramente ía a bailar...a saber o que atoparía no baile, ría pra sí mesma...o conductor do metro frenou bruscamente, o abrigo foi a o chan...nom gosto das préssas que levan os metros, nem as gentes que van no metro, impiden dobrar con tento o abrigo, impiden ter o suficiente coidado que se ten co que se disfruta...

3/31/2008

os alicerces da expansiom galaica, (assim começou o conto...)



e assím foi como começou o conto, a primeira incursiom dos galaicos além da Marola foi para prantar no medio dumha chaira da amiga ilha bretona pedras procedentes do Monte do Pindo, o olimpo celta de deusses e druídas...o xefe Carn O´tanh, ergheusse de manhán outeando um orizonte que chamaba por el, pola aventura de cruzar os mares transportando as pedras mágicas do Pindo cara Henge. Armou dez navíos, velamen de cuiro de porco celta de Dumbría, cascos de férrea ramagem da Quilh himás e coas vermelhas pedras partirom sem olhar atrás, coa sabeduría de que había que espalhar a cultura galaica, coa espranza de que algún día muitos galaicos máis sairiam polos mares espalhando pedrinhas mágicas como as de Henge, sem sabelo fundaron outra rama da cultura galaica, o estudo das pedras bretonas, grabaronlhe um petroglifo que aínda se pode divisar na basse da máis grande dizindo "aqui Ston, aqui a minha cultura galaica..." numha mala interpretaçom a verba Ston derivou, no que hoje os anglofalantes conhecem coma pedra, "stone" en honor a o xefe Carn O´tanh, que grabou na pedra, na gran pedra isto...um gran passo, a pena é que voltaram cos cuiros e os planos onde se explicaba o sentido da formacióm, enterráronos no Pindo de volta e alá quedará até que os arqueólogos inglesses dem conta de onde tenhem que excavar realmente.

3/10/2008

rain, chuvias e frios....


It's gonna rain, alellujah!!!!!!!!!!! hoje comessou a choves neste country onde os teclados nom tenhem acentos e a gemte circula pola esquerda (falando de sirculaciom nom de politica), nom cheghaba cos coches que aghora a gemte tropessa comigho que a bem tenho andar polo vial por onde sempre andei...pois si orbalha, orbalha e cala no que aqui chaman algho miudo...era hora porque o tempo nom se daba a decidir....o frio ja fai que cheghara pero esta muiuda augha ate aghora case na...a comida umha delica, o idioma "delomasbeautiful", e a gente fai o que pode para ser aleghre e agradable....nom esta mal este pais, que por certo numha guia turistica de referencia en bristol adica mais paginas a galiza que a andalucia....algo esta a mudar....aproveitarei a chuvia para entonar cantos desesperados a medianuite, cal druida perdido e esquencido da sua terra,... o que mais se bota de menos? soltar um caralho e que che entendan.....

2/13/2008

disquequedisque...


de ánimos posuídos por xugos de calor, de imposiçoms vidas da máis livre das livertades, do berro inconclusso da gorxa que nom se abre, do cerne irredento de quem che deija deijar ser, da marrulheira vida que nunca acaba de saber por onde sair, da puta da cona que conheçeu o caralho, do caralho que nem conas hâ de saber orientar e do suave, do mol abaijar de cachola que nos impide ver o sol...


de que nom se poda berrar na oficina e tenha que teclear con escarnio e maldizer as putas teclas, que sempre, sempre...., que sempre son iguais em todas partes, e do cheirento olor a tédio e discórdia cando a realidade se asemelha máis a umha película de dreyer que á puta realidade en cor e son....


de ter que escuitar a cada passo as verbas que nom saen e quedan no maxín da gente, de ter que escuitar á gemte, á propria gemte que nom sabe berrar diante dum mostrador que se chama "conversaciom" e de explicarlhe ás marabilhas da vida a quen naceu cun punhal entre os dentes e con ganhas de matar...


das insidiosas chuvias que nunca caen pero anuncian-se cada joves logho do telejornal, dos ventos que van e venhem pero nunca deijan nada, de berrarche na orelha que o sol nom é umha estrela senon um astrorei, de cantar ao mencer cantigas de leonardcohen pq se me esqueceron as sílabas de vivaldi cando os violíns simulaban pajarinhos piadores, de que lhe chamen literatura a palabras, verbas, sílabas e fonemas encadeados, de que o teléfono da ducha nom sirva pra falar cos que jâ nom están, de cheghar tarde, borracho e decepcionado a cassa cada día que nom che atopo polas rúas, de beber a soidade dos menceres con soles de plástico e petardos de neón, de xoghar a o ratom cando nacín cumha cola de ghato que nem como disimulala tenho, de ter que soltar rubish por estribor alcanzando a calqueira dos que estades navegando á par pola escotilha, eu que sei...se cadra de existir como inexisténcia animada....


pero calma de caralho escrever!!!!!!

2/06/2008

das mareas fortes...


...a mente ten issas coissas de que nunca sabes por onde vai a sair, cando 2 + 2 son catro, venche un cinco á mente e nom hâ quen cho quite de ahí, ou cando se lembra por un olor e asimila miles de imagens a isse arrecendo ( ou cheiro), imagens que logho agholpanse de socato….e ten que nunca sabes o que vai a conservar e do que vai a prescindir como lembranza….hoje, sem ser um ghrande día de chuvias, había inundaçoms no metro, suponho que polas conducçom da auga ou a refrigeraciom, pero había incertidume entre as gentes, que nom se dan acostumado ás pingueiras e a serrín no cham…pero eu vía a toda issa gemte passar e fixarse naquelo, que nom pudo a minha mente irme a oitro sitio que nom fosse á lembranza. A façer umha evocaçom aparentemente sen fundamento, pero jâ se sabe, a mente é única e fai o que quere sem dar explicaçons….e aquilo estaba anegándose…

2/05/2008

novas olhadas....dende longe


começa a conta atrás, cada minuto que queda é umha verba máis no idioma de xespir, cada minuto que passa é un phrasal verb que me vai quedando….coas esperanzas postas nesta viagem académica, aguardo voltar com máis ganhas e basse para afronta os problemas de cada día….umha tempada longe tampouco me vai a vir mal para colher oitra perspectiva (o mesmo digem a o me ir da galiza…jajajajja) e ver as coissas dende oitro ángulo, oitra cultura, outra temporalidade…
É o fruto de trabalho e de renúncia a bastante tempo de lecer…adios vacacións, adeus airinhos, excurssioms e soles, neves e fotos que prometían estes días de nom trabalho, pero é um pequeninho passo para estar num escalom enriba ….se todo sae bem…

Mais antes, curar a ghripinha que nom me deija ser pessoa e me ten enquistados os sorrissos con tanta tos, mocada e friagems….descanso e frenatól…e pas-ciéncia…..

1/25/2008

Issac ganha a primeira batalha contra Goliat

entre bágoas da emoçom, berro pola primeira victória nesta batalha que hà de devolver o património ao povo, e a defenestrar as intençom do férido capital...hoje brindo numha copa de sargadelos por isaac......

1/16/2008

das profisións e dos sonhos...


a primeira lembrança é que de pequeno quería ser aviador (aínda nom sabía o que era un astronauta), antes incluso quixera ser marinheiro (diciame a minha nai), logo quixen ser médico, ginecólogo, cando nom sabía nem o que significaba, quixen ser mecánico e aventureiro, aseghún o que vía na tele, lía ou me relataban... fun crecendo querendo ser jornalista, pintor, reporteiro... ultimamente viver do aire, do alambre...até que adivinhei, que o que sempre quixen ser e som é....um sonhador.....quem dixo que dos sonhos nom se pode vivir?

1/12/2008

da mistura do sangue e a cocacola



recén chegara a compostela, comenos amighos que ganhas de vivir a aventura universitária tan plenamente como ma contaran, coas classes que ano tras ano iría colgando máis, coa gemte coa que me ía atopar, cos vinculos cos que cercarían, coas ghuergas nocturnas e noctámbulas, e co saber universal, que a fin de contas é polo que se lhe chama "universidade"...vivía numha residéncia algo afastada do centro, e pouco a pouco íanme sonando as caras da gemte malia que aínda nom entablara grandes conversaçoms...as voltas ás tantas da manhân cecais eran os momentos onde máis gente e máis profundamente conhecías de princípio...as voltas eran a pé, ás escuras, cara um sitio alonxado...así eram varias as rapazas que tinhanlhe "respeto" (medo nunca lhe escuitei dizer a nimgumha) ao caminho da nuite, e era onde muitos de nós facendonos os machotes, ou se cadra nom pq jâ daquela aprendera que a coissa nom era así, nos ofreciamos a acompanhalas. desta volta, nom, foi coincidéncia que ela fosse uns pasosos por diante e que nom houbesse ninguén máis, caminhei pissando as sombras da pétrea compostela e escuitando o ruído que a nuite deija num raro silenzo compostelán, ao cheghar a um punto notei que a rapaza amiudaba o passo, giraba de cando en vez a testa cara min, e numha delas sorríu-me e preguntoume se era da mesma residéncia pq lhe sonaba a minha cara...e fomos canda o mesmo passo falando rebatindo, sorrindo juntos, ela abrindome a caixa de todos os seus medos, eu rompendolhe todo o áurea e mistério que tinham talen crenzas, muita inseguridade penssei, que si asasinhos ("serías umha boa vítima pra inaugurar as estadísticas pq están a zero") que se roubos ("e que che han de roubar alma de Deus se deijaches a estas horas todo o que tinhas em alcol?") que si exhibicionistas (de certo había um rondando aquela zona, nom sei se máis um mito que doitra coissa, pero expliqueilhe que airear a roupa ou esquencer-se de ponhela nom era delito....máis por arrincarlhe um sorrisso a quen era ou podía ser umha nova conhecida, que por pensar bem o que dizia)
que si violaçoms, ahí colhiume! numca se sabe o que pode passar num caminho angosto, longo e com gemte que nom conhecias...pero antes de que mirasse com cara de estar vendo a um potenzial violador, saquei do maxín a soluçom:

.-mira, as luzes cheghan até aquel portal, naquel portal justo, hai umha máquina expendedora de bebidas e porcalhadas (nom confundir com pornografía, que disso ainda nom se atreverom as máquinas distribuidoras), ti colhes umha antes de perder a luz, bem fría, agharrala con força e vai cos sentidos no ar, para estara a alerta da mínima alteracióm, e de se produzer lanzaslha sem compassiom á fronte, a o centro, e liscas, coido que nom irá tras de ti!...".-jâ, e se a máquina encasquilha, ou se nom quedan bebidas....nom nom me parece algho seghuro"...- joder! pois colhes um pau!,.- jajajaja, si, e onde, isto é compostela!.-" pois joder umha pedra!.- ja pero nom tenho forza como pra noquealo así.- "bueno é questiom de ganhar umha vantagem...e seguimos parolando até a residéncia co seu pouco convencemento e eu aínda cos aires etílicos que perduraban da nuite, abraiándome da genial idea que tivera....

comprobei do seu convencemento e da eficácia do meu método cando ao joves seguinte ao descubrila soa caminhando cara a residéncia apurei o passo para sorprendela e ir acompanhados os dous, a friura da lata estampousseme na testa sem previa verba de avisso, nem intercambio de ademáns, e botou a correr...caralho se tinha força!, e caralho se nom ghanhas vantagem....custoume erguerme do chan,entre o impacto, a surpressa, e o alcol que ía destilando no fíghado....pero aledeime de que nom escasseassen as latas de refresco, porque estaba seghuro que seghiria o meu método a o pé da letra e a petonada sería jodida de soslaiar!!!...

a duras penas incorporado, sentinme inventor e "dummie" do meu própio método de auto-defensa, co sabor que deija a mistura do sangue coa cocacola...

1/02/2008

remates de natal....


o ano começa nestas terras como de ningumha forma milhor podería escomeçar...chovendo, chovendo a cántaros que din por istes lares, ou diluviando que dirían os profetas xudaicos...e a sensaçom da chuvia petando nos vidros, namentres na minha cassa, enfronte da cheminea, curamos toda a familia as resacas do ano velho, é o máis paressido a um día familiar que se pode ter....a chuvia traenos pois un ano limpinho e a posibilidade (pra min cáseque esquençida) de bailar baijo dela...os días de nadal van rematando e a viagem de volta cara a atlántica barna vai-se perfilando um chisquinho....pero denantes queda o mítico día de reis, pois ressulta que como no Corme de suso, na minha terra nom che som moi monárquicos, e se acude alghen é polos caramelos...como iste ano o dos caramelos aínd nom está moi claro, o número de monárquicos-cristians-melossos paresse ser que cairá en picado, porque para ver como tres elementos saúdan ao público e tiran caramelos sen a complicidade de ninguén (iste ano baixou a média de idade da gente que cre nos tres monarcas, está en dois anos e médio) chegha co nicolás vestido das cores de colacola....oitra coissa é se me piden a min que seja o "enviado" dos reis magos poe istes lares...(sempre quigem ser baltassar por solidaridade cos pobos e culturas oprimidas....) será um dilema actuar sen público e estar na boca de todos/as...alomenos bailarei coa chuvia bem abrighadinho.......