12/19/2006

teijeiro quedanos pequena!!!!


(vem datrás, eh!!)...a cofussióm fijose reino entre nós...gager que nom sabía por onde escapara o chuli-boy, zape que nom sabía como se chejara a aquelo, tucho que nom remataba de entender por que o sacaramos dun coche onde o CONVIDARAN VOLUNTÁRIAMENTE a subir (sic.), o filho do cura pq nom entendía que pintaba entre nós (obvio era que naquel preciso momento nom estaba a matinar en lloves, en navalhas ou na música do futuro...), o moucho que nom fora quen de extendela paz entre os disputantes ("tinhas toda a ghassom, tuchinho, tinhala toda contijo!") e o txari, que fora quen involuntáriamente esvarara, que nom tinha jueso roto, nem sancre na cara, que caera incluso co cubata incólume...o txari nom entendía nada, nem por que se riran, nem pq apareçera alí un rapass, pq fujira....pero nom lhe dou ao txari tempo a pensar máis, jâ tinha oitro cubata na man, jâ era oitro bar e jâ eran oitras conversas -"que pghopio de ti txari, que pghopio de ti, sempre a montas onde vass"(esto coido que nom fai falha disir quem o dijo, nom?)....uma incertidume solo superada polo trebom que mentres todo isto aconteçera el permanecera apejado aos suntuosos beizos duma laverca calqueira daqueles lares -(plop! (sonido de despejarlhe a ventosa da boca á rapassa en cuestióm) que? que passou? que se oiu un coche aselerar?...e é que hai coisas que non cambiam...show must go on...cantaban uns ingleses, e nós bebiamos como británicos também, as luçes foron menjuando, tuchinho refujiose na calor que desprendían os jelos en cada sorbo, e foi aplacando, malia ter a súa conciência (esse día chamabase bull, peta - bull) disindolhe en estéreo, en cada um dos ouvidos: "eres un bulhero....eres um bulhero" e pareçía que ía calmando, pareçía...porque a juzgar do futuro inmediato comprendemos que só mudara de obxectivo...fomos acompanhamdo cada cubata cum pasinho de baile, e alguma que oitra risa, a nuite ía retirando o manto que extende sobor o sol, e o lene abaijar de pálpebras foi façendo melha en muitos dos que contra o alcól luitabamos...o moucho foi pechando os olhos cando víu a que se puido montar e nom se montou, e zape, listo como um raposo, retirou ao trebóm dos beizos doitra doncela sem consciência social, onde quedara durmido namentres lhe esvaraba un rejinho de baba na comisura esquerda da boca....-"estás dando asco, vamos pa´ casa, que ahí nom tes máis que ghoergh..."...e como da nuite ao día, ou do sólido ao jaseoso...ocurreu o milajro...eu jâ o vira vir ao larjo da nuite, jâ me pareçera que duraba demasiado toda esa comédia....pero quijemos sejir e o milajro aconteçeu....de súpeto...como se uma man divina dese orde, desapareçeu todo o mundo do bar, acalou todo, silenzo absoluto...e eu quedo sem olharme, sem lusss...(tardei realmente un quarto de hora en darme de conta de que estaba no quarto de banho e nom atopaba a chave da lusss...) si, si,si....ride...pero nesas condiçioms ninqún de vós iría milhor.....devín de tardar pq ao sair jâ faltaba médio bar, e dos poucos que conheçía nen a metade...fijen/simulei que bailaba, tarefa inútil dadas as horas, o estado no que ía, a gemtalha que alí había, a música que nom se escoitaba e que nom conheçía a ninquém...e claro que fai uma pessoa de proveito nisas situaçoms...achejarse á barra, pousar o peito, darse conta que detrás minha esta gager-man, e a dess metros tuchinho (ummm, setíame como na casa jâ) e diçir: -"por favor, camareira posme un cubata de juisqui con cola, cando poidas,? a que hora pechades?"(sic)...e sentir aos tres sejundos na orelha dereita a gager: -"que lhe dijeches á camareira que aqueles tres maromos están diçindo que che van a partir o peito por insultar á camareira?"...cara de asombro...-" pedinlhe por favor si podía ponherme un cubata"- e dijemos ao unísono, tuchinho a quen se lhe ía o torçer de pescosso con gesto de rectitude na iugular de máis para a esquerda, gager que notaba a flaquessa do último cubata na man e eu, que ía como ía: "ÍMONOS, MECAJONAPUTA...QUE ISTO CHEIRA MAL" e saímos pola porta do local, jâ de día o sol foi saudandonos um a um, e debeu se isso pq na máis sair pasounos a borrachera de jolpe, como se cruzasemos da vida á morte...le juro señor juez que se nos pasó la borrachera al momento y salimos del local como los tres angelitos que guardan mi cama...tranquilos, sin perturbar y bien peinados...pero como amaneçeu? debíamonos de prejuntar cada um, mais ninqum ousou abrir o peteiro...e ando imos?....-nom sei, eu conheço locales abertos pero están a quarenta e cinco km., pois os que coneço eu alomenos a sesenta...bueno, e se imos pra casa??...aos tres izousenos a bandeirinha de retirada e começou asím...A LENTA AGHONÍA POLO DESERTO DE ASFALTO... lembro que começou gager co jajajá, eu seghinlhe co jajejí e aos poucos estabamos os três a rir no chan, numa cidade (uiii!!!!, caseee, faltalhe pouco para pasar de ser vila!)desconheçida (bueno...semi, coma o leite) a umas horas altas, e...e serenos...eso sí señoría juez, serenos, muy serenos.....e enfilamos polo único caminho a patas que conheçemos cara a casa do homaxeado da nuite...íamos coma os beatles polos pasos dos peóns, en fila....a brisa marinheira começou a impactar no meu rostro sonrojado pola etílica nuite, a tuchinho a luss da manhâ dabalhe un aire de galantería, e gager...gager jâ ía alá adiante...respirei fondo, colhim esse aire, primerizo aire marinheiro do mencer, olhei o orizonte e pensei..." joder, para ser a nuite que fui e esmorgar como esmorgamos, e beber como bebemos, e ser o tropelóm que somos...pois acabamos mui bem a nuite, pq se lhes passara aljo a os oitros chamarían...e eu preocupándome de que jâ a vira vir...jajaja que parvinho som!!! "...pero nom som parvo, e aínda era moi cedo para issas entelequias...o que ha de ser, será pior, que dijo murphy...a manhâ, repito, vinha soleada, alejre...bonita..."manhá sem incidências, forza de un a dous, nenhum tipo de maruxía e vento de oeste e surleste..." que diría pemán...e nós íamos cansados, mais bandeando dos risos que nom podíamos conter...era alegría sr. juez, sana alegría...e ao lonje divisamos o OBJECTO NOM IDENTIFICADO que nos perturbou tanto o siso...bueno denantes, cruçamonos cum boghacho que ía pior que nós..bueno, nosotros de aquella ya le íbamos serenos, señoría...dijemoslhe que deijara a bebida, que se nom sabía beber que nom bebese, entre risos...bueno eu e gager, pq tuchinho estaba empeçando a apretar o punho e trinchar os dentes...colhemolo cada um por un hombro e para distraelo dijemoslhe: joder, mira o que hai alí...
VERSIÓM 1: sejimos caminhando e vimos que uma luz fúlgida, penetrante e cegamte fíjose sobre uma rotonda a cem metros de nós...uma pequena explosióm, e como se duma nave se tratase un objecto transportase até o arcén onde cae de golpe quedando metade no arcén, metade na beirarrúa, todavía incandescente, a luss retirase e o sinal muda de cor, nós achegamonos...
VERSIÓM 2: um coche a gran velocidade sobrepásanos (nós sejiamos caminhando) e colhe a rotonda polo médio (saltandoa, vamos!!) polo caminho leva un sinal por diante que remata na beirarrúa, o coche frena , um tipinho baija, mira que nom levou muita rossadura, dalhe uma patada ao sinal e alí queda, entre a beirarrúa e o arcén...nós que todo isto víamos, acheghámonos...
VERSIÓM 3: nós sejiamos camionhando, cando gager dende adiante advirtenos: "jajajaja, que risa, mirade o que hai na beirarrúa!!", eu sejía falando co borracho, que erá adicto ás borracheiras, e tucho fui onda o gager, eu sejino, cando cheghamos, vimos un sinal enorme de rotonda, entre o arcén e a beirarrúa, posiblemente perturbando o tráfico que de ser máis tarde podería haber, cun fin claramente social, e por evitar maiores danso arrimamolo cotra a beirarrúa....enha e os trwes
FEITOS COMÚNS ÁS TRES VERSIÓMS: escachamos á risa ante a comicidade de ver un sinal enorme tirado no chan, apartamolo antes de nada e pensamos ao unísono, aínda que fun eu quem o exteriorizou con verbas (txari, el de las ideas) e se o levamos até a casa de zape....venha!!...e os tres carghando cum sinal ao lombo que pesaba a súa ramera nai...(sabe aljén a distánsia que dista, ponhamos por ejemplo entre...nom sei...entre vila-garcía e vila-joám, por ejemplo....pois algho pareçido....asím como catro quilometros...!!!!) o das ideias, podía telas milhores, oh!!! e alá vamos carghando coa crussm, redimindonos de tódolos pecados da nuite, primeira parada do viacrucis, tucho que solta o sinal-"pesa de caralho, un descanso" (obviamente son deses sinais enormes para seren vistos a cen metros), o gager que ten "oitra ideia"- "e se lhe sacamos umas fotos co móbil?", para o que solta o sinal para colher o móbil...quedando eu como único salvajuarda do maldito tesouro....cuestióm de física, cuestióm de física....se aljo que está sujeitado por tres subjeitos, queda sujeitado de súpeto por um, este um...questióm física...cae ao chan co sinal....en resumen, a foto fui a foto minha abraçado ao sinal no cham....estilo escena romántica de enmanuelle...pero o día ennejrou....tanto jogar co gume da navalha....e é que eu jâ o vira chejar, eu vírao vir por atrás....parase a música, apareçen as escuras nubes, o vento deija de soplar e nós de rir...maldita ideia a de transportar o objeto indeterminado sete km. entre os tres....maldito o día en que se cruzou no meio do caminho...causa-efecto...a causa jâ estaba feita, as fotos tomadas...as risas botadas...jâ só faltaban...LOS HOMBRES DE PACO VESTIDOS DE FOSFORITO...descabaljan da patrulha, fan o sinal dos marines iankees, caras de seriedade (por serto, deijaron a patrulha mal aparcada...pero eran homes de lei...) -"nas noches, cabalheros..." "que están haciendo?" (a resposta omitirémola por nom matar a ninquém da risa, amáis aínda estamos baijo secreto sumarial...)...-"a onde se dirijiam?" - "ummmm, ummmm....ahí adiante" -"con que propósito?"- eh...para levar o sinal que entorpeçia o tráfico"-"IDENTIFÍÍÍQUENSE" namentras sacaba a minha rtarjeta identificativa puiden comprobar o verdadeiro alcançe da parelha que me acompanhaba...(bueno, jâ o sabía) um-"caghena puta-caghenocaralho-se pessejírades -nacotraficantes-que estan-acabando coa salú-quem vos pajan?-quen?-os narcotraficantees?" oitro -"pa que ques que me identifique?"...imposible nom rir ante tal panorama,...a mion que me se me trababa a linjua da risa-"jajajase..jajanhor...jjajajajen...jajajte..."cómo que no tienes documentaçióm aquí?!!!, a ver NOMBREEE!... e o mundo parou (eihhhh!!! que deije de girar o mundo!!!!) a música fijo un redoble de tambores, catro cornetas entonaron o tirirín tirín tirín.....e toda a atemçiom enjlobou a resposta de tuchinho, indocumentado ´de asiduidade (ajora menos), estirou o pescosso, enfitou coa olhada ao agente e dijo con voss clara e diáfana: -" PACO MI VIDA, CHAMOME PACO MI VIDA"...a min e a gager nonos chejou o chan para tirarnos (como poden dúas pessoas tirarse ao chan a escachar a rir diante de dous agentes da lei???, pois si....assí como un bo anaco, e todo esto serenos señor juez, que lo liviano que bebieramos ya alllá se fuera con la noche!!!....alaaaaaa! alá levan a paco mi vida a identificalo ao quarteliho -"-acompanhenos!" -"a onde?" -"ao quartel"-"pa que?" -"pa xojar a baralha tucho-dijo gager!", alá foi, nós detrás...-"perop que pensade sque esto é un taxi!!!" andando volos dous", e alá fomos eu e gager a buscar a tuchim, que estaba no quartelilho co peito inchado dúas quartas e mirando como pa matar ao agente -"güenas, vimos a buscar a paco mi vida!" nom fijo falha máis, o agente comprendeunos e díjonos "ahí o tendes" e gager co seu fino humor (e sempre oportuno) prejúntalhe ao da porta -"a ti quem che paja o minhanco ou o oubinha" adiosssss.... e é que eu jâ as vira vir...eu jâ sabía cando empeçei que nom me chejaria este post......(continuará na derradeira entregha....ajuardo)

11/14/2006

cartas dende detrás das reijas de teijeiro...(I)



Powered by Castpost



"yo lo veía venir....ya la vi por atrááássss..."
raffello de Joh-Iásh

efectivamente jâ o vimos chejar antes de levantar o vaso no primeiro brindis....pero eu calei a boca, e olhei ao redor que me a-rrodeaba...abofé que ía para record, destas que nom se esqueçen; e perçibes decote (cote nom vinha, per certo(uma oraçiom polo mito, que morreu diante dun cochinilho de 250g)) que vala ajarrar bem, boa...por atrááss...
o raposeiro sorriso de zape, esse que muita gemte conheçe...si, esse sorriso que vai acompanhado de silenzo (rarissimo nel) e duma verba que nom remata de sair da súa boca, esse sorriso foi o que erjeu o telón das veleidades, o toque de queda que daba paso á máis variada colecçom de liquidos para enjugar a ialma, alcoles madurados e destilados nas máis sonholentas adegas...ímola ajarrar boa...boa de caralho-nom paraba de me repetir...acompanhamos todo con churrasco e chouriços, empanada e lurinhas, olivas e pan; pan de tódolos recunchos onde hai fame, que é onde milhor se fai o pan...acompanhamos, diçia, por aquelo de nom beber somentes, por solidificar un presentimento que ía medrando no meu bandulho...en frente, folga dicilo, tinha a gemtes chejadas dos máis dispares currunchos do planeta de jrelos. gemte que nom permite a rendiçom cando a copa iniciou o seu caminho cara o fíjado...nom hâ caminho de retorno se porfías a valentía detrás dun reto, agochado num "poj minha abuela!" que retumba nos ouvidos temerosos de cada un de nós...ía para jrande...para uma tajada fina de caralho...de caralho e medio, que diria raimon, o ruisenhor de bonaval...pero um homem é um homem, e o que ten da jorxa pra baijo é o peito, naljuns um peito de lobo (noitros um peitinho de jalinha)...e começamos a desenfundar, a solta a baralha enriba da mesa...eu nom levaba muito as, tampouco fun de farol, mais nom lhe fijem nojo a unha botellinha de licor con cereijas que levaba maçerando dende os tempos nos que ventura pelejaba por aprobar a selectividade...foi fino o moucho que enchiame o plato sem el comer uma...nom dera em alçar a olhada do primeiro vasinho cando cuchillaço no pescoço xa jinhaba de máis o faro dereito e soltaba retos ao aire, juantes que ninquem ousaba recolher...do vinho, pouco que contar...dos licores que diçir se o filho do cura era quen servia e custodiaba...la música del future, la máquina de encantar serpientes...e tuchinho começou a bailar coa estufa ao lombo enriba da mesa...estaba divisando á primeira vitima da nuite...mireilhe directamente aos olhos...pero nom lhos vin, se el era a primeira vitima eu deberia ser a sejunda...e o trebóm intentou contar um par de chistes pero o alcól non lhelo permitiu, nós tampouco andabamos pola labor...e o licor de jindas baijaba a canón, e cuchillaço jâ jinhaba os olhos a pares, e o fillho do cura empeçaba a filosofar sobre a beleça ajochada de basanta, e sipi fijo de pincha discos disfrasado de eros ramazzotti dende a portada dun cd, e a min dabame voltas todo menos o reloj...e as linguas atorabanse antes de espir os pantalons, e o tio aurelio medrara muito dende o ano anterior, e jâ case pareçia un jarron chino, dos que ajuantan das plantas na entrada das empresas serias...o alcol foi tan presente que começou a sobrar a comida e tiven que deijar as lentelhas que me sobraran enriba dun evaquador disfraçado de cinseiro, iso si uma por uma para cubitarlhe a capacidade justa...aí, nese intre...como se puideses parar a película e estudiar o que pensa o fulano,..aí fui cando me din exactamente conta....desta nom me libro....jâ é jorda de aúpa....chamamos a dúas ambuláncias para sair da casa, pero vinham dende longe e decidimos democráticamente que o medio máis rápido era salir no peta-car con stereo de ultimo modelo que neutraliza os jraves cos ajudos e escuitas a musica de-lo-lindo-pa-flipar, tardaba tanto en expliilcarnos cada uma das peças, que sipi tiroulhe unha pedrada á cara pero creo que nom lhe deu, polo menos a peta-bull e tucho saiu todo sulfurado do jaraxe, de caminho fui uma movida rara, as tres neuronas que tinha en servicios mínimos estaban intentando saber como se colocaba a peça da ventanilha que me quedara na man...tucho empenhouse en que lhe pararan o coche para falar polo móbil, que o motor nom lhe deijaba ouvir bem, ou que coa velosidade desvirtuaba as ondas do móbil...e a min surjiume uma prejunta destas tontas (que di gager, sen raçom) como uma herbinha que trepa pola agra...-peta, por que levas un braço pola ventanilha co cubata?..."-es que no habian más yelos en casa, y así se refrijera", os dous policias locales (que-siempre-son-buena-gemte-y-para respetar) que nos viron a sete km/h. cun cubata na ventanilha e un energúmeno berrando- ostia, que quero falar polo móbil, para o coche, joder!!!!- bueno y si quiere parar...yo paroo..., os dous policias locais, diçia, deijaronnos sejir, nen nos pararon, a min pareçeume raro...uma vez pode que che perdoan, dúas nom...así fui, á sejunda pajamos polo cubata, polo equipo stereo-afónico, e polo coche que caia apeças.....que movida, mimá!!! e caemos polos mirtos, e a o filho do cura apareçianlhe botelhas de juisqui e vodka no maleteiro que se asemelhabam mojolhon a dúas que desapareçeran da festa..."-tranquilos, yo os invito", e falamos de onde saíra a pedra misteriosa que lhe petara ao tranquilo tucho, de porque o moucho bruaba entre os dentes...e ante nós abriuse uma candidata a cidade, valeira de gemte, tinhamos sede, e queriamos beber para nom ter que discutir, para pechar as bocas....eu sejia prejuntándome que façer coa peça da ventanilha na man...e fomos a um local preto dum pichom, e saimos peor de como entraramos, juro, que nese instante matrix no que estaba no aire antes de tocar cos bruços no chan e justo lojo de esvarar no verdin, nom imaginaba o que empeçaba a frajuarse...
MOMENTO 1.- antecedentes de feito: um rapass de la noche, típico , normal,num coche a-3, a moça nom sae pq está estudiando pra o exame do joves, teléfono na man, dentro do habitáculo do veículo, disindolhe que "que juapa es, que fijestes ben en non sair que nom hai ninquen polos bares,que agora acaban de sair do local sete inocentes borrachos sen teito a onde ir, ui creo que um...si...creio que um esvarou, ja,ja ...si deberon de beber...e tal , e qual..."
reasióm:(toc, toc)"te parece gracioso, no?, rirte do meu amigo, do meu inocente amigo que caminha baijo os efectos do alcol..." te hizo gracia la caída, no?, tuchin que rodea o voluminoso a-3 ante a incredulidade do raparijo que narra en vivo e en directo, e só pra súa moça o que etá vendo: mimá...churri ! que creo que me quere entrar no coche.- cari, tú no los provoques que ya se van ellos solos"no le hagas casinho", tucho levantando a celha esquerda e o hombro dereito devess, pousase na ventanilha do copiloto: "abre a porta" a porta que se abre, sejundo momento matrix onde todos jiamos a olhada ao inteior do coche..."fixo-che graçia, nom?" os dous só no coche:"-ARRANCAA! espeta tuchinho á par que saca o freno de man...o raparijo nom sabe en que película está vivindo...sape, que quedara resajado entrandolhe a uma columna, identificou a situaçom e berrou dende a oitra punta do caleijom:-"Noooooooooooooommmmm, altooooooooooooo, ajarradeeeeeeeeeeeee a tuchoooooooooooooo, nommmmmmmmmmmmmmm....ajónitos berros duma peli italiana de posjerra...era tarde, o mal jâ estaba feito.-pero tuchinho, a onde vas?- deijádenos imos a dar uma volta, arranca!!!, nom sabía se rir, se chorar, se ajarralo, se emcizanhalo...e sape correndo cara nós a cámara lenta, pero, repito, o mal jâ estaba feito, era inútil...com muito sijilo aplacamos a coisa como ben puidemos...gager calmou a tuchinho:-"deijao ir (o rapás devessia por marchar canto antes, pero era de arousa, sé ía tinha que ir coa cara alta e o peito erjido) nom ves que é tonto..." e daqui nace o: O JRAN FALHO DO POBRE INFELIS DO RAPASS, o nené sae, co peito por diante, do coche e di:-"pero quem caralho é tonto...?"disque con cara desafiante, disque porque a ninjun de nós poidemos comprobalo, pois esa mitica frase déralhe ao rapass ocasiom para conhecer máis de preto o sello que ten gager no anel da man dereita, viuno tan de serca que ata se lhe quedou jrabado na cara...nunca tan rápido entrou ninquen nun coche, pujo o sintirón, metiu primera, sejunda, terçera e permitiuse deijar un carreiro de fume tras de si...de cero a cen en milésimas....-deijadeoooooo!!!!, nom lhe darrr!!!!!, que é familiar meuuu!!!!, pero os rogos de sape chejaban tarde, muchachito bombo infierno debía de andar jâ máis alá de catoira... efectivamente eu jâ o vira chejar, como tambén vía que isse só fora o començo da nuite...

(continuará a vindeira semana)

10/16/2006

fugida a um paraiso perdido...


lojo de deijar muito esforço e de esmajar as janas con tanto empenho, os que me paghan tiveron o bo detalhe de me reghalar o venres uma "adecuación de jornada" que ven sendo que o resto do ano como façemos horas de máis pois hai que compensalas, pero nom era esto o importante que che quería contar...diçia que...bueno que estaba tam até o gharabulho da infame vida urbana, dos coches que por milheiros me circundan, das gemtes que viven contigo mais noutro planeta, da rarísima agenda desta cidade e da contaminaçom anímica em geral....que marchei...si como o oes...nom aghardei ao venres, o joves funme a desintoxicar ao lujar máis ilhado (nom, aínda nom volvín a costa da morte!!-jâ che avisarei cando o faja-), tranquilo e fermoso que o meu peto puido conseghir...jâ escuitara falar marabilhas del, pero fum a comprobalo em pessoa...o reto era façer a ruta dos colomèrs a pé, descansar, ver todo aquelo con detimento e algo de aventura.
o primeiro día vin un val...que me lembrou muito a duio, mais con máis vacas e menos terreo de labramça, para chejar a él ascendemos por uma fervença salvagem...máis comprobarás que valeu a pena...até ahí bem...si, jâ vou ao jrano (de milho)...pero cando nos preparamos para a gran cita, o jran reto...coas botas a estrear, o chuvasqueiro para a ocasión e as forças colhendo alento...dinme de conta daljo...vin o pico colomèrs e pensei que se cadra era mui alto pra min...e que façia un sol radiante (tenho o chuvasqueiro sem estrear) e que había neve (as botas ajuantaban de todo, menos neve, así mo dijo o jicho da tenda)...como que me enrolho como uma persiana! a ver se nom che contom nada!!...ao començo ben, logo perdemos as marcas e vinherom os problemas...tivemos que improvisar neve a través, os 650 m. de desnivel tiraban do peito a su rameira nai, levaba dous meses sem façer pinja de ejercicio...cando nom soupemos como continuar, como bos galhegos que somos dijemos:"bueno, tomamoslhe o bocadilho, ouh!!" e lojo da digestióm decidimos dar volta...pero nom podiamops dar volta polo mesmo caminho...conclusión: baijei tan cansado que nom miraba nem onde metía o pé...(tres caidas, uma de extrema jravedá (para min, nom para os/asoitros/as que dijerom:"se podes caminhar é que nom é nada"(bueno o día sejinte estaba de marcha coma se nada, mais no momento para min foi jrave) acordeime do dependente da tenda de botas toda a baijada, tinha os pés congelados...depois de tanto ejerçiçio: chuletón, e ben jrande que aqui tenhem boa fama...pasei uma nuite malisima de tanto que enchim o bandulho...jâ sei que mo dijeras muitas veçes, pero tinha fame que caralho...ao día sejinte de ligth fomos a montar a cabalo até o pobo do lado...um paripé, os cabalos estaban amansados de máis e nom trotaban (ao meu faltabalhe uma ferradura e jiaba pra cuneta de máis), e lojo de que o cú deijase de doer tanto fomos de marcha...pois claro, que colhim uma tranca de muito caralho...se na capital levantina sae máis caro o alcól que calqueira outra droja....comclusiom ía descansar e volvin cansado, roto e coa jorxa fodida (primeira do outono) pero cum carro de fotooossss....jâ sei que a ti nom che importan as fotos, pero a min si...

10/10/2006

perijro, dangerous, danger, pericolo...


dangerous, dangerous!!!!!

primeiras voçes de alarma, sonan todos os chifres de emergência, activanse os plan de “sejundo plan” ou plan “b” …. descontrol, desconcerto…

Hoje foi a primeira vess que a gemte que me trata a cotío (nom me refiro ao pessoal do manicômio...) detetou un síntoma de desleigamento. presentáronmo como todo un lojro, ou como uma advertência da que jâ me deran conta ao começo…”te das cuenta, ya perdiste el acento gallego” e non houbo risos detrás desas verbas, nem bromas, nem dardos…foi presentado com toda a objectividade de quem mo dijo!!!!!!!!!!!!

e foi sem pretendelo, sem me dare conta...creio que hoje nom vou a poder durmir, repasarei toda a gramática e fonética galega, revisarei “o” por “o” e “e” por “e” ata lembrar cales eran os abertos e cales os pechados…ouvirei sem solución de continuidade, miles de vezes ás pandereteiras, a os Tamara, a ana kiro, a fujam os ventos…..nom, nom pode ser!!!!!!!

A minha lîngua, a minha terra….mi casaaaaaa!!!!

10/03/2006

nhonha posesióm...


se tivera cabos…com mil deles enlazariache ao mastro…com nudos gordianos que nem o sable do mesmo neptuno ousaría cortar…

se tivera cadeias, encadenariache á minha ialma de por vida, con candados venosos que compartan o noso mesmo sangue…

de posuir raios paralissantes, paralizariache nos meis beizos, no preciciso (no precioso) momento de adolecer no teu lene sabor a mar…

tamén podería ter brebajes namoradizas das que facían antes nas aldeas…para que só viras os meus olhos reflejados no teu cristalino palpebrar…

consumiriache con tento, como quen economizaos seus tesouros, ou comeríache dun famento bocado, apurando os desejos e as pasións gardadas, reprimidads…

e ficaría co bandullo cheio, …cos cabos estarricados no chan,…coas cadeias amordazándome e coas brebajes alinhadas polas paredes, esnaquizadas…

algún día, quizais algún día…consiga desatarme dos milheiros de cabos, das longas cadeias que me inflijes, algún día a máquina de raios foderaseche…algún día as brebajes caducarán… e serei eu quem che posua…

9/28/2006

açentos na cidade...

um día qualquer, primeira hora da manhâ, capital das soleadas capitais:

-hola, buenos días, quería...
-"haii!!!, pero parece que tienes acento galleguiño"

-eehh,ehh!! (risa leve) pois sii...
-"pues es la primera vez que me encuentro un argentino con acento gallego"

-(risa franca) (incredulidade (nom tanta era a enésima veç, pero esta era mui directa e a senhora estaba chea de raçom)) aihh!! que no te parezca mal!!!
-(terçeira pessoa)...pero como no le va parecer mal si lo confundiste con un argentino siendo italiano...

-hai, que lío!! si al final seguro que serás gallego"
-(ríome de compromiso), (míranme, agardan uma resposta)

-ehem, realmente soy hijo de un japonés y una malaya, me crié en L`Alt Ampurdá pero en un viaje de negocios se me olvidó el catalán, conocí a una chica gallega y me pegó la lengua de allí...

-(dúas caras de incredulidade) creo que me bajo en esta parada (risas dende o fondo do vagón) ...


**situación real repetida até a saciedade intercalando as procedencias italiana e argentina.

8/29/2006

coma as luras...

…coma as luras, coma os dinosáurios, sem relacióms sociais imos desaparecendo…
(Oswaldo di Bassoa)

canto máis se alonjam as verbas, canto máis espaciadas están a última vez que falamos e a próxima, máis se difuminan as images que nos formamos dos oitros, os seus nomes soan cada vegada máis raros e fáisenos normal nom chamar, nom escrever, nom viajar…tamén nom recibir postais, nem chamadas perdidas, nem equivocadas…esquezémonos das relaçóms sociais e iso condénanos á extinçom, a proteger e a nom-compartir as própias verbas, a sufrir a tiranía do silenzo cando nom é desejado, procurado…como un novo meteorito, coma un tsunami devastador…coma as luras de oswaldo, nadamos cara a deriva…cara o aboiar dun novo contrato social…

8/24/2006

de sonhos....


ceamos con risos e algarabías, de postre, doble racióm de lembranzas fotográficas, que pechaches ti cun suspiro e media bágoa refugiada na máis tenra furna da meninha…pechamos as portas duma estival nuite de evocaçons, e nom se voltou a abrir até que os galopes suorosos do astro rei rasgaron as cortinas dun novo mencer…ou até que o batifundio de tijolas e tarteiras acompañou rítmicamente á tele e as catro radios accesas nas alturas da industrial conglomeración de gemtes…
mais todo voltara lindo, espertei sem querelo cun sorriso que provinha dos máis profundos sonhos… e sonhara, sonhara que penetraba a través das estrelas até tocar o sol, até poder envolvelo para ofrecercho crú de frescura…o teu sorriso jâ me dijera que tamén sonharas, sonharas con voar, con viajar, con lanzarche ao vacío da máis fermosa paraxe…e compartimos os sonhos e os fundimos nun…e puiden divisalos juntos cando o colérico vento de norte peiteou con atlántica efusividade os teus desleídos cabelos de mulher, alí onde o mar come á terra e a terra afunde ao mar…

8/11/2006

arte na rúa...


quen dijo que a camaron nom se lhe podia re-interpretar dende uma visiom galaica?...cando o talento aúna-se coa arte sae aljo asím: http://streetartistinfo.blogspot.com/ ....de casta venlhe ao jaljo ... o que non enfocan é como lhe quedou a boina ao final do pase...

8/08/2006

contra o lume, máis lume!!!...



...contra o lume, justiça popular...que sejam os própios gladiadores contra o lume quen xulguen ao cabróm...

7/28/2006

mudanças essprex.....


que o caracol cambia de cuncha, che!!!!, e as flores que jâ marchúan coa calor, buscan sosego na fresqueira humidade do mal chamado povo da sequía…que a mente ten un interruptor que ás veçes salta… ás veçes uma espeçie de fusible chamado calma chega a rebosar…os berros que anudas a derradeira das cordas vogais fenden o espaço e agroman ao aire en forma de sorrisos de satisfakçom…a capacidade sorpresiva das que nos falava a pícara nom me abandonou e aíndahoje, abráia-me como um piqueno cambio no teu entorno vira o tiovivo do revés, muda o azul polo laranja ou o ácido polo doce sabor de saberte livre…que bonito, chico!!, saberte un chisco livre… e poder encher os pulmóns de aire sem ajuda…e poder soltar uma gargalhada ao sol namentres danzo co morno vento do verám…ás veçes hai que marchar para divisarte a ti mesmo dende longe, ás veçes só cando fas uma maleta sabes con que e con quen contas…so a agarda de que os cambios nom saian mal manten-me un par de neuronas en garda, e se nom é, jâ será…que di a minha avoa…

7/14/2006


a contaminaçom é aljo do que a maioría da gemte da costa da morte sabemos muito, ás veçes demasiado...sabemos que sempre existiu quen se aproveitou desa venda coa que as autoridades encargadas de velar polo ambiente, polos dereitos dos cidadáns, pola vida tapaban os olhos...se algo sacamos estes días em LIMPO é que os desastres ambientais non chegan só de mar adentro. o prestige, ás veçes ten forma de lata de conserva e o seu mal pasa moi caladinho, pero fai máis mal porque difuminase no tempo, na costa e na pasividade da devandita "autoridad"...neste espazo nom podo berrar, dende onde me atopo posiblemente nom me oiran berrar en carnota, en larinho, na pedrafigheira, en feáns e na costa da morte enteira, pero alzoo ijual ao ceo, o queixido eo pranto máis neghro que se pode botar cando destrúen a túa casa, o que viches e o que che viu naçer, a túa infançia, a túa vida: vaia pois este berro por CARNOTA.

paremos jâ duma veç por sempre a desconsideraçom ou a nom-consideraçom coa costa da morte

7/05/2006

cara o final...



...e o final avense coma os paxaros da nuite/ desperdigados, paseninho, mais co bico babexante de morna sangue coa que alimentar un novo fénix...

...e á falha de quorom, o derradeiro azo asfíxiase no sedento deserto da deijadez/ soio, abatido coma a cinza que abonará uma nova colheita num novo mencer aínda sen divisar...

6/23/2006

...e de súpeto o s. joam...


…lendâria nuite de lumes crepitantes/ menceres de escuma e paijóm/ bebidas de funesto arrepío/ ciclos solares impertérritos/ parados ante a olhada das mal-façedoras da nuitega tebra/ berros que anegan os equinoccios idos/ berros que abren a estaçom da madurez/ meigas que extenden os seus fetiços para tomar forma humana/ poder elegir se continuar a súa aprendizage meiga ou ficar engaioladas na forma humana pola atracción dos mundanos devires…/ ser mundano, ser mundana/ baijar a garda e conjugarse coa mágia que desborda na meiga nuite de bruxas, na longa nuite, no longo mencer do sam joam…

6/16/2006

em ti...


intento apartar con fortes suspiros os ecos errantes e maliciosos que me trae o vento/ ansío o teu reflejo no ar pousado no orizonte/ acáenme as forças a vésperas da longa viagem de reconquista/ como o pretendente que declina no derradeiro momento a conquista/ como o rei que nom pode posuir a todo o seu reino numa soa man/ coma o tolo que loita por agochar os sentimentos que ti jâ intuistes e disimulas conheçer...


6/14/2006

processo de auto-amputaçom duma amígdala...


1.- enjugar con especial esmero e atençóm a boca, obtendo um diagnóstico claro e conciso do problema a tratar.
2.- Esterilizar os elementos empregados para esta operación con alcól 96º, a saber: garfo, coitelo, coitela de rasurar a barba, gasas e xeo
3.- enjugar de novo a boca, mais esta vez con antiséptico do tipo oraldine, até notar a boca o suficiente dormida como para nom percibir a dor…
4.-atamos as gasas ao garfo para evitar que tanto o sangue como a amígdala esvaren pola gorja abaixo, atamos a coitela de rasurar á punta do coitelo (olho con asegurar bem a súa unióm) e con coidado e sempre fronte a un espelho ir seccionando lenemente a amígdala empurramdo ao mesmo tempo coa gasa cara arriba para recolher tanto o sangue sobrante como a própria amígdala.
5.- uma vez que a tenhamos situada fóra do corpo apretar a ferida coa gasa e aplicar xeo con presión até eliminar qualquer tipo de sangrado.
6.-post-operatorio: estar entre uma semán ou dúas tomado xeados fríos e sopas quentes até notar que a gorja admite sólidos con normalidade

Nom façer esta operaçom diante de cativos ou pessoas sem suficiente xuíssio…en caso de nom ajustarse ao descrito nalgún dos anteriores pasos , consulte a un médico…ou a dous

6/09/2006

jogando a correjir...


...ante a iniquidade e injustiça do mundo começou a reparalo aniquilando e destruindo todo elemento que corrumpise a idea que tinha de harmonía…cando o mundo quedou valeiro de gemtes e sem os máis preciados tesouros, sentouse, fitou o seu arredor e nom atopou motivo polo que construir nada…subiu a vista ao ceo intentando comprender a suprema esência e nono conseguíu…ao día seguinte, descansou….

5/19/2006

verbas galegas...


aínda que sei que soarám a rancias, demagógicas e valdeiras de senso (ou que habrá gemte a quem lho paressa) quijera aproveitar estas escasas verbas (o tempo pisáme o calcanhar ao pouco) para felissitar(-me-nos) a quenes empregamos este idioma jâ nom só por ideias, tradiçom ou convencimento, senóm tamén como um geito de ver as coisas duma maneira...se o día das letras galegas pasou meirandemente desapercibida...que nom pasen as verbas galegas desapercibidas por nós (e sei que nom o farám!!!) ...dende a lonxanía sí que valora "de cuore" o falar galego...pero muito, muito máis... escuitalo, polo galego e por quenes o empregamos, ben, mal ou ás trancas....para que sejamos quem sejamos, estemos onde estemos sejan...galegas

5/11/2006

o neno que sempre dicía xesús...


“senza fantasia il mondo sarebbe un quadro in bianco e nero

paolo
rodari


xián era un neno pequeño que nacera numa tamén pequena localidade preto do mar, así é que pasaba o tempo entre a escola e o xogar pola rúa…a coisa é que xián tinha por costume decir xesús ente o mínimo espirro que alguén daba preto del; sempre era o primeiro en alzar a voz por riba do resto para berrar – xesús!!, e recibir así a primeira contestación de grazas, que é como solía respostar quen espirraba, pois eran naqueles lares eran xente moi educada…tal era a pasión de xián por decir xesús que incluso provocaba espirros entre as/os companheiros/as, empreñaba ás veces o pó das tizas, ás veces soprabalhe na nuca ás nenas para que colhesen frío ou influía para que olhasen cos olhos pechados ao sol durante muito tempo…-xesús!! berraba xián con un ledo signo de entusiasmo…mais un día o mestre preguntoulhe se sabía o que quería decir xesús, xián respostou que era o que exclamaba sempre a súa avoa na casa ante uma barbaridade: -xeeesús!!, o mestre ríu á esgalha e logo explicoulhe que era uma expresión pola que se invocaba a Xesús Cristo no mundo cristián como protección ante as enfermidades que o esbirro podía significar…xián abraiouse e reconsiderou o de decir xesús, e foi así como a partires de de entón xián berraba: -saúde!! cando escoitaba espirrar, como ánimo a ter saúde antes que protección ante a enfermidade…-saúde!!! berrou xián…

4/27/2006

justiza...?


…a chuvia vendoulhe os olhos, o vento fijo o demáis…se nom havía nemgún ruído que poblara a nuite, el fixo que esa escuridade soara a fíos de coitelos redobrando ao seu contacto salvaxe…coa ira ensordecendolhe os ouvidos, cos pelos voando polos aires tebrosos, ergueu a man, invocou ao seu esnaquizado honor e trepidante fixo do acto uma carnizaría de vísceras, fibras, ósos e licuoso sangue, …sangue por todos os vingados e berros por todos os lamentos agochados, reprimidos…e suavemente deijou que o mesmo orbalho lhe limpase o rostro e que o próprio vento lhe secase as bágoas…agora si…agora o mundo jâ era un chisco máis xusto…

4/19/2006

de regresso...


ante tudo nom posso começar hoje sem desculpar a minha ausencia, atrancos (que nom problemas) tempo-laborais nom me permitiron acudir a estas paraxes tanto coma eu quijera…logo de diçir isto e de volver a ter un espaço onde expresarme/vos quijera façervos partícipes do bem que me sentou recolher airinhos , aires da nosa terrinha (troujenos enfrascados). Forom vacacións curtas mais muito gratificantes, doume para sobrevoar dun vistaço peral á situaçóm e recuperei as ganhas de voltar, pois de começo dábame prejissa polo das maletas, facturar, depender de tres transportes urbanos…e colhín o avión cara o aeroporto onde os avións ranham os telhados das casas, con muita ilusión…quería (alomenos ise era o propósito) poder ver a toda a gemte a quem lho prometera, mais o tempo, as ocupaçoms e que nom tenho polo de ajora dúas ialmas nom mo deijarom cumplir de todo. Nom me queijo, revivín a compostela nocturna, que soe ser a milhor cando os silenzos das pedras erguen o seu misterio, e também descobrín como o apejo a estar coa familia é directamente proporcional á distancia que nos separa en quilómetros, …comín o congrio, os langostinos, a empanada, e por primeira ves as kokotxas, e é que a visita á barbança de pager lojo da resaca é sempre prodigiosa, quem fui aljuma ves hame de entender, vin a mítica palmeira ajochada trala cíclope ribeira (con b de breoján)…e aí tivem o “punto nó”, ou tirar para o sur ou tirar para o norte, a minha ausência había de provocar enojos nos dous lados, e sopesei co móvil na man, nom me agradan os teléfonos que soan e nom atopan uma man que os descolgué, desculpas laurinha por nom ajudarte a soprar as velas, e desculpas a nurinha que na próxima fijo que hâ de ser…a gatín vinlhe a peluca ao aterrizar o avióm que por certo volve a colher algo de volume…redescubrín de novo os praceres da costa da morte façendo de guía, e aínda puiden alçar o cacharro de cubata en honor á saúde dos companheiros da infancia, ou conheçer á companheira do meu irmán pequeno xa que se achejaron a casa…cando colhín o avión de regreso vinha pensando en canto dá um breve tempo cando se quere aproveitalo ao máximo…traía uma bágoa no olho que nom quijo sair, agora na catalunya, de novo com clima proprio do mediterráneo até máis ver…nom son quem de quitar da mente ao impresionante atlántico…

3/29/2006

as sombras sempre permaneçem...


porque nom hai nada que genere máis genreira en min...como homenage, como reconheçemento, como acto de vergonha alheia...hoje quixera ceder a palabra ás sombras, ás siluetas, á geracióm que ía cambiar um país mudando o geito de pensar...por e para eles e para quen os/as lembran...

3/27/2006

peijes e queijidos...


E de novo perségueme este monárquico astro no ronsel das minhas pegadas,… rociadas as eiras na terra que me veu creçer de sustancial maná que nas vidriera é arte, inhóspitos os aires que aturan os queixumes dos tristeiros pinheiros e cheios os regatos que por min verteron bágoas de desolaçom…abonda jà de prantos pola minha marcha, terra minha!!… que nom se retardará a minha volta, deija de abanar a túa desconformidade e prepara a minha visita con floridas margaridas que vertan deliciosas melódias en forma de cálidos arumes…aquí o sol nom me quita olho, acolhiume pleno na minha ben-vida a terra estrana,e agora, pampo, nom sabe se desapareçer entre as néboas ou se brilar sen sentido sobre min…mais aínda tenho o coraçom enchoupado polo fino orbalho, útil coraça que me permite vivir fóra do atlántico sem necesidade de peceiras...

jogos reunidos na praia no marçal...


Aproveitando as novas perspectivas que se abrem, e tendo en conta que para algo contamos cos amighos, acedin a uma invitaçom dum antigo companheiro de piso para visitar parte da geografía desta antípoda levantina, e de paso comprobar como pulsa a realidade da nuite nestas parages. A coisa pintáronma muito alegre, muita marcha, muita gemte e risos por capachos…incluso a gorja doume pacto de trégua e deijou de-me atormentar as nuites…prepareime e comprobei que nom varía muito dum lugar a oitro, salvando os prezos, por suposto que aquí incrementanse em progreçom geométrica (que diría descartes), pero a hora de peche varía en senso inverso…pero o que realmente máis me sorprendeu, cal experimento sociológico, foi como o clima d´aquí é realmente caluroso…a minha paisanaje pasando arrefríos, temporais e desbordamentos, e eu deitado na praia de vilanova i la Geltrú baijo vintatrés graus de tépedo benestar…e é que a colónia de galegos na empresa do meu amigo (que nom é pequena) reúnense muitos fins de semana para xoldrar e façer a estáncia de semi-exílio máis acolhedora…ista vez tocou ir á praia con todos os utensilios de dominguero… o primeiro que destaquei (e suponhíao aínda estando na terrinha) é que a terra tira muito, muito, muito…canto máis en proporción de máis tempo sem ir a vela…em segundo lugar (e sem que serva de extrapolaçom) que sentirse extrano numa parage que reconheçes coma alheia fai crear núcleo de idemtificaçom pechado, cuma açentuacióm das carácterísticas que nos unen…e gêram uma série de críticas á terra que os acolhe, nom despectivas pero sí comparativas deijando polo geral este levante por baijo da mátria-terra (o único que salvaron da crítica fui o clima, coa excepçom de julio-agosto), ademáis, xa que levo pouco tempo por aquí advertironme do carácter pachorróm dos cataláns, algo que choca coa ideia prévia que tinha deles…uma crítica contínua á “idiosincrasia catalá” que enalteçe as características da nosa terra…a min doume que pensar:…esta mesma micro-galissa que se crea no exterior, defendería coa mesma força e convicçom estas peculiaridades e estes “pequenos detalles” que nos definen e dos que cantan en anhorança na nosa própria terrinha? Pq do que sí estou convençido é de que um catalán é catalán, séntese catalán e mantem o mesmo discurso catalán alá onde vai, sem excepçom…gostaría de que así fose que se chegas a uma conclussióm, logo que poidas e queiras aplicala con todas as consequéncias…comprobei que a paródia do neng na tele nom é algo puntual (ou se cadra saín na zona prodigi-tunning cos nens aglutinados) e que cando din que aquí todo é caro, refírense máis á cantidade que ao prezo (orientativamente: o que na minha casa chamase media barra de pan de bocadillo: 1,20 € (previo peso na báscula))…pero toda esta comunidade tinha uma frase na boca: “ a ver cando caralho me sacan de catalunya”…a min é uma frase que me lembra a eses diálogos prévios na peli casablanca, onde a gemte desesperase por sair duma cidade sitiada polos nazis cuma única vía de escape…eu, decidin nom crer ao pé da letra nada e sacar as concluçoms ao pouco e por min mesmo…

3/22/2006

jâ stom de volta!!!!!!!!!! (dende o auto-exilio)

pois, si...jâ lâ stom na capital ibérica do mediterráneo, a viagem fui curta, a recepcióm um pouco passada polo vento pero a inmemsidade desta cidade faime pensar que terei que patear muito para conheçela bem, polo d´aghora jâ vin o parque güell, e controlo o centro (canda menos para chejar a casa san e salvo, que disque é o importante) o clima atráeme, a multiculturalidade é abrumante, pareceme uma cidade muito jovem, e a ideia de que a gemte se mova em bicicletas e en motos achegase bastante ao meu ideal de cidade ideal...impresionante tamén o juapo da gemte pola rúa e o bo ambiente que reina...som impresióms a falha de conheçer aljo máis a cidade....de veritas que quero agradeçervos a tod@s as vosas preocupaçoms e os vosos ánimos, a todos vos levo no meu cuore (pa flipar como costou arrancarche un halago, llou!!, pero justoume, che!)... decirvos que dende a escasa lonjania é a gemte que vale realmente a pena a quem se lhe bota máis de menos. o reencontro nom se fará agardar muito que creo que esquecin uma bágoa na terrinha....

3/16/2006

o momento...


“adeus ríos, adeus fontes, adeus regatos pequenos, adeus vista dos meus olhos nom sei cando nos veremos...minha terra!...minha terra!!” tinha raçom a de iria flavia, o e a que marcha só sabe cando se marcha, nunca cando se volta... toca mudar de rumo, respirar novos aires e juntar novas experienças...disque ver mundo nom é malo, comparar, elegir, visitar, oliscar, saborear...pero prejunto-me: viaja a ialma conozco cando nos ausentamos? ou pola contra é a prenda ou a fiança que temos que deijar en cada lugar de orije?... dende logo que nom me caben nas maletas as inquedanças, os projectos, as esperanzas, os propósitos...pero tampouco todos os recordos...así que antes de embarcar, olharei o ceu, o borralhento ceu, uliscarei profundo e cando solte o aire jâ case será na capital do mediterráneo...pero será a lembrança que pretendo levar, o último suspiro galego antes da partida...e a cada um de vós que sodes importantes, que vos levo no peto da cachola...e tamén tentarei contar algho produtivo dende alí... um milhom a todos...

3/14/2006

o sol e as despedidas...


e volta o sol a borralha. sempre odiei as despedidas regadas con sol, nom me gusta que sejan os raios do sol os que provoquem as bágoas, pq as despedidas som bágoas, aínda que ás vezes nom se derramen e fiquen expectantes no rabinho do olho, agardando tempos milhores (ou piores!)...as despedidas tamén venhem, se cadra, regadas de chuvia que, seja forte ou miúda, cala até os juesos, e ás veçes (se se trata de alguém especial) provocam uma imagen distorsionada da despedida...pero este sol nom ven a isso...ven a façer máis fodida a despedida, a diçir: ...!!! jódete, nom marcharas !!!”, ven a quentar as poucas ganhas que restan de saudar ao vento, de fitar con indeciçom as derradeiras terras verdes que han de elevar o pano por min...este sol é tambén uma promesa de que hei voltar, se cadra, rodeado de mil raios solares e as máis intensas das cores...

3/09/2006

aprendiçes de micro-caçiques (mais democráticos)...



Habitantes: 2.531
Extençom:98 Km2

A coisa é conseguir empadronar a cento cincuenta pessoas antes das vindeiras elecçoms. Se estas pessoas depositam todas a confianza num mesmo candidato (que máis en diante se proclamará) conseguir dominar o povo con todo o que lhe rodea nom será muito difícil...e proponse polo tanto uma nova estructura povoaçonal de transiçom, que estaría formada por:

Como alcalde: elejíriase democráticamente e a man alçada...(mostrandoa cara ao votar)
Tenente alcalde ( e conselleiro mayor): moncho (actualmente é alcalde en sada, mais mostraría iniciativa de abandoar a alcaldía por iste projecto. Sacou mayoría no seu conçelho con lemas como: “moncho es mucho”, “vótame, tú ya sabes” así mesmo ofreceuse para ajudar na re-estructuraçom urbanística do conçelho.
Secretário: oskar, ajora que jâ rematou a carreira aljo terá que façer...
Técnico de emprego-responsable de emprego: o trebom de fisterra...sobran os motivos o seu currículum o avala.
Guí turístico: o moucho:”bueno esto é a catedral, ou bueno a iglesia, ou a mesquita...é igual, aquí resam...”
Gardas de seguridade urbana: tucho e manute...(hai alguem máis qualificado e ecuánime?).
Ejercito profesional: tucho e manute (aljem milhor?!)
Conductor do bus escolar:arti cabeça de buque (polo de experto en conducçom noturna)
Mestre da´scola: lloves, pq a educaçom é aljo mui importante como para deijarlha a calqueira!...
Pregonero: dolores crames...(aljem milhor?)
Orientador social(integrado no plan anti-droga na escola): peta bull...(polo menos tem magistério)
xuis: sipi, pq os xuiços sem alejría e polémica nom som xuíços...
cronista:tissom, pq seguro que jâ sabe máis de nojeira de ramuínn que todos nós juntos...
tabernero:canhita brava:pq jâ sabe as dúas frases que tem que visir...
barrendero:tocaio (quedalhe mui bem a jorrinha)
politica exterior: arti e rober (hai muchos quilometros desde mellid hasta melide?)
política lingüística-normativisaçom :mariana, pola jran defensa do noso idioma (teremos conexiom telefónica 24h. Con san sir paco vasques)...
coselleiro de pesca: pin, porque fiu a pescar varias veçes co tío ao río...
cura e probador ofiçiual de toda carne que saia de nojeira: cote...tem planta de cura e o da carne...é o seu santo jrial...
cosellería da mulher: Juan ramon de fisterra ”el las comprende”)

projectos:
construcçom de pisos en todo o perímetro de des alturas, con ascensor...
construcçom da plaça a don manoel...
contrucçom de piscinas termais...
traída do ave polo medio do conçelho (con tres paradas ao día)
porto marítimo e deportivo (traída da linha de costa dende ribadeo.)
eliminaçom de barreiras arquitectónicas: pinheiros, carbalhos, tojos, jestas...)
tirolinas directas ás grandes cidades...

ti podes entrar neste jran projecto...terás máis informaçon neste mesmo medio em breve
p.d.*: falta algêm?

2/27/2006

sem ti...



"el tiempo sin ti sólo es...-empo"

2/23/2006

stongs words...


erguécheste antes ca mín, é de supor... coa primeira hora que marcan os raios solares; pousaches a mala cara que che acompaña nos espertares ao borde da cama...fitaches o teito em silenço um bo anaco...olhaches o profundo sono que me posuía e torçeches o rostro cara a incomprensióm...tomaches uma ducha no incólume silenzo que emanaba aquela casa enchida de aire opresivo...púdicamente escondeches os teus atributos para non mostrarmos mentres rematabas de secarte, jâ na habitaçom...e fuches elegindo, uma a uma, as prendas coas que che adornarías num novo día gris...num giro de cabeça reparaches no sorriso que agochaba no meu sono e um salouco começou a trepar pola túa tráquea...anegaches o piso de bágoas e choros reprimidos. sentaches ao meu carón, na cama e acarinháchesme com cuidado o pelo da fronte até a caluga, como me gosta a mín...as túas bágoas esvararon como orbalho polas minhas meijelas. sorriches ante tal estampa...e a candileça e a tenrura posuíronche, espertáchesme cum sorriso impotente e abrazáchesme, con força, nunca me abraçaram tan forte...repasei co meu índice as túas bágoas e inquerín co gesto, sorriches de novo...olhachesme coa seriedade dum estadista ante o seu máis importante discurso...volveuseche a escapar um leve sorriso de nerviosismo, e así, meia núa e meio nú, jacimos numa única figura... e também susurráchesme na orelha pola que ouso bem que me amabas, o único que era para ti, que o sentimento que me tinhas sobrepasaba o amor, a amizade...qualquer sentimento deste mundo e que sempre nos teríamos o um á oitra, a oitra ao um...e as verbas voaron ao abrir a fiestra para ventilar a habitaçom...demasiadas verbas para um mesmo día...

2/20/2006

e máis...


ou o bicho é máis jrande do que cría, ou a recaída fui profunda...se cadra nom é jripe...a computadora comença a maquinar...

2/17/2006


jripe...coido que é jripe...por se acaso von meterme por vena un frenadol...

2/14/2006

día vermelho...?


hojê o día debería amençer vermelho...co seu astro rei pampo repartindo quentes espertares ...deberías mençer cum almorço na cama e um bico na fronte...deberías erguerte chiscándolhe um olho á présa...lavando os dentes co xabróm e duchandote co ajax....e sorrindo, sorrindo muito...deberías cruzar a rúa sem olhar para os coches...bailar co sol um baile d´agharrao...buscar uma flor que te lembre a túa laranja e que suspire arrecendos de tenrura...hojê deberías pensar só numa única coisa, numa coisa única e ser posuído polo máis arreboleiro dos estados...mais se nom tes media naranja, pois jâ lâ atoparás medio limón, cum pouco de sucre e bo ron pode que o día o remates aljo máis vermelho do que o puidesches começar...

2/13/2006

croshx...


nunca pensas que che pode passar a ti, sempre o ves como algo que lhe passa aos demáis, pero cando menos o agardas a decepción e a extranheça apoderanse de ti e nom queres mirar, mais miras, nom ques preguntar, e inquires con timidez, nom debería ser así pero afectanme muito estas coisas, jâ lâ sejan no jornal, nas fotos ou ao pé do meu carro coma o venres passou, a cinco metros...e asemélhanseme momentos tan difíciles...

2/10/2006

e o filho também...

logo de fregar os olhos, também reparei en que o filho do dinosáurio jâ lâ estava caminho da curia

2/09/2006

ensonhaçom...


cando espertei, o dinosaurio jâ lá estaba no senado...

2/06/2006

a omde as estrelas me guíem...


iago era um rapaz que nacera numa pequena aldea do interior, onde os carrexos eram a única vía de comunicaçom que había, as novas voaban de boca em boca e todas as diversións ían parelhas á integraçom e respeto pola natureça. gostaba iago de correr detrás das bolboretas, de molhar os pés no río tentando beliscar alguna truita, ou mesmamente de deijarse caer nos brazos de morfeo ao son dos reisenhores, apousentado na máis lene herba que na aldeia tinham. mais, do que máis gostaba iago, a coisa pola que máis adoeçia, era olhar as estrelas, todas as nuites pousabase na fiestra da súa casa contando as estrelas e imaginando poder tocalas. ás veces, nas nuites de sam joam, cando estas venhen cálidas e nom som raras as festas que se prolongan atê altas horas da nuite, iago sentaba num valado que tinha moi conheçido e deijabase engaiolar polo marabilhoso mundo das estrelas, imaginába que ía voando ao seu carón, co rostro todo cheio de luz, e cuma mornura que só conheçía cando se achegaba de máis ao lume. fui numa desas nuites cando iago douse de conta, olhando o ceo de que o número de estrelas ía menguando, incluso ás veces vía como alguma ía caendo vertiginosamente dende o ceo atê o cham, alá no horizonte. el conheçia aquel lugar, fora alguma que oitra vez por alí e decidiuse voltar ao día seguinte para explorar a zona convencido de que algo estrano estaba a pasar. cando a ocasión lho permitiu, deijouse escorregar pola nuite e nada máis chegar a aquel lugar víu algo que o deijou pampo durante minutos, no campo onde el varias veces estivera, estaban depositadas todas as estrelas que caeran do ceo, a boca nom lhe daba pechado do abraio de ver tanta luz junta. paseou entre as estrelas, tocou con medo toda a súa luz, nom lhe queimaban, pero cegábano um chisco se as miraba fijamente...tanto o obnubilou tal descobremento que douse de conta que nom reparara que tinha que voltar á casa. así, na súa casa jâ estabam preocupados e organizaran uma batida para atopalo, cando ouvíu o seu nome retumbando no monte reparou en que podían descobrer o seu secreto e bulíu ao seu encontro denantes de que o atoparan a el, e polo tanto pudiesen conheçer o seu cemiterio de estrelas segredo...dende aquela nuite, iago arranxaba para poder ir a visitar ás estrelas, cuidabas, limpabaas e jogaba á algarabía con elas. tanto chegou a conheçelas que fui ponhéndolhes nomes e incluso arrejuntándoas em grupos, quedaba muito tempo falandolhes, sempre co coidado de voltar á casa cedo. mais um día, cando estaba jogando entre omega e casiopea, escuitou uns pasos e um chiar de carro que o alertou... agochouse detrás duma das estrelas e divisou un home velho, alto, cumas barbas mui brancas e um bastóm altísimo que ía cruzando a carón das “súas” estrelas seguido dum carro tirado por dois bois. O velho víuno, parou e sorriulhe cum sorriso tan franco, que iago colhíu medo e botou a correr sem mirar para atrás atê chegar á casa. Ao día seguinte, iago estaba preocupado e fui a todo correr onde as estrelas, a desilusión foi suma cando víu que no campo onde as estrelas daban todo o seu fulgor nom quedaba ren, só os carbalhos e as gestas que sempre estiveran alí...iago quedou moi amolado e botou demos contra ese home que dera em carrejar ás súas estrelas naquel carro de bois sem permiso...tanto é así que aínda hoje nas aldeias próximas á ladeira do pedroso hai gemte que di ver a iago nas nuites de vran no alto dum penedo contando as estrelas e chamandolhes polo seu nome, agardando que o guíen algún día...se o fijerom cum apóstolo por que nom com el ?...

2/03/2006

tarrasplân...!


o derradeiro sonar do vento morrendo nas rochas...o son do trapeci sta caído na lona...a derradeira pinga do zume de aceite de motor que abala num cemiterio de coches...o peso da incertidume cando aplasta á raçom da obligaçom...o devalo das ondas escupindo os restos dum naufrágio...o naufrágio devido en morno caldo baijo uma cálida manta...o último tiro dum canón en desuso polo tempo...e a cara pampa de quem queda soio coa rosa pendurada dos beizos e a chuvia calando humidades no xesto incrédulo, na pose insólita...a viagem cara onde a mágia é máis que uma verba, é uma esprança, é um sentir...

1/26/2006

o jogo de alhegue...


sejindo o jogo proposto pola trasno marinha, vou de seguido a relatar cinco manías minhas e de seguido hipervincular a cinco páginas para que sigan a cadea publicando as súas cinco manías e vinculando a cinco contactos máis...e hai vam:

uma.-olhar os cruces das aristas que se cruzan na parte máis alta dos edificios.
dois.-gardar cartas e documentos en caijas que acumulo atê o teito.
tres.-comer queijo (bueno máis que manía é vicio...)
catro.- chejar tarde a tódolos lados
cinco.-mirarme en calqueira coisa que me refleje...

e pasolhe o testículum a:

vedelho
maria di malhou
cinzenta proletária
mikas
neno_da_norita

a ver como remata a coisa.....

1/25/2006

tratamento


descripçom: estado anímico alicaído, alta porcentagem de estimulante alcólico no sangue, forzas baijas com capacidade de recuperaçom lenta, fame excesiva, um xeonlho con deficiencia motora, inicios de otite em ouvido esquerdo e uma tarjeta do furacán no peto direito.

causas posíbeis: inícios de períodos post-traumáticos-depresivos, estado eufórico asociado á bebida alcólica, pouca injesta de alimento sólido por vía oral e malas recuperaçoms de anteriores accidentes...

tratamento: dois chourisos da laiosa cada dezaseis horas, en crú e acompanhados da toma dum vasinho de auga concomitante sem respirar e descanso noturno de máis de nove horas, proibiçom do alcól durante doce días e tomalo sol, muito sol...

com tamanaha mencinha tradicional pra que queremos aos médicos desplaçados***...

***sem ánimo de ofensa para con os médicos que tam bem fan a súa professóm, algums máis que bem...

1/19/2006

tamém...


tamém hai días nos que nom che apeteçe sorrir, apuras os sorrisos mais atóranse denantes das cordas vogais...hai días que ergueste da cama cuma nube cinzenta sobre ti, hai días que almorças o leite nejro, ausente da súa cor...tamén hai días que choven bágoas polas rúas e nom dam empapado a pedra. hai días que os silenzos afunden os berros que rezuman na cachola...pero tamén hai días nos que a neve nom passa de ser gris oscura, en que o vento nom insufla no teu tendal...hai días nos que a chuvia retén soidades que vai espalhando coas pingas de orbalho...hai días nos que ergues a cabeça só pra nom tropeçar coas farolas...hai días que hipnotiças ao teléfono para que soe, mais os mortos nom chamam... hai días nos que as paredes som reijas e o ceo a quinta parede pétrea, que cantaba celsoemilio...e hai nuites que proseguem a estos días con ausências de sons, con ideas xiróvagas que reflotan no mesmo punto...hai tamém nuites que só som a continuidade dese día...mais de nom haber eses días, de nom haber esas nuites...como caralho podería erjer a vista ao sol e berrar com mil cores plastidecor o único, autêntico e exclusivo que som...aos catro ventos...aos sete puntos cardinais...

1/12/2006

das máis belas fruitas...a vermelha !!


per la pomodoro che gli mantiene i sorrisi i fogli
e per allentarlo quando sveglia...

aguardando ter cobijo omde reparar a ialma velha/ reparei por causalidade, ou polo azaroso do destino numa fresca fruita vermelha/ ao comezo poco reparei ante o vazío do fruiteiro/ da pureza e da sinjeleça dela/ nom resaltaba nem desapercibía, mais reluçia cando olhabas á esghelha/ dubidando què turbaba o meu siso, descubrim que me sorría a mui rabela/ ante a incredibilidade de ver sorrir uma fruita, por mui vermelha que senha/ fíjeime máis de preto nos seus hábitos e nas rutinas da estrela/ dese fruteiro desolado en que se converten certas cidades sen senha/ vin que nom maduraba nem perdía frescura como a fruita d´acarón, a pera/ amáis con pouco tempo fui curando a minha ialma e levantouna ata as estrelas/ é hoje o día que nom posso pensar, sem sorrir, nalgo que me evoque a ela...nem ouvir o rintintin de certas linguas senlheiras/ nem ofuscarme, cando toca, se nom apareçe a fruita pola escena/máis si luito é polo sorrir, se canto é por sentir, se bailo é por vivir e se esto escribo é por que das fruitas sempre tivem á máis bela...

(de cando os pomodoros pintaban en azul...)


1/10/2006

con neve atê onde o caralho perde o nome...


a volta á neve por agardada, pareçia máis regalo de reis que viagem cara uma aventura de cinco almas sem futuro previsto máis alá do dominical día uito... se jâ podíase albiscar o seu cheiro dende quilómetros antes, a súa cor foi uma impresióm impactante, cortante, desafiante e elucubrativa...cada medio quilómetro, medio grado de temperatura que emcaijonábamos debaijo do auto-carro...se a tranquilidade tem uma paraje, ou uma cor, ou mesmamente um som...esa é a neve, o albo espertar entre as colinas, e o ensordeçedor silenzo que emanaban as derradeiras neves do día anterior...cedo tivem ganhas de encaijarme eu na neve (nom faltou tempo en que andivera máis ás voltas pola neve que ergueito) pero tinhamos uma misióm que soaba máis bonita em verbas que en accióms...os esnous-boards agardaban por nós, numca virá um tan de preto, e jâ estaba pensando a onde caralho había que darlhe para que os pés jirasen na táboa...os pés ían a ir estáticos!!!!!! mais era o mesmo, a ilusióm pode máis que o temor (iso pensaba eu ata a décima caída, aí mudaron as tornas, caralho!!) contar as caídas é façer sufrir a gêmte com chasquidos de ósos, de tendons, músculos e berros afundidos na neve...o único erro que cometemos...foi começar sem lecçoms previas e numa pista de semi-expertos (quase neghra, para os que entenden), as ghafas empanhabanseme, os pés doíanme, os mocos congelabanseme, e tinha frío pola ialma...pero nada que sopesar contra a sensaçom de descender sem ter rameira idea a nonseicantos quilómetros por hora numa pendente de acolhoarse em línea recta...de como frenei fala o parte de urgências dos meus amigos do hospital de jijóm (atenderonnos a min e a toci em très minutos, cando souberom que non eramos federados cambiou o conto, pero mui bem ijual): distensióm no jeonlho esquerdo, músculos interiores, nom presenta fractura de óso, procédese a vendar, aplicar frío, tres días sem façer esnou e anti-inflamatórios...da otite, das agmidalas e do frío na ialma, nada me reçetarom...(ao meu companheiro máis jrave nem as boas nuites lhe derom) e jâ postos...em asturies, sem poder façer snou con dous días por diante que vas a façer que nom seja beber sidra atê rebentar (e abofé que rebentei...) da neve troujem mui bo recordo, da aventura cos oitro catro míticos, milhores... e arrepentir, arrepentirme...de nom fodela oitra perna, pero cos esquís...

1/04/2006

sorpresa, sorpresa...


a sorpresa, a evocacióm ao inesperado, a alteração da orde establecida, a inapreciaçom dos minúsculos detalhes que circundan á situaçom...sorpresas de gêmte que nom agardabas, sorpresas de situaçoms que avenhem de súpeto (de socato)...verbas que surpresivamente nom saen do maxím, línguas que nom sabem que dizer...sorpresas agradables, sorpresas humilhantes, sorpresas que levantan muralhas, sorpresas que as derribam, sorpresas que sorprenden ao próprio sorprendedor, sorpresas agardadas, sorpresas cantadas, sorpresas temidas, sorpresas que nom deberían ser sorpresas, que che colhem em mal momento, que nom sabes como tomalas, que che abren os olhos de par em par, que che pechan a capacidade de reaccçom, que anegan o teu coraçom de ledícia, que destrozan o teu ser...sorpresa para os casteláns, Überraschung para os alemáns, surprise para os franceses e ingleses, έκπληξη para os gregos, 驚き para os nipóns, сярприз para os rusos...mais sempre, sorpresivamente, sorpresas....