o nosso pisso (alicerces)

Para-issa..."nom todo o que é longo dura máis , nem todo o que dura máis é máis longo"
aghuanta coraçom (sirena 2003)



A rúa estaba bañada polo sol plomizo dos seráns que marca o pasar do estío na Costa da Morte. Os coches pasaban de vagariño, sentindo o cansanzo dunha dixestión lenta. As gañas eran intencións nos pensamentos que non fluían pola abafante calor…

Un banco facía as veces de cadera estática ante o tiovivo no que se convertira a vida…un rapaz, non sabemos se a medio durmir ou a medio espertar, mirando como se reflexan os raios de sol nos coches que deixan a vila de costas…oitro que se ven achegando…

-A boas horas, xa podía esperar por ti para tomar o café, ¿a que andabas?
-Eu non dixen que me esperara ninguén…me equivoco?
-Joder, suponse, non?
-Estaba co puto ajedrez…
-Gañaches?- interrumpiu máis que interesado o primero e desgarbado rapaz
-Que cojones más da?…pero si, gañei…

A os dous vanse sumando máis xente, que arrastra os pés ata a céntrica praza do povo…o último en chegar trae un andar apurado e cara de présas…

-Foder, sempre rascando os “huevos”…tirados na praça…nom hâ máis que façer?
-Eso é cousa nosa, me equivoco?
-Pois nom, minha tambén é….temos que subir dumha puta vez a Compostela a buscar o pisso para este curso…e imos fatal de tempo, nom vai a ficar nemhum para nós! Han de estar todos colhidos! E vós nem un dedo movedes!
JdP:-Por que caralho lhe chamades Compostela se toda a vida foi Santiagho? Joder, ides un ano e voltajes revolucionados e revolussionarios!
P- Joder, Manuel dí algo ti!!!
Manuel- eeeeehhhhh!!!- encollido de ombros, sorrí Manuel…
Jose: Correcto, subimos os tres a Santiago e miramos un piso, fijo quen nun día o atopamos. Dixo a miña irmá que había aínda un bo lote deles.
P: Podiamos subir manhá os 3!!!
Jose: Non te tires do carro, a miña irmá dixo un lote. Ademáis aínda acabo de rematar Selectividade e quero descansar….
P: Joder, pero se fai casse dois messes que remataches Selectividade!!
Manuel: correcto, voto ir oitro día. Eeeeeeh- dixo tornando os ollos contra o grupo

Mesmo povo, mesmo banco, mesma xente, os mesmos coches pasando, a mesma actítate na xente…pero catro días despois…

P: que!!! aínda nom é tempo de ir a Compostela a buscar pisso? Sei de quen leva días buscando e nom atopou nada!
Jose: coido que quere vir Charito a vivir con nós!
P: Quéééé´!!??? Lelo que opinas disso….di algho!!!???
Manuel: ehhhhhhh- sorrindo. (Dios mío!!! Han matado a Kenni!!)

E decidiron subir os tres, aproveitando o bus das dez da mañá, o das sete era moi cedo e viña carghado de fisterranas con sestos de comida e patacas para “subir” Á Coruña….

A mañá viña quente, ninguén levaba os ánimos moi erguidos pero a os tres irrumpeuselle un pequeño sorriso de satisfación cando contemplaron o enorme espazo que se lle abría ante os ollos. A cidade que habería de aabrirlles a liberdade, o espracemento, a universalidade. Era un pequeño chanzo do autobús, mais un gran paso para as carreiras daquelas vidas.

P: Por onde podemos comezar?
Manuel: Por almorzar? Non me deu máis tempo que tomar un mísero colacao

Jose: correcto, corroboro! Almorzamos e logo empezamos a buscar….se total, mira, están todas as putas farolas empapelados de anuncios de pisos….

(mente P.)…Suspirei e tranquliceime por un intre, o intre que tardei en comprobar que en todas as farolas estaba o mesmo anuncio!!!!! Non me deu tempoa abrir a boca, xa estaban sentados na terraza e pediran sendos colacaos. Os seus ollos pechados e o solpeghandolles xd fronte…(suspirei)

(mentre Jose)…Vinno claro, anuncios por todos os lados, a miña irmá ía a xudarnos poloa tarde a buscar, tiñamos polo meos dúas semanas ate que comezaran as clases, terracita preciosa…que millor forma de inaugurar Compostela?

(mente Manuel)…solazo de pleno, fame de animal, pisos a mansalva…relajemonos..e a ver se P. tranquilizase aljo que parece máis preocupado que o carallo!…

O almorzó demorase entre risos, intencións, auto promesas e ideas que surxían como nubes de neboeiro nos días tempedás….

E decidiron probar sorte pola rúa, anuncios nas farolas, todos tiñan o mesmo texto e parecidos números…” se busca chica….” “alugamos…só chicas” “económico piso…….con nove habitacións” “ cerca del mar…” (en Compostela) aprendemos que a imaginación era un arte á hora de alugar un piso…pero por precaución collemos uns cuantos de ises anuncios.

A idea foi tornandose a medida que falaban con oitra xente que tamén buscaba piso “Levamos tres semanas e non atopamos muito, imos con calma….”
Jose: Sí, oh! Nono xures, calma levades…..

E comenzaron a facer risas e bromas e burlarse da peña que imaginaban unha semana enteira buscando piso…. Pero nom atoparan aínda nen o primero piso…e o autobúas non agardaba por eles…co tempo marcado polo horário do bus, comazaron a se in quedar e decidiron coller a opción máis doada….

José.- joder! Imos a unha axencia e que nos busquen piso que carallo! Pajamos aljo máis e punto…
Manuel…ehhhhhhhhhhhhh, bueno

E así optaron pola primera agencia, da que aquí omitiremos o nome ou trucaremolo ….por ejemplo por Gestorias e inmobiliarias Gelpi….alá fomos….

Pablo.- ola queremos un piso….
GELPI.- para aluguer, para compra, venta, multipropiedade?
José.- para que carallo vai a ser, para vivir….!!!
GELPI.- tenemos cinco pisos, el sistema consiste en que os dejamos las llaves, lo veis , os decidis y nos la devolveis , y saí con cada piso.
Manuel.eeeeeHH, por min de puta nai!

PISSO 1 A Rúa será modificada e no seu lugar diremos Rúa que está entre Hotel Pereghrino e Conxo…..5º pisso , sen ascensor, tiraba do peito como os celtas sen filtro tiran da mala saúde…..
Jose.- por iso decía apto para gimnasatas como vosotros
Pablo.- gimnastas como su puta madre queainda imos polo 3º!!!!!!!

Alá cheghamos, as ventanas eran tan finas que de poder lialas sacarías um papel máis finos que os dos petas….
Pablo.- tres cristais rotos” .-apunta Manuel
Manuel pa que se nom imos a quedar con el?
Pablo .- como que non imos a quedar con el, ti que sabes? Apunta ighual!
José…ostia! Que non imos a quedar con el xa o sei eu, como imos a quedar cun piso onde o vento cola polas fiestras, umha esta rota e para ir a comprar un chicle (notese que fui FAI anos , habia e se consumian ainda chicles) teriamos que instalar un sistema de levas e poleas!!!
Pablo.- fasede o que vos saia dos juevos!

Jose Ostia! Hablando de eso tengo hambre de caaralho, pedimos unas pizzas y las comemos aquí, en los silloncitos más que estrenados…
Manuel…ehhh, fame hai , probemos
Pablo: nom creo que o puto pizzero suba 5 pisos sen ascensor
Jose: joder dicimoslle que estamos no 3º pero que pa cobrar ten que subir a o 5º
Pablo a min iso pareceme unha autentica tontería!
José Xa o sen , pero teño fame joder!

Decidiron visitar un segundo piso e mercar pizzas para só ter que cuéntalas no forno,


GELPI queeee! Os gustó el piso?
Jose :Vistas tinha! Pero a Nueva york, paresse!!
Lelo. (entre dentes) meteo nos juevos.


PISSO 2, que por ocultar a súa verdadera identidade (fsica, entendase) situaremos detrás de virgen da cerca e rúas das trompas…

Manuel : xa teño curiosidade por ver como é este de “amplio y algo apartado”
Jose. La misma palabra lo dice….amplio es amplio y apartado que nom é mesmo mesmo na catedral…

Pablo. Nº 15, entresuelo….hai 13 e 17, pero 15.…non
Jose. Mira ben joder!

Pablo como nom sexa este pequeño edificio que nom ten metro e medio de fachada!
Jose: correcto a por el…Alguen mercou unha cervecinhas para que baixe millor a pizza?

Pablo (lendo) baixo, primeiro, sejundo…e o entresuelo?

O entresuelo era precisamente iso, entre o suelo e o inferno…un puto búnker da sejunda guerra mundial, onde a única luz que entraba facial por unha claraboia da alcantarilla…..
Jose.- se o fan algho mais apartado haberia que desalojar a Satanás!

Unha sorte de pasillos enormes, con forma de laberinto, habitacions enormes e dobles coa escasa luz que deixaba escapar a claraboia, o mobiliario anclados no día da primera comunión de Franco (nom mon, isa comunión pasará aos anales da história como a primeira vez que Don Ramon (Deus o tenha na jloria) tivo que alzarse de puntillas para dar a ostia en corpus….tamén como a primera vez que mon estrenaba algho (o traxe nom era herdado?)

Jose: o piso é unha puta mierda…pero “saca-elguiski-mari abre-el-wisqui-bar “ cantaba, teño fame ensende o forno, pizzas e comemos cos pes enrib na mesa como marajás!
Manuel: os sillons estan de puta madre! Eeeeehhh
Pablo: como carallo se encende esto

Na cociña unha instalacion defectuosa daba conta de cables sen empalmar, e un forno que tranquilamente poderia ser meses atrás criadero de ratas….niñeen queria meter man ao forno…

Jose: joder, saca o chisquero e prendeo!
Pablo: prendeo ti!
Lelo…ehhh, que hai fame!!!!!

José: “imos ter que comer de novo as pizzas congeladas??” e así, coas chaves que serian devoltas en media hora rulando no dedo e contando vellas historias esquencidas de Colis fomos comendo as pizzas nem forneadas nem congeladas…aínda moi lonxe do que sería O NOSSO PISSO!…


(continuará...)