galiza-república oriental do uruguai...

hoje é gram día, o vento aferrou, a chuvia apareçeu de novo e o céspede reluçe de emoçâo namentres o bal´óm garda armas no cetro do jogo...que milhor esçenário que o típico galaico...

se tempo e retorçidos azos costou chejar atê aquí, agora sí haberá gorjas suficientes para vindicar como única, iniciática e básica esta data...

nao haberá pinga que frene os berros, nem frío que vemça a calor dos siareiros, hoje o berro de batalha é unánime e firme...

AVANTI GALIZA, AVANTI SELECÇOM!!!!!!!!!!!!!!!!!

...

escriboche mapas na palma da man
para que me atopes...
confundo ao vento con falsas promesas
para que berre por ti...
desfágome por pasar por diante túa
montado no meu cabalo gris...
soborno ás gueivotas
para que pousem sonhos marinhos na túa fiestra,
os días de temporal...
invocolhe á chuvia
pra que escriba con letras diáfanas
o meu sinjelo nome na túa fiestra de cristal...
átoche á cama tódalas nuites, sem que poidas darche conta
con afán de posuir o arrecendo que deijas nas vespertinas sábanas...
trenzo os teus cabelos con fíos de ar na direcçom do meu existir...

e nom perdo folgos en ansiarte um día caminhando cara o meu olimpo esquençido...

lotaría do nadal...

jâ passou o alopécicio co seu pó dourado (que nom branco, había de espalhalo polo ar como fai, se fosse da farinha de arousa...!) deijando a sorte nos recuntxos máis espalhados da ilusióm... e ajora que jâ está repartidos os premios, ajora que o cava (catalá, suponho) jâ decorríu polos carreiros que abre a fervorosa ledícia (sím, essa mesam ledícia que sube polo corpo instantaneamente façendo que a gemte de normal começe a comportarse irrisoriamente, façer cousas rarísimas diante das cámaras de televisión cando nono farían diante dos pais, nem dos filhos, essa alegría que jâ os marca para sempre coa "lacra" de nuevos ricos) ajora que só queda comprobar no jornal se caeu alguma pedrea, ou uma participacióm desas de vitasinco séntimos...ajora quero eu lançar os meus desejos (cando desejo que lhe toque , nunca lhe toca, poia ajora á inversa) e justaríame que manhâ cando estejam mirando os seus números no jornal como dijo, leven uma desilusióm, caian da burra, vejam essa pequena aportaçom na que pousaron os seus ánimos derrumbarse nas arcas de sapatero (que é onde acaban a maioría dos cartos do azar, ou como cren se pajou a autopista A Corunha-Carbalho, que só dista duma autovía en que a que mento é de pajo (dois peajes), ten máis curvas e está em pior estado) como digo agardo que manhâ descobran que nom recivirám ren pola lotaría (e cito):
.-tódolos xefes do mundo incompetentes de sí, que só entenden trabalhar como aproveitarse do lombo dos subordinados.
.-tódolos subordinados do mundo que só entenden trabalhar como ofreçerlhe o lombo aos incompetentes dos jefes e é ao máximo ao que aspiram
.-a todolos cargos que se beneficiarom co governo anterior de subvemçoms indebidas, adjudicaçoms ao chou e processos concursais prevaricantes....
.-a todos os que sacarom talhada tirando ao lijo marítimo a ferralha do prestige (por sempre na nosa memória)
.-aos innomes que limitan o dereito a actuar tal como pensas...
.-a todos os censores da liberdade de ser livres...
.-a tódolos maltratadores/explotadores de nenos e demáis desprotegidos/as...
.-a todos os que aínda nom tomarom consçenza de que o mundo estase pudrindo e morrerá de podedumbre se nom tomamos medidas políticas, sociais e medioambientais...
.-aos impacientess que pitan nos semáforos en vermelho...
.- e aos que mintem, sí aos que minte que tampouco lhes toque a lotaría porque debería chejarlhe co benefiçio que sacarom en mentir...

quedam muitos, muitos mais do resto, que lhe toque a quen queira, porque os premios jâ están dados antes de que as bolas entren no bombo

P.D. que saquen a eses nenos/as encorbatados dese sacrificio anual e ponham ás do telecupóm, nom creo que sejam menos "mans inoçentes" e será máis ameno...;-))

menceres de neno... sem colacao

ás vezes érgome co aire confundido/ coas ganas esparcidas polo chan/ a mágia petando na fiestra/ e os ánimos distentidos na ampla e enorme cama/ ás vezes esperto á minha nai soplándolhe nos olhos lenemente/ para que me acompanhe á escura e fría habitacióm/ ás vezes olho sem parpadeo debuxos animados que nom deijam de jesticular/ ás vezes ameazoa e apuroa cum enorme buraco imaginário que se me abre no estómago/ ás vezes penso morrer de fame cando me falta o colacao/ ou a ternura que emanan as súas mans quentándome a taza do leite/ ás vezes o ánimo renace d´embaijo duma sábana ou dos sonholentos olhos de quem me veu naçer/ ás vezes a mágia logra penetrar polas rendijas da fiestra/ um anaquinho antes de que a minha nai ábrame o coraçom de par em par...cada manhâ, cada día/ para vivir/ para nom morrer de soidade/ ou de nom tomar o colacao...

muito balom-pê

o mundo do balompé está tolo, ante a chejada inminente das vaca-çoms natalícias, na commemoraciom da chegada do filho de Deus ao mundo, nestas datas onde o descanso é obrigado e é mal-visto trabalhar ou nom des-frutar coa família, nestes momentos nos que as estradas son atascos de sorrisos intrigantes por chejar a tempo a uma cea alarmantemente moi por riba do normal, com amplo estrago de matéria prima (perdón:curmá) e bebida excesiva, nom se lhe ocorre aos tolos gemtelhos do balompé que aunar en escasos dez días um dos derbis máis derbis dos derbis que hai na galissa coa posta de longo da seleccçom galega de balom-pé ante a poderossa selecçom do urujuai...muito fútebol para um que se queija da dominaçom das pequeno-mentes pensantes que é como lhe chamo aos programadores do deporte na caija tonta...na ves de darlhe mereçidas vacaçoms aos deportistas para que poidan des-cansar ums intres co turrom nos dentes, na ves de deijar a máxima rivalidade para milhores momentos (a diferenza, para os nom iniciados na actualidade da primeira divisiom de balompé, é mínima pois tan empatados (empatar é um verbo que o meu avó só empregaba para a unióm das brincas, para o resto diçia parelhos) co valença a vintaseis puntos entre a quinta e a sétima posiçom...) pois lonje disto o balompé de sejuro será o protagonista deste mes de nadal (á falha de que oitro prestige afunda na costa da morte, que nom dijo nada e todo é probabel, habendo a gemte que antes había...pois como nom podiamos ser menos unímonos um grupo de gemtalha para homenajear a todos aqueles que fijerom mérito para que o deporte galego alcançe grandes cotas... e fundamos uma penha de afeccionados ao deporte galego, a penha A RUMBOIA, que fará o seu debut no estadio do s. lássaro o vindeiro día 29 deste nadal que corre...para elo faremos camisetas, e montaremola festa com cartaçes, empanada, vinho e muita música para re-invindicar que cada día somos máis autêmticos e sabemos reconheçer os nosos méritos como galegos, que nom som poucos,... está aberta a lista de inscripçom(a_rumboia@yahoo.es), para quem nos queira acompanhar, ao partido, a luçir a camisola, desenho dos caramuxos de vilajoam (grazas mil...) ou a montar a festa na que seguro será a festa dos siareiros da galissa,... o milhor de todo: que presumiblemente o resultado do derbi neste sábado nom influirá na unióm de toda a afiçom após da nossa selecçom...ADIANTE GALIZA!!!!!!!

nadal na praia, cuma cachazinha...

por que nom celebramos o nadal entre a feira do albarinho e a festa d´aghua? eu coido que é boa data, a festa jâ lâ leva rulada e a maioría da povoaçom está jâ desplaçada e con ganhas de pasalo bem e se son datas para reunirse porque queimar árbores para manter quente a lareira namentres arroulamos panjolinhas en família se podemos juntarnos en família e en harmonía na praínha baijo a luz da lúa cheia desfrutando dumas cerveçinhas e na vess de panjolinhas un ritmo duma guitarra inspirandonos ao bob marlei e aos bitch bois, na ves de turrón, ron neghro con jotinhas de limón natural, çelebraçom comunal e nom cada un na súa casa, rejalos anónimos (tipo amijo in-visible) onde o que importe seja o rejalo e nom o teu poder adquisitivo ou se te portaste bem ou mal, por que castigar aos desherdados do povo(que suelen ser os que fan de papa noel nas vilas) con pesadas roupas puidendo invertir nun mísero tanga ou milhor em pelotas, día da des-vergonha galega, todos en bólas á praia a çelebrar o nadal, a misa do galo co primeiro sol do mencer e o fin de ano, sem ter que invertir em preciosos vestidos de cola, un banhador, ou em pelotas!!!, os reis majos en piragua.... e de passo mudar o antroido a xunho, que ultimamente paso un frío de caralho cando me disfraço de mulher (mulheres do mundo compadesovos (as esquimós(esquimoas?) nom que eses tenhen nadal perpetuo...é um tema a estudar...

navegando, navegando

navegando, navegando polos blogs dos vicinhos do portugal (están linkados algums) nom puidem parar de rir por um bo anaco co post, nom sei se original ou nom, do blogambiental titulado "diario de um padre" e que recomendo ler aquen nono lera aínda.
estas tres fin de semanas sejidas deijam-lhe a um o corpo pro arrastre, sobre todo se segues ao pé de letra o enunçiado de a vida som três días e dois jâ lâ vam!!!... que rezabamos ao propósito da campestre e bucólica celebraçom de san piter de redonda, alá cando junho está apiques de tocar ao julho...muito alcól, muito fume, muito quilómetro, muita farra e pouca conçentraçom, a min pásanme factura e nom rindo como debería...polas geadas terras de compostela, a catedral sejía no seu sitio, os locais da raínha tambén, máis a gemte noto que vai mudando co tempo, muito miúdo e muita rúa máis que local e mui pouca gemte recolhendo os faltrapos máis alá das nove da manhâ...por borralha tivem que mandar espías que me informen da marcha, e nom fui muito máis alâ, a gemte tirou da ponte...em tempos coma este a um apeteçelhe manta, estufa, livros (toca desempacar livros e verbas) e ir preparando as bólas de nadal, a carteira dos ajasalhos, e oitros menesteres que um asume cando vai façendose maior...e vai deijando noitras mans o dos alcólicos eventos e o da curiosidade de quem caralho saldrá um día coma hoje?, imos a comprobalo!!, pero como jâ tenho certos compromissos, algo poderedes ver nos comentarios da solapa, sei que nom me poderei nejar, e terei que re-suscitarme...nestes casos tiro da música, pónhoa bem alta, dúchome con coidado e delicadeça, tomamdo o meu tempo (coa auga pecha, of course) e alicátome pouco a pouco (acicatar, acicátanse as mulheres) mentres escuito coisas coma esta de deluxe parodiando aos smith que me elevan os ánimos até o zeo, eso sim, uma vez que me emociono nom hâ volta atrás e nom acepto um nom ou uma retirada coma resposta...deijovos pois um remedio de meiga para que vos alcamçe e contagie se cadra...jâ lâ contarei...pasádeo bem...

o porco-bravo...

caminhei por vales e montanhas/vin, na nuite pecha de sons/ao xabarín fitándome, cos olhos cravados en min/agardándome como única tarefa na vida/impasible, quedo, no centro da estrada/os escasos faros do coche reflexados nos seus olhos,/agardou a que me achegara máis preto/aguantoume a olhada aínda/e fuxíu entre eses vales que rematan en hipérboles perfetas/o frío ceivaba un cheiro aséptico, e a ausência de tempo cicundaba o espazo/non había sinais de vida/só a alembranza do olhar do porco-bravo, a olhada e os catro escasos segundos nos que agardou por min.../nunca ninguem agardara tanto por min.../a escuridade só me indicaba que me perdera/e as luces eran estrelas a centos de metros sobre o nivel do meu líquido existencial/cando os faros atoparon o que procurabam/ puiden divisar a catro parientes do xabarín/colgados da parede, coa olhada esquençida/suponho nos vales que agochan as frías soidades do bravo-porco...

e cando mintes, que passa?

polo gêral, mentir é malo, mais hai mentiras piadosas que buscan un guinho de olhares, ou mentiras inquietantes que procuram a desestabilisaçom do contertulio, tamén hai quen minte por doquier de jeito compulsivo, sem o poder evitar, hai quem minte por maldade, por foder, vamos, hai quem minte para nom deijar de foder, tambêm, mentiras para salvar o pelejo malia que sabes que che complicaran a vida...ás veçes a mentira fai que te crezas e é positiva, ás veces tambêm é a mentira a que creçe e na podes controlar, ás veçes pessa, ás veçes alivia, hai quem di que mentir é san, hai quem crucifica a quem da mentira fai oficio (ou exceso de uso), hai quem sabe mentir, quem é incapaz, quem se ruboriza e quem asume a mentira moito máis alá de aínda saberse desenmascarado, hai mentiras que saem bem, oitras que nom cambian nada e oitras que saen do revés e che joden a vida, hai quem coa mintira proteje o amor, quen o fgai polo sexo, pola amizade, polo poder, pola victoria...e ás veçes um minte por que sí e ao caralho...
tamta explicaçom, para justificar o injustificable: uma mentira nom é verdade, ou si?

cajoentodoooo...!!!!!

cajona tos, na tos ferina, na tos de todo o que se move e na mal parida nai que ao mundo a troujo (tamem no pai que responsabilidades ha de ter), cajoen todo o que se menea, e me cajono caralho do quinto infierno máis alá do limbo...

um mal sucesso...

hai días que uma pessoa erjese da cama con afán de destroçar o mundo, ou alo menos de nom rompelo torpemente agochando a olhada, e o único que saca en limpo é que milhor lhe era ficar na cama...erjinme cansado da intensa actividade física do día anterior, nom tinha forças nem para apajar o despertador pero apajeino, ou iso cría cando saín da ducha empapado em pelotas, sen estufas a catro grados por embaijo do grado nulo, tampouco tivem forças para apajar o do mobil cando estaba rematando de clarejarme (normalmente soan tres e ninqun me desperta...jâ vislumbrei aljo de como sería o día...chejo a trabalhar sem móbil (que debería sejir soando toda amanham na casa) sem carteira...sem almorçar en resumen...pero o sucesso aconteçeu jâ na hora do jantar, como sain sem carteira improvisei umas fabas que me dera a minha avoa cun pouco de xamos e tomate (é doado, pasar cebola e pemento pola tijola, engadir presunto en tacos, tomate natural triturado e as fabas coçidas) ese fui o primeiro problema, as fabas nom coçian nem para su ramera nai, eu dimlhe lume canto puidem, que ata pensei en que tería que chamar aos chicos do calendario ese, nada a sinco minutos de empeçar a trabalhar eu co delantal posto, as fabas máis duras que os güevos de pinochet e nom fijem máis que...comelas fabas a dentelhadas e a salsa-preve por separado... e sair disparado para o trabalho, no coche sentin algo raro, de feito antes de sair e casa dubidei se ir ao banho ou apurar ao trabalho, como elegim o último ía apura dinho, saín de dúbidas (tal como se saese de contas) cando baijei do coche o estómajo apretando e as tuberías desalojando as fabas cal despojos líquidos dos canos que recolhem o auja da chuvia, correr era pouco diçir, nem saudei aos companheiros, tirei directamente ao banho co cú preto, a man tremendo as forças ían na mente e nos músculos que gardan o nome antes de deijar de se chamar espalda,...pero o manubrio nom abriu, forçeino até façer saír do interior uma voz fina, inconcisa que diçia como: ocupado, me cajo na cona, no caralho e en todo o que se menea... volvín a pasar polos meus companheiros sem saudar cara o labavo de embaijo, as forças empeçabam a falhar, nom sentia as pernas, só un río que caracoleaba por fervenças desconheçidas...o manubrio tamén atorado nom me quedoou em quem jurar, nem yoja, nen tai-chi nem fen-shui, nem caralhos estaba disposto a inmolarme publicamente no trabalho...mais de súpeto a porta abriuse e o companheiro gordo e rojo coma o porco bem alimentado saíu acarinhamdo o ventre e suspirando....meu deus como fetaba aquelo, fijem de tripas coraçom, fíjado, intestinos, fijem de todo por aturar que ata case jomito da rabia (e do cheiro) pero neseíntre que os expertos alcumaron como crítico entre que desabotoas o pantalon e vaste a sentar... as présas non ajuantaron do niágara, e o estrondo debeu de soar como cando oliete solta o xalhas polo éssaro...o tiro pasou roçando polo longueiro do gallumbo:ná que nom se poda limpar e disimular...pero os vinte minutos que estiven em período de conçentreçom começarom a inquietarme, e se non saio daquí?? o meu deus, von a ser um apósito da taça do vater no choio, a caudsa foi calandose, e limpeime sem problemas, ou iso cria...PERO PRA QUE CARALHO VON A TRABALHAR CUMA CAMISA BRANCA IMPECABLE!!!!!!!!!!, inevitable nom descubrir que o niágara tocara ligeiramente terras nevadas na camisa:eso será máis difisil de disimular. rebusquei en todo o armario, deus apreta pero nom afoja, había colonia no banho, fijo que aljo pareçido debeu de lhe pasar a máis gemte, saín do banho máis roxo que lenin despois de tomar moscowa (tamén aliviado, hai que diçir!), nom había ninquem, disimuladamente nom puiden evitar olhar a camisa e olela toda a tarde, at¡urar conseguin aturar os retorcixos da barrija...e crin ir tranquilo para casa pero ao marchar escuitei uma convrsaçom entre dúas companheiras : "i no escuchastes como decian que olía el vater de abajo, a saber quien te iria esta tarde allí..." creo que jâ aljo sabían pero, nom comprenderán elas que "en estos días especiales que todas tenemos, la paciencia y la ternura son amigos impagables", voume a rañar no gallumbo a casa que inda queda media nuite deste marabilhoso día que começei...suponho que só terei fabas pra sear, pero creo que prefiro ir pra cama sem sear...

(III)

adoecían as ganhas por juntar de novo ises beizos alonjados polo destino, nom existía a distancia que realmente nos separaba, cada ves máis curta...a estrada non era atranco, pois o tráfico abríase a min como o tupido atasco ao son da serea da ambulancia...os anzos eran imáns que turraban dos nosos corpos a decenas de quilómetros...pero o tempo, o inexorabel tempo nom corría polas agulhas do meu gastado reloxio, soprabalhe, moviaas, ata tentei escachar a esfera de cristal que o protege da intemperie...nom hâ engano contra o tempo...e os coches que adiantaba quedabanme olhando pampos como se só existisem noitra dimensiom...a lúa era cheia, mais faltábanlhe tres horas para façer da súa presença aconteçimento...a nuite prometía, polo ambiente, pola festa, por ela...por min...o cheirume das sardinhas perdendo graxa ao calor das brasas é um olor que me remonta á infancia, mais nom podo comelas, danme noxo, arrepíos e debilitome con só pensar nelas, pero nese día as sardinhas eram as raínhas, a broa, as lumieiras...e ela...cheguei antes do agardado, os atalhos foron autoestradas e os pasos de peóns, graffitis das gueivotas no chan...e ela apareçeu pintada, pintada con tonos orientais...nas súas mans umas chaves, nos beizos o bendito sorriso, grial das minhas inquedanzas...de como fiquei só naquela cidade alhea, coas súas chaves nas mans, de como a nuite nom deijaba de ser mágica sem a súa presença, de como o meu riso sobrepasou os seus beizos, a súa pel de canela que muitas veces voltaría a saborear...de como as sardinhas borraron o seu cheiro a perfume de elite...sorrinlhe ao ceo e bailei coa nuite case en cernes de se apoderar do día, o día máis longo de cantos ese ano conheçeu....no alto do piso, con só xirar un anaquinho a chave no cerrolho poidem divisar uma fiestra aberta e uma cortina voando pola habitaçom, nunca puiden esquemçer esa cortina tapandome os olhos pola força do vento, escondendome seis alturas embaijo minha que me separabam da vertixinosa algarabía urbana...imposible nom comtemplar ás formiguinhas pululando pola cidade alhea, imposible nom olhar como saudaba dende abaijo denantes de subir ao coche... a soidade cheia de oportunidades, tirarme da fiestra abaijo nom pasou pola minha mente, se cadra para voar, para tocar polo ar cada uma das lumieiras daquela peonal rúa esquençida...a obnuvilaçom interrumpida por oitra chave coma a minha, giramdo na fechadura, a sorpresa de se era ela que voltara atrás, o tempo, o maldito tempo que agora sí frenaba en seco...mais nom era ela, oitra vos, oitro pelo, oitro sorriso, oitro arrecendo, nom era ela, mais era o mesmo as cartas estabam botadas e tinha con quem aplacar de vinho as minhas queijas que nom eram muitas de por emtóm. do máis insospeitado fijemos lenha, que nim marcos, que nim cuadros enmarcados, que nin silhom velho... a cidade era uma fojeira en sí mesma e o alcól começaba a regar os risos de xemtes que coma min acudíam ao berro de superar a lumiera dun chimpo purificador... a plenitude fíjose na nuite, nas conversas, nos risos, nese mar onde começei a queimar a minha maldita , pesada e andraxosa ialma...que noitro ano do mesmo día decidim retomar...

o noso patrimonio in-material em cernes...

achegasse o día agardado polo común da gemte que na cachola tem idea de um maior açercamento das lindes que o minho converteu en sutura séculos hâ...nom só é o patrimonio inmaterial, tambem o material e todo o que circunda á vida cos vicinhos portugueses...porque patrimonio inmaterial son os ríos, o monte, as lendas o baile, as músicas, os trabalhos, as palavras, os ditos, os risos, a forma de empinar o cóbado...porque mereçemos que o mundo conheça e proteja a nosa singularidade... elija o que elija a UNESCO, eu creio que se debería trabalhar en juntar máis as dúas ribeiras e a conçemçia comúm...e que a iniçiativa naça dos escolares é a maior mostra de humildade e de apoio social que podia ter...eu espiritualmente estarei na sede onde se decida a protecçom do noso patrimonio... sorteeee

rachí e livre...

dá pena pero ás veçes um debería ter um ser desdoblado para estar em todolos curruntxos a um tempo, mais nom é factible...asím quedame gran pesadume por nom ir a rachala pana na festa rachí do trapo do orçam que todo internet conheçe...vendo os comentarios dos vaqueiros e as fotos pareçe que a coisa foi máis que um éxito...adiante pois!!!...porque coma coreabades "con fraja isto nom passaba..."

o maestro paseando baijo uma rúa molhada de morrinha...

a quem nom se lhe escuite...terase que se conformar coa fodenda de nom escuitar á gastada voz do mestre canadiano...

as pegadas que deija o orbalho na rúa

a soedade dos pasos baijo o orbalho...

par quem queira por-lhe companha ao post anterior, deijo á elecçom de cada quem sejun o gosto...

a omde?

afiançei as mans no escuro que deijabam as súas sombras,
prescindin do último cuspir no cham
e deijei caer o meu peso enriba do buraco
enorme que se abría no seu interior...
valdeireilhe o estómago de sucre
e enchinlho de moles algodôes azuis, lenes coma o ar...
craveilhe as unlhas na extensa pel de pólvora
e soplei nos seus intestinos con toda a forza que un furacam pode ter...
a cidade dormía entre chuvias
cando crucei a rúa de esquerda a dereita
só adivinhei que o pitilho nom se molhaba coa ira...

...

PÁGINA CONFISCADA **


OPERACIOM CASTIÑEIRA


**por solidariedade coas voçes oprimidas

e de súpeto...madrid...(I)

"a arroutada naçe do coraçom sem passar pola cabeça"

(daví stopa a dani leno)

... a arroutada naçera como soe ser de común do tedio de ajuantar a pantalha da caija tonta diçindo tonterías:...-imos a madrid?...-a que a ver o musical ese que acaban de anunçiar con nina?...- ti es tonto ! nom joder...a emborracharnos e a tirarnos por madrid adiante...-vale marchamos o luns... atopar o resto do comando nom foi alâ moi dificultoso, sipi jâ sabía que íamos a madris pq contestou que si antes de prejuntarlhe rem...do resto había que ajardar que júpiter tuvera um eclipse solar alineado con putóm de plutóm que sempre anda polas esquinas...como nom nos entendiamos tivemos que quedar antes em compostela para falar do tema... ao final creo que non falamos de nada de madrid...pero a tranca fui boa, dou fe (y testimonio) e alí estabamos os catro quinquis un venres ás tres da tarde tirados no d. manuel (dan seis tapas surtidas por um consumo mínimo de um auga(60 céntimos) e aparte o bocadilho,... queda por vista alejre arriba para os catro jatos quinda nono conheçam...) cheos coma robalos de uma raçiom de sorsa crúa, duma raçiom de jamón (tuveron que matar dois cochos para dar esa raçiom!) e uma de calamares que sabíam máis a aseite que a calamar, pero aparte puxeronnos sete tapas a cada um e dúas bebidas (saiu todo por 4,50 € por barba para que imajinedes...ide joder!!), antes estivo o moucho fuchicando num móbil que lhe prestaram e non sabía como furrulaba, chamada da meija que da magía fijo ofiçio e da coinçidençia emoçiom, a vida son çirculos que de cando en ves se juntan (chamala dende o móbil de sipi foi un craso erro, que nom adivinhei cando mo alarjaba cum sorriso flojo entre os colmilhos) e logo de que se duchase o moucho, que muito tería que rascar para tardar catro quartos de hora...en definitiva, ata as sinco e media nom arrancamos o catro tempos de gager, jâ com présa... arrancamos e coas oitras présas olvidamonos a onde íamos e rematamos dubidando qual era o caminho...eramos catro: gager, sipi, moucho e txari...e tínhamos catro ideas distintas (menos mal que a min non me fijerom alâ muito caso, pois lojo dinme conta que o que diçia eu apuntaba a glasgow)...o moucho sejía sem ter puta idea de como se asemdía o móbil, pero as melodías soabam...nom pasaramos o telóm de jrelos cando o coche empeça a tufar...um tufo rarinho, así como a sorsa crúa fermentada nas tripas soñolentas...entre todos e baijo secreto de confesióm confesamos des ou máis arroutos cada um (sipi o doble pero non diremos nada por nom deijalo en ridiculo (venteaba por riba e por baijo, o resto tamén...)... em teijeiro démonos de conta de que íamos bem, motivo de aljarabía tal, que começamos a cantar alo jrande cançioms de siniestro, ata bem pasado o tempo, adiantabamos a todolos coches como nada, daquela calculabamos que chejar a madrid sería questiom de tres horinhas, ata que sipi prejuntou por terçeira ves se faltaba muito, gager jâ levaba a vista máis pendente das bolsas de plástico da juanteira (sipi era co-piloto) que da propria estrada...primeiro aviso: falta casi nada para uma casa de putas que ides flipar é inmensa...dúas horas despois faltaba tamén pouco pero a casa de putas era áinda máis jrande, o moucho sejía sem entender a tecnologîa dúm móbil siemens normalinho, pero a musiquinha das melodías sejía soando ijual...entre risas dounos janas de façer uma parada numa jasolinera (nom enchemos jasolina,... sería polo que nos mirou mal o jasolinero?...nom, nom creio...) parada técnica para mobiliçar madrid (joder, íamos sem piso fijo, com muitas proposiçom de cama pero sem piso fijo) com dúas chamadas mobiliçamos as camas, a sena, o aparcamento do coche... e o alcól, bendito alcól allende os ancares!...- botelha por cabeça!!?? ti tas jodido, txari!- bueno, tendo en conta que chejamos ás des e media...-si... bueno chejando a esa hora pasa, enton sí que nos dá tempo de bebelo todo...( o que non sabían era que eu non sabía que moucho nom bebía juisqui (dende cando o moucho bebe vozka??? en mivida!!) bueno para a famosa casa de putas cada ves faltaba menos e cada ves era máis espectacular, máis inmensa e con máis luses...- como uma nava aeroespaçial, tíos...logo jâ, o túnel de guadarrama: o monumento español coa entrada máis cara (sejún sipi) e minha terra galega soando coas fiestras abaijadas polo çentro çentral da capital do pequeno-imperio (que diriam os vaqueiros)...pero antes pasamos por un garito que sí se vía a varios quilometros de distançia pero nom era tan jrande (sí espectacular, pq dende a estrada pareçia encuentros en la 3ª fase, e eu agardaba escuitar dende o coche: din-don-din-din)para atopar o sitio cada un dos tres tínhamos uma opiniom distinta (moucho sejía luitando a dentelhadas coas melodías do móbil, daquela creo que jâ aprendera a prendelo) demos co sitio de coinçidençia grazas á minha intuiçom (a istoria escribena os vençedores...) e alvarinho luçindo o seu máis mítico sorriso reçibiunos coma filhos de pródigo na súa humilde morada, onde depositamos os poucos azos que nos restabam e descansamos os muitos que habíamos de recuperar...as risas forom ao desfaçer os bolsos naquela casa que sentiamos de nós (pelijro...pelijro...podíamos desfaçer calqueira coisa) o milhor... habería botellaje mixto: tres rapaças representantes de cada curruncho do mundo e o mítico e ínclito teijeira, que foi façer acto de presença e encher a sala, duchamonos os tres (o moucho máis que ducharse xojou coa fervença do niájara) démoslhe os agasalhos a teijeira e alvarinho, que por nom pecar de falha de originâlidade forom muito bem reçibidos e chejou o dilema:-haberá que comer?! iniciouse así as nosas relacçoms internaçionais co comerçio chinés e cum pseudo-24 horas que pújose as botas con nós, catro pessoas, catro desiçoms, catro discuçoms (nom en castelán presisamente) devoluçom de mercas, volta a elegir.... cando chejamos de novo ao piso a penha jâ lâ çeara e começara a beber...iniçiabase así cun gastronómico pistoletaço uma velada de alcól, política, risos... e sipi tomou a palavra para misturar numa frase todo esto, nom sei, pero nese intre eu aínda nom reparara que este hominho nom sacara da face o seu malévolo sorriso de castigadorrr...solventando outra sorte de inconvintes (nunca confiei num chinés a quem lhe pides dúas botelhas de juisqui e dúas de vodca e ponche tres de juisqui e uma de vodca...tampouco nunca confiei en quem lhas paja e nom di nada(insensates a de pensar que a um bebedor de vodca colaralhe uma de jaque daniels))...creo que as conversas començaron polo tempo, polas diferencias culturais, daí a explicarlhe a uma coreana e a uma californiana que galissa é uma naçom...imaginemos as conversas do medio...con teijeira chejou a hecatombé, nom cría que uma californiana non conheçeçe ao sr. borges (a o das noçes)..." que escritor ni que carajos...yo me refiero al de las nueces"...oitra moi importante aportaçom de teijeira foi a de "...yo no me considero nacionalista, tampoco español, pero gallego sí...es lógico nací en galicia, no?...todos encollemos os ombreiros...¿...? e entre risos e trampas (e pq as neuronas patinaronme nese momento pois tinha o chan cerebral escorregado de juisqui guachán) chejamos á desiçom de ir a rendir homaje á bandeira da praça colón (eu e gager en vistas de franco vázquez colocou uma filha da de colom en orçam declinamos a oferta e planchamos a orelha no colchom da juardilha)...sipi e o moucho façendo honra, ao seu nome um e ao demo que o jía o oitro forom de visita turistica polo madrid dos austria (pola pateada que deron o madris dos austria, dos lusemburjo, dos bélgica e dos moldavia)... nós nom nos perdemos porque sejiamos o leon verde do sentro, dijo sipi sinalando o plantíjrado da caixa de madrid, patearon abofé... acompanharom a teijeira que fui peneque a trabalhar e despedimos á californiana e á coreana como se mereçiam...con honras de primeiras damas (únicas na velada que rematarom enteiras) o único pensamento que creo que compartimos os catro antes de pisar almo-fada foi a sejurança de que íamos a madrujar para ir a sarajosa a serrar o cartel das festas da pilarica...pero catro botelhas pa´catro tiran do peito...do peito e da tranca...namentras oitra gêmte de sejuro que paseaba polas rúas fechadas de madrid, rían nas atracçom do parque da guarner, ai pena de nom caer por alí medio enfeitiçado..., ou fatigabam o fígado en tabernas saídas dos contos de reverte e o seu mundo de espadas e vinho en taças...e con esos pensamentos rematamos a primeira jornada na capital do etéreo estado (circunstancial...)...de como acabamos cunha bandolera carjada de medicamentos é de como sipi enjanha ás velhas no metro jâ lâ falaremos cando lhe toque...antes de pechalos olhos aínda podiamos escuitar a musiquinha do puto mobil do moucho que jâ aprendera a mandar mensajes...

sold world...

falhar, faltar á palavra, confiar numa pessoa ou no seu comportamento e descobrir que foi um erro, traiçonar á intençom, ao pacto, ao dito...deijar que te/se precipite/s dum altar mental, depositar espranças nalgo/nalguém/nalgures...que demostra abofé que nono mereçía...para ises/isas/isos aprendices de judas vai a homaxe de nirvana a ese home que vendeu o mundo logo de se vender a sí mesmo e ao seu irmám...

o isaac...

quijera gardar um breve espaço para façer uma jaculatória duma personagem que dende fai tempo chamame a atemçom, por muitos motivos, case todos mui subjetivos mais todos justificabeis, demde eses dois olhos que em-globam um mundo de mil batalhas e çinçoçemtas luitas arrebolando a bandeira da derrota, esa que sempre acababa recolhendoa do châm, cuma das expresióms máis humildes que nunca conheçim, cumas palavras que firem coma a rasca do perçebeiro na rocha, cuma própria ideosincrasia coa que é difiçil nom identificarse. é o sincretismo do paso intermedio de ser galegos por obriga a selo por orgulho. mistura de responsibilidade de povo, de responsabilidade de conservar a memória, de responsibilidade de sermos pessoas...e non vem esta lembrança a destempo, pois é ajora cando salta á palestra a caralhada que rodea o entramado sargadelos, empresa-projetocultural que é orgulho de naçom e símbolo da tradiçom que erje a cabeça á modernidade...seica faltaronlhe á palavra os sócios capitalistas, e é que nom se pode, alí onde entra a palavra capitalismo a humanidade, a solidariedade, a cultura, o orgulho...todo lisca pola fiestra...
sempre crin que detrás desa mirada debían de agocharse milheiros de historias, uma sensibilidade de artista e uma predisposiçom para narrar aos sucesivos, prantar semente no povo que lhe chaman...e descubrino um día numa charla no burgo das naçoms, xunto a avelino pousa antelo dou, nom só uma charla, dou uma mostra de como ás veçes perder o tempo um par de horas en escuitar pode virarche as ideas, emocionarte, erguerte da cadeira e aplaudir á humildade e á humanidade até que as palmas das mans venzan polo sangue...tuvem ocasióm de escuitar e ver a grandes oradores e persoeiros, mais coma o isaac e o avelino...endexamáis...

...

"...tenho os pés fríos, e o coraçom senlheiro..."

(atribuída polo xosé_manoel ao txari)

---------- ----------- -------------
diccionario encicopédico galego universal:

FRÍO: (1) que tem uma temperatura inferior á ordinaria do ambiente ou do corpo humano. (2) que presenta um clima de baijas temperaturas. (3) que é pouco afectuoso.

SENLHEIRO: (1) adx. que está só. (2) que nom tem comparaçom ou igual. (3) que destaca pola súa importancia ou distinçom.

sentido poético:

(1) bótoche de menos... (2) oghalhá estiveras eiquí... (3) tenho saudade de ti... (4) nesesito ajarimos... (5) fáltasme no oco que me deijastes entre as sábanas da cama desfeita... ?

os taxis...

nunca tantos taxis se viram naquela aldeia, chamamos a des e víu um de re-conheçemento, víu a tanta penha enfrascada en risos que dijo pola radio, catro máis que se apretam bem, e con coidadinho que van bos... eso díjooo pq nom veu ao clai, que ansioso agardaba o traslado até borralha, dentro da cita incluimos, of course, que se tomase um par de copas con nós, alomenos caralho, que se veja em borralha que conheçemos a canhita!!! o traslado foi tedioso pq eramos muitos...juanito cal papilhóm en alcatraz fijo escapismo polo tubo de escape guiado polos fumes dalgúm oitro carburante...do resto: cero baijas. a cara ao clai mudoulhe um chisco cando veu a carinha de cota, chofer ocasional para a estrela, o clai ía diante coas unlhas cravadas no silhom e coa única palavra de siiihiip!. na maria pita jâ lâ estaban alomenos vintecinco ou trinta montando folhom, primeiro oasis de dromedarios: zona velha, o clai nom bebe alcól, as copas nom se pajam (fen kiú iago, déboche uma...) e a penha jâ me conheçia como el amigo de canhita, a gemte parabao pola rúa eu rogaba que nom molestasem á estrela...e cadacual máis fino...eramos poucos e pareu a avoa...a avoa de zipi, a boas horas lémbrase zipi da súa avoa, dois cubatas de penal e o nível de neuronas marcandome luces de depósito em reserva...eu crgeo que zi lhe metemos o cubata pola jogsha abaixo baijalhe e nom se entera... o probe tinha présa por ir para casa pero nom se atrevía a dicilo, máis vale um clai que se retira a tempo que um clai vençido numa cuneta...um praçer canhita pera a sejinte conta con que te chamemos!... nós deambulamos por aí, a maioría deles nom sabíam nem situarse na cidade pero todos demos coa cova folque , onde algums jâ levabam empinados varios cacharros, menos mal que a coisa foise quentando e zipi víu por aí alguma caramuxa que lhe iluminou o rostro e nom se lembrou en toda a nuite da avoa...bebemos en paz, cada cual co control que podía, o gato nom podía de deijar a festa sdem o seu broche especial e fijo o que milhor sabe façer, mostrar as súas dotes de escapismo em pleno local petao, entrou no banho tocado coa súa capa de mago de oz e cando dous energúmenos aporreaban a porta ante a tardança, tranquilamente como se tal un coelhinho saíu da taça do váter cómo se duma chisteira se tratase, pena que a mágia só sobrevenha cando o nível etílico aborda o punto e coma (máis a coma que o punto)...logo cada cual foise apanhando...ums doulhe por ir a praia de riaçor a peneirar areia, oitros decidiron descansar os seus osos por ese día e os máis valentes desafiamos ao dragom ponhendolhe cara de despojos de cebada...no playa club se nom entras cuma meretriz do braço, difisil que saias con oitra del, e eso que había muitas mulheres e muitos homes, ea música bem... e eso que petabull estaba animado, con dous euros fijo maravilhas, tres ou catro cubatas, nom me prejunte ninquém como, algums jâ o sabrán...recolhemos ao trebom nunha coktail-cafeta-disco-pub da av. fisterra onde o cansanzo venciulhe aos meus azos e como premio deilhe mereçido descanso...de volta a casa o taxista non sei que nos acusou de violar a uma rapaza no orçam, dijemoslhe que lhe dera you que tinhamos présa, e que nom se pode, trebom, nom se pode pegar a uma indefensa mulher e logo acuchilhala na praia ata que se desangre...así chejamos con areias até os juevos...polo menos ninguén tera probas, que do acuchilhamento-linchamento de gager nom é dudoso que sacasen fotos dende o malecóm...o taxista, cobrou e dijo que sí, nós mercamos uma barra de pan quente que a esas horas entra coma se fose maná... o de ir a milide a joder o tempo jâ é oitra historia producto da resaca que tamén é oitra historia, antes de pechalos olhos, pensei em canhita...que clai !!!...

a festa...

a entrada, meritoria do maior dos clais mundiais, foi o clímax da expectaçom, eram os varios que nom creran que o gran cañita ía a vir á festa (muitos dos que lataron á festa creio que fui por ese motivo...) e velo en carne e oso, diante de todos nós cos foques das cámaras apuntandoo, superou as expectativas do propio clai, que comezouselhe a iniciar um sorriso nos beizos que nom se borraría em toda a nuite...o primeiro que pideu foi a cea, comprometidos como estabamos a darlha, tinhamoslhe separada rica tortilla, pintxos de chourizo e patacas frixidas, un bo vinho que cote encarregarase de mercar...velo na mesa comendo rodeado de cámaras de fotos de gemte preguntando, de risas de complicidade, entre comentarios de nono creio aínda... o que realmente estaba ficando abraiado era eu da importancia que estaba colhendo o evento...começou o trebon da fin da terra: canhita como era a frase de torrente um...non tes puta idea eso nom era así:...impresionante a penha sabía tódolos diálogos seus no cine (que tampouco son tantos, che!), contestou ás risas das moças con sorrisos de inocencia (disque é como ligaba el) asejurou que había aljo de amor na súa vida...todo coa boca cheia pois había présa por esciutalo no seu medio no escenario...num aparte os donos do piso congratulabamonos do bem que ía a festa...só era o principio...começou coa raciom de chistes, nom colhemos ninjun, nom tinham sentido e se o tinham só o conheçia el...que de um pailám de aldea !?(sic) a nonseique duma cocacola...namentres para aljums a sorpresa jâ fora velo e voltabam ao seu, o juanilho coa súa destreza manual para liar sonhos de fume e o gato e o iago calculando um plan para sacar uma foto de morreo con canhita (contentaronse cun bico do tipo bico_ao_apostol_na_minha_visita_á_catedral) sipi metendolhe máis comida pola boca, o trebom competindo con chistes, a calidade por aí ía...luisi preparando o seu repertorio (sabía enteiras TODAS e cada uma das cançioms !!) e maría, eva, helena... e demáis comitiva de ctv´s como se estivesen na casa pois á personagem-clai estabam cansadas de vela...de súpeto ergueuse: ya comí bastante, ar cantar!! donde esta shari, el de sada...claro como ía cantar sen min, sen o representante nesa festa de ilusións, de público agradecido... o repertorio foi variado, só descriptible para os que estabamos alí, estreou uma caçom só para nós...sudaba fama polos catro costados... e soupemoslhe agradeçer...gager jâ o tinha em volandas, milide cortabalhe as cançoms para que se recrease no estribilho, para que lhe repitise aquil verso...desesperabase...descansou, o trebom fijo um amago de chiste, tuvemoslhe que apagala lus para que nom se divisase en todo o seu esplendor o fracaso...namentres o alcól baijaba a marchas forçadas...litros e litros de alcól, e conversas á lus das candeias que alumeaban a casa...a sejunda sesiçom foi máis espectacular, cambiou uma cançom para min, uma camçiom que nunca voltará a sela mesma: se llamaba shaariii ...!! e começou a bailar coma um poseso, en injlés, en ruso en chinés...dominaba linguas, dialectos e demáis...tuvemos que mandarlhe parar que era tarde e queriamos ver um anaco da cidade borralhenta... lembreime de cada um de vós, dos que estabades e dos que nom...pero a festa era do clai...

o clai...

dispujem do correcto para ofreçer uma comitiva digna dun clai, diga duma das personages máis admiradas do mundo friki...mui poucas foran as persoas que contaran con ter a súa atente visita, e nom podíamo s cagala así de fásil...bebín pouco para acudir á sita en condiçoms proprias dun chofer profisional, faltaba o guía que me amosaría o caminho cara a estrela, cara o clai...dispujem de un par de persoas para que me acompanhasen, sipi jâ estaba no coche antes de que eu abrira a porta...sentado numa man o cubata noutra de tapadilho ese sorriso de imos tirar a cañita pola ventana e ides a velo voar...tranquiliçeinos, máis pola imagem que estaban dando diante dos pais de luisi que oitra coisa...adentramonos nas arterias de borralha, por estradas sem nome e rúas sem iluminar, e alí estaba el, co móbil na man, cunha chupa de beisbol...só, nem o bar quijo agardar aberto por el...apresureime para improvisar cun saco de durmir uma alfombra vermelha, nom mereçia menos...si, si, nos vamos, no?, noutra persoa, noitra vos, sería uma simple frase nel significaba eston listo e imos a comer o mundo...el polo momento había de comer o que bem lhe apartaramos a un ladinho na vorágine gulística de penha que vinhera senn cear...e aí, nom agardou máis, nom fijo falha tirarlhe nem da lingua , nem la´çarlhe flores...el mesmo o dijo SOY UN CLAY, tó elmundo me lo repitiiia en el estreno de Torrente...cañita eres um claiiii!!!???, logo confesounos secretos sobre torrente IV que non podemos revelar (el nolo pedíu) pero vai a façer a banda sonora, e a primeira estrofa sacouna no meu coche, ...no meu coche!!!!!, disque andaba en disputas co seu representante e que estaba contento pq no estreno de torrente saudarao mario rajó el dil pepé polo seu nome...preguntou por enésima ves pola sena, na seguridade de que había algo apartado, traquiliçeino e prejunteilhe se neçesitaba aljo espesial para actuar...yo, yo mismo sólo...e a sorpresa foi para min...fijenlhe presentaçom de lujo, abrín a porta e para a minha sorpresa...había uma chuvia de confetis, globos por todas partes, seis cámaras de fotos flasheando sem parar, tres cámaras de vídeo perseguindooo polo pasilho...olheino e no fondo dos seus olhos divisei a ledicia de se sentir querido...iniciabase uma complicidade especial...

os convidados...

nom nos dera tempo a preparar todo como mereçia, nom sabiamos cantos seríamos; polo alto caculabamos sesenta, polo baijo vintecinco...fomoonos engalanando e agardamos os tres sentados en cada silha...e nom chaman...enom vem ninquém...e pensarían que sería oitro día... de súpeto o móbil de gager dilhe que o agardan na estación de combois, o de cote que os colegas esperanno non sei onde, e eu agardando co móbil man... de súpetooo...soa...onde caralho está o teu piso !!!??? demos jâ tres voltas a oleiros e nom vemos eso que nos indicas!!! os meus colegas sempre se lucirom polo sentido da orientacióm (lógico se formo parte deles...) despois de catro voltas máis apareçem como os primeiros: en chandal, despelujados... témonos que cambiar, que ajardabas?...tes prancha?...pero laurinha, berreilhe, se a penha vai a chejar en des minutos!!! a min sóbranme tres !! sabía que mentía pero as mentiras na boca de laurinha quedan de puta madre...xaco, por traer nom troujera nem roupa, improviseilhe aljo...iago jâ chegara exaltado, (nunca o vin doitro jeito) e sacaba fotos a todo (a este blog só chegaron seis...!!!) de súpeto amijos de cote sen identificar...anfitrion de anfitrions, ponhemos velitas , ata no banho...sejundo comboio, a risa de zipi jâ anuncia ao entrar pola porta aljarabía (esa risa que precede á machada que se lhe intúe no jesto), nom di nada séntase no silhom, jâ son os cuartos que prejuntan polo clai, témolo no banho agardando que chejedes todos...nom sei se foi por iso pero sipi empeçou a fracuentar a entrada dos dous banhos...o trebom de fisterra entrou pola porta cun cubata na man, a min doume esa impresión, é coma quen sae de casa cun reloxo no pulso...e milide andaba ás procuras de cañita ou dalgun cañon que anunçiamos ía vir á festa...de rtegalo, catro polo prezo de tres, peta-peta-petabull, aljo resacoso pero enteiro...y cañitaaa?? os colejas de cote eram muitos e começamos a intuir as baijas... alguma máis que sentida

o piso...

o piso amaneceu como tódolos días, o que mudaba eram os habitantes, tinhamos pouco tempo, muitas ganhas e a presión dos convidados que jâ nos confirmaran asistir notábase num leve nerviosismo. hoje se que nom pode pasar sem quedar para mercar aljo, joder que a festa é manhâ !!. improvisamos unha quedada logo de sair de trabalhar (trabalhar !!!???). (a)bem, cantos seremos?,(b) nem rameira ideia!...(a) bueno, entón compramos uma botelha da litro por cabeça... (b)e cantas cabeças seremos? (a) nom sei, bueno ti tampouco!!!...façemos uma lista??...nom dou tempo o carrinho jâ estaba cheo de alcol rebosante (para que pareçeçem máis as botelhas de dyc mercámolas de dous litros) nom temos presuposto para nada máis. (a)habrá que decorar um pouco o piso, nom?...(b)e logo que lhe pasa asím?...(a) joder está cheo de merda !!!!!... efectivamente o piso fedía, tinha uma disposiçom incorrecta, e era feio...num primeiro intento metemos no cesto unha ristra de bandeirolas de esas de coljar nas festas, un sento de bandeiras galegas. de meretriz nai !!! uma festa jolgorrio, pero no paquete pareçia divisarse uns cores amarelos e vermelhos. bahh, nom os levamos!... jâ procuraremos algo logo. limpeza do piso, tinha merda ata nas paredes, movemento de mobeis, este está milhor aquí, este alí, e a enche globos de aire ata rebentar os pulmons, na cosinha fragubanse un par de tortilhas e uns pintxos cos que alimentar ao clai, ao ínclito monumento da lírica friki por excelençia...solicitaramos jâ os permisos aos vicinhos, por eso de non vaia ser o demo... cando erguemos os tres a vista, vímolo branco, albo de esplendor, nunca viramos ese piso tan limpo, tan fermoso, tan cheo de vida, aquelo era minimalismo total...pena de que a festa seja jâ, por sacarlhe uma foto digo... e cada um fomos ao noso cometido de anfitrións...

outono...

a finura de neil young co lento devecer das folhas ansiando un vento que levante o pó que os acordes do outono pousan na friura dun xa ido estío...pra deleite do ouvido sobre o que sopra o morrinhento outono...

oitra ves compostela...(treon de fisterra)

espertei tarde, a habitaçiom coma sempre revolta...nom me lembraba como chejara a cama a nuite anterior...o que máis me extranhou foi ver no espelho que estaba durmindo con brajas...que nom era a minha habitaçiom tardei en darme conta... e que a tipa que roncaba non era o de milide descubrinno ao verl que nom tinha as patitas de muletas...nom sabía onde estaba...así que senteime (em brajas e prendin un pitillo)...na cosinha nom tinha nada de comer...debe ser de primeiro... de súpeto sonou o mobil...si nono perdera...anaco de barrija onde caralho estás, peneirando area??!!... non sei...pero von ahora pa casa...acabei de fumar e vestinme...faltaban os calzoncillos...por unhas brajinhas nom creo que se dé conta...compostela estaba fría, era case o mediodía pero façia frío...david, mañá é festivo...será pra ti!!! berrou: lojo cando nom o é pa ti!!??podiamos sair, chamo a sipi... ah nom chameino onte e nom ven disque estaba esperando polas camisetas que lhe chejaban pola tarde...oitro plan, pin ofreçe festa jolgorrio nunn piso con mulheres, bueno con que haia unha cheja...dúchome, peinome...joder vaia pansa eston criando, creo que milide tremn un pouquinho de rasón...antes de acabar de pensar soname o móbil...txari...txari!!!...txari???...que caralho quere chari?... ha.. si nom hai falho pero nós imos a unha festa...vale... sentome no sofá e vexo os livros cos apuntes...deben de ser de david...prendo un pitilho e fajo um esforço por lembrarme como chejara a durmir a nuite anterior...acaba milide e imos os dous peiteadinhos rúa abaijo, sorrindo...aqueles dalí non son txari e gager... que, vides ao mari castanha?...NON !...vale, vale gager !! bueno malo será que non nos vejamos... fomos directos ao maricastanha, lois jâ nos tinha unhas tapinhas preparadas...nom sei por que caralho a min ponme un pouquinho máis que a milide, bueno é ijual...conteilhe o que me pasara a nuite anterior...serio, normal...pero cando me din conta jâ estaba o bar escaralhandose a rir...invitaronme a uma canha (bueno si é servesinha, sí)...levabamos tres e íamos jâ onda pin...fomos aos tijres que estaban eles...tomadelhe unha canha!!...oitra?, bueno e logo como é a festa de pin?...nom sei seica hai mulheres...habrá homes tamen, nom?...nom sei. jâ levabamos unhas cuantas e apareseu sipi coa súa camiseta inigualable, sejuro que a troujo pa que non lha imite ninquem, que, non ías sair...jodej...chameite...como coljastes o mobil...jodej, pa que cjho von a colhej se estaba na estasión... joder que putada non poder sejir de canhas, bueno despois vereinos...e se cadra na festa vejo a tipa de onte e dime como acabamos na súa casa os dous en brajas...

oitra ves compostela...(sipi.)

nom tinha tempo que pegdeg, pejo as camisetas nom daban chejado...començei a enquedarme, chamei por teléfgono e dixejonme que nom había falho...egha tajde, senei o que puiden e pujem a televisióm, na primeira botaban deo de clases de baile de salóm...mariconadas, na sejunda daban uma jepogtaxe de prostituçom infantil na jepublica checa, nada quem nom sepa jâ, na jalleja daban música altegnativa, estaba ajlbejto mbumdi...boh, estom tan canasado de escuitaj ao meu amijo aglberto !!!... nom había buenafuente, vaia mejda...tuven que vej no localia futbol...o cambados ía jañando, pejo o pajtido era máis abujidoooo, e eu pensando cando chejaghian as rameiras camisetas, ata jâ tinha janhas de doblar, e doblaj e nom paraj de doblaj...de súpeto sonou o móbil...jodej aí está de novo o pesado de gager, nom lho vou colhej que me imagino o que quejejá a estas horas...descoljo e lhe dijo antes de que fale...fijo que sí. despois jâ me conta...pa flipar. que liada se nos está ocurrindo, unha ida de olhaaaa !!!, nom podes diçir que nom...!!...síii, jodej, nom hai falho...que va que hoje nom dan buenafuente...sí oh...jodej...e que tal está tuchinho?...disque lhe chaman o novo fajuquito...nom, menos mal que nom levou a niquen por diante...que va...o pajtido do cambados...unha mejda...si, se me da tempo a doblalas todas fijo que vou... ala jâ estaba empenhando de novo o fíjado sen acabar de pajalo...fun pa cama...eran as nove do majtes e jâ tinha 3 chamadas pejdidas...estes empeçan a sabej o que son os días livres e joden o tempo ao máxima, cuajta chamada , jechássoa...poj que estando jâ case en compostela...bueno vou a chamaj a jejman a vej se tamen vem, este cajalho fui capas de duchajse co mobil porque nom me contesta...a vej se o de milide... nada sejujo que fojon a buscaj unha bombona a casadiola, chejo a estasion e chamame txaji, nom eston na casa que nom vou nen a compostela nen a madriz... que va onde estades... inda non acababa de majchar e jâ estaba de novo en compostela...e ahora ata os tijres, deben estaj mamadisimos e sejujo que tjaen todos a mesma camiseta que eu, vouna cambiaj poj se acaso...pateei todas as júas de compostela paresía que ía a ajuantar a chuvia un anaquinho, dobrei a esquina e alí estaban os quinquis cos mejilhoms ardendolhe na boca...jâ nom me lembjaba das camisetas...ponme uma canha...

livros, fotos e resaca´s

ultimamente dame por coleccionar livros e demáis obsequios (ainda que algúns os pajes, son cáseque um obsequio...) que venhem cos distintos jornais que hai no quiosco, livros que durante meses (algún lamento que anos) quedan tal como os merquei: plastificados e amontoados nun rincón, como especial aprecio colocoos nalguma estantería, mais plastificados...nonos leo (últimamente só me dá por ler revistas de política e economía mundial e algun prospecto de medicamento que anda polo piso (tamen fixem enmenda de ler o centoonce de kiko neves)) son cousas que temo nunca usarei ou lerei, por agardar un momento propicio...momento que non dá chejado. é como se eu estivese de paso pola vida e agardase "o momento" ese anaco de tempo sem nada que façer, ese tedioso instante onde o livro relocirá e dirame "léme" pero de seguro seguirei argandando, por que seguirei sentindome de paso por esta vida, como se nom quixese dar un movemento que me afincase num lugar ou esa acçom na minha intra-historia...pero sigo mercando livros cos jornais e agora dvd´s que nom tenho onde escuitar (quizais quedem para os retonhos que nunca terei, como dicía fromhell...)...avanço coa tecnología. omte tinha prefabricado um plan que iniciabase con ir a recolher umas fotos á tenda de revelado de fotos (of course), cando as recolhim vinnas e coa ilusióm que levaba ao entrar quedei desilusionado, como se a calidade das fotos nom me gustase. e din en pensar que antes dedisparar a próxima foto pensarei um pouco máis se está enfocada, se hai luz, se...farei un cursinho de fotografía milhor...pero hai tres ou catro que dende logo salvanse con creces, son eses pequenos detalhes que lhe suben a un o ánimo e lhe din nono deijes you !!... bueno que desfijem o plam e fun co gatin e acólitos ponteses ao centro comercial el puerto, que de sentrico ten pouco, de comersial menos e de bonito o de joder as vistas ao mar...as aberracióms sempre comenzan polo deterioro da fala, dos costumes e rematan en arquitecturas da aberracióm (que lho dijam a sir. vasquez), pois falando con eles que prejuntaronme polas últimas novedades alcólicas dinme de conta que a resaca é un estado fructífero, o único onde me dá por pensar, sacar conclusióms e reorganiçar a minha vida...é o instante onde tomo en serio o que fijem o día anterior e como o remediarei no incipiente futuro...benditas resacas se o que se pensa tense en conta nos futuros plans...

a jran festa

intemtei avisar o máis tarde posíbel, para que a gemtinha nom lhe desse tempo a re-acionar e dijesse um esvarado sím á pregumta de se íam vir á erótico-músico-festa que façemos hoje por todo loalto...mais em todo lugar hâ quem tenha en propósito aburrirse até a saciedade...oitros nom poidem e prefirem pousar os seus mouchos olhos en servir trá-la barra dun bar do centro da terra galega (vista em plano non do ceo até o núcleo terrestre...)
somos ou seremos os que alí estemos e máis os que apareçam a última hora, aos que nom faremos por cederlhe alguma foto que tal...
o projrama aljo improvisado pode que seja asím:

21:00 h. chegarán os primeiros convidados confirmados (ums en comboi oitros em carro)
21:30 -22:00 pintxos galegos e euskaldunes acompanhados de mini-cubatilhas de guaraná...
22:00-22:30 se sobran pintxos, sejunda ronda. session de bem-vida a uma nova tandada de incorporad@s. mini-cubatilhas de mango e papaya
22:00-23:30 sessiom de video-clips musicais da man de DjGager...e bailes do maestro cote (actuación pendente do grado de alcól que alcance nese momento, á hora de comer gardaba repouso na cama (disque polo fíjado, que hoje hâ de trabalhar)
23:30-00:00. preparaçom da actuaçom estelar e inicio de consumo de cubatas en medida standar. Sabores a elexir...tamanhos familiares, sabor de sempre...autoctono
00:00- (ata fim de festa) actuaciom do mestre da cancióm ligêira:
CANHITA´S BRAVAS SHOW acompanhado aos coros por Jermán "serrano" y sus imitaciones.

logo percorrido turístico ums polas rúas, oitros de sejuro escoltados pola polisia nasional asejúm o ruído que se faja. o ánimo está caldeandose, os vicinhos semi-avisados, os munipas se cadra subense atomar umas canhitas e gemte habemos de ser:

cote:trae mínimo a 5 borrachos
gager:trae mínimo a 12 borrachos
txari:trae mínimo a 6 borrachos
tuchinho: tem que ir a façelo vinho antes de bebelo
resto:calculanse alomenos 5 ou seis intrusos máis
penha "fíjado-polo-chan": a falta de peta-bull por confirmar, serán5 fíjados
os aparcamentos están jâ reservados para quem venha en coche

IMPORTANTE: NON TOCAR A CANHITA DURANTE A ACTUCIÓM PODE SER PERIGOSO (esto va por zipi)

agardemos que nom saia mal ou que nom seja fracaso (o que nom sei é que pantalom levar...nom sei se me quedaran...)

...

...e agora fico só,
entre o arrecendo que aínda perdura
no oco que deixas
entre as miñas sábanas...

(III)

agardamos a que non quedase ninguén na casa, coas ganas aínda sen recolher erguemonos do sofá sem deijar de olharnos...intentando calcular no ar como transcurrirían os días logo da breve hora que había de nos separar por muito tempo, saímos da casa para percorrer de novo a cidade, ista vez cuon oitros olhos...olhos que irradiabn mágia e descubrian en cada curruncho um motivo especial para deterse, para re-olhar, re-interpretar o universo. sentamos na estación olhando o mar, o inmenso mar que nos separaría en todo o seu esplendor, calamos coma se o silenzo redimira tódalas palavras inútiles naquel intre de separacióm...desexabamos que o tempo atrancase as súas agulhas de area e nos deijase fundirnos nun bico que nos deijase atados para sempre...mais temiamos que puidese ser o derradeiro, repasamos pormenorizadamente cada uma das promesas encaijadas, cada uma das intencións desejadas e suspiramos como suspiran os reos denates de saber que a súa morte non ten volta atrás, sentimos os motores da locomotora funchar e fundimonos num abraço que nos impediu sentir que o tren xa deixara de ouvirse façia un anaco. toqueilhe os seus cabelos e prometin contarlhos um a um se voltabamos a vernos, ela púxome o índice na boca e sorríu prometendome coma derradeira promesa que voltaría, que nom tardaría en baijar um día do andén, unimos os sorrisos e acompanheina ata o seguinte tren... subin con ela para verlhe a cara cando o tren iniciase a súa viaje, a viaje cara o esqueçemento...sorríume, sorrinlhe e lanzoume 3 bicos, conteinos por cada uma das bágoas que me baijaban pola sonrosada meijela namentres corría detrás do tren...eu, que nunca me crera correndo detrás dun tren...correndo detrás duma ialma coma a daquela mulher...e foise o tren...con ela...

prejuntandome si o mereçe ou nom (tampouco é que me costase muito decidilo) din em lembrarme de pomodora que re-volta do seu exilio interior e como non lhe molou muito que nom me lembrase do cumpreanos (que estaría façendo naquelas datas) e malia que nono fago como limpeza de remordimentos, sí que quero adicarlhe este e-xaculatorio, primeiro no blog, a pomodoriña, a canción "azul" en galego e em castelán ("asul" pra os que falam castrapo)está en italiano porque aos dous non gusta este idioma, e azul é o ceo que case em pleno outono nos sorrí hoje... pero terá que compartir artigo co amigo pepis que onte nos deijou para emirar- se a italia(á bota do nocelo) dijo que podía ir quen quijera que estaba todo o blog invitado, vai por un ano e sen moça, que fica na galiza agardando tempos milhores, que tenhas sorte ou!!! polo menos levas unha pedaço de foto que máis pareçe sacada de "a ilha dos famosos".. lembranças pois.

a festa começa a rolar...

estase a frajuar movimentos nas agendâs lúdicas da gemtinha de arrêdor...estase frajuando uma festa, parese...

polo velho bob...

música para escuitar coa tranquilidade do fogar, os pés secando ao carón da lareira e o velho bob acompasando a mecedora namentres a chuvia debuxa guinhos nos vidros da tediosa e tranquila tarde de quasi-outono.
a voz ista vez dun novo xérmolo de lovely luna, o xoel deluxe tocando música de sempre, que é como se lhe chama á música que perdura cos anos, sem deitar pó...
...polo velho bob...alcemos as copas, hoje que nom sei exactamente porque estón un tanto tristeiro...se cadra sí...

lembranças de compostela...

aproveitando uma visita polo globo-blog, percibin uma idea duma das blogueiras máis activa, todonada, que á súa ves colherao nom sei de onde e vouna coljar d´aquí,... bueno sejuro que hai quem jâ sabrá de que vai ao reconoçer a fachada da casa (da pseudo-casa)... pois sí, éche a morada de home santo, númaro catorçe onde durante um curso compartím alejrias, tristeças, risos, preocupaçoms, enfadamentos, berros, inçendios, rotura de mobiliario, desalojo de contenedores... som tantas lembranças...cando se acheja un fin de ciclo a um/uma dalhe por lembrar calqueira tempo como milhor, así o façia fai días soni vendose cada día máis longe da pétrea compostela...lembrabao coma um dos melhores anos...eu lémbroo como um chejar a casa de clase (pa´ flipar, de clase!!!, que anos!!) e sem prejuntar sumarme a lelo e a soni que em pleno verano incipiente agazapabanse vestidos con roupa ata as orelhas ao carón duma estufa, serios díjerom ao unísono nom temos pa´pajala sauna, que ques?! nom fijem comentario simplemente puxem a bata e ajuantei a calor, lembroo como façendo a digestiom, pampos todos olhando a bala de canhom que soni deijaba caer no chan, apostabamos se rompería a plaqueta ou nom ( a mesa da cossinha quedou furada de máis)...lembranças de chejar e atopala cama rota e catro pessoas saltandolhe enriba...do boina azul d´enriba (carlista pola jrasia de deus!) cun filho que nom quería na casa pq durmia con homes e nom con mulheres e con oitro que debía meterse por vena ata a saliva (tódolos joves había aljarabía)...da mosca de elorza que era máis dono do piso que nós,...as pateadas que me metía ata a faculdade (tódolos días...)...das nenas do lado que tinhan en txarito mestra de máis (que duro percorrer compostela na súa procura e atopala na cama con oitro!!!) e que duro olhar como consejían o cubata!!!!...os apanhos do velho gelpi, que nom deçia nada na súa casa por medo a que o varease a súa mulher... as dúas mil pesetas que soni lhe prestou ao do mosquito... os desvaríos coa música do mestre dylan...as festas con juan ramon como jefe do tuti (deijabamoslhe janar para ver como fardaba) pero de todas quédome coa cara que nos quedou a todos logo de queimar a cusinha um venres...o que ninquém sabe é que soni e eu levabamolo planeando muito tempo e ese día juntaronse os elementos... démoslhe lume para que nom sufrise máis...foi un incendio polo seu bem...polo bem da cusinha...a reaçom de charito nom a tinhamos comtemplada...pero...nom hâ crimes perfectos...e ahí ficará o númaro catorçe do home santo...pra sempre?

PD. recomendo uma visita á página de VA-CA que proponhem á nacho pra seleçom nassional, sumádevos!!

para escuitar um dos fragmentos que fixeron os xenios da introspeccion, para combater este enganoso sol que nos retarda un outono que peta na porta.
por certo...un dos milhores concertos que endexamáis vin...malia estar acompanhado pola presencia pantasmagórica de gatín que nom soltou o móbil do ar en todo o concerto...pero se nom fose así nom sería o mesmo...

ajora...

ajora que o tempo nom controla a súa mente,
ajora que o lume xa nom entende de amolar montes,
ajora que os casiques ajachan as orelhas na procura dun anho que devorar,
ajora que a lei façemola con verbas ao ouvido,
ajora que os filhos de madre puta tenhem nome e apelidos de persoa,
ajora que o alcol volta como droja blanda a adornar os jueves,
ajora que os resajados de setembro dobran o lombo nos livros curtidos polo sol do vran,
ajora que as andurinhas emijran para áfrica pq en europa nom tenhem futuro,
ajora que o tráfico da puta borralha, puta de prostituída nom de jodienda, volta a rodar sem lei,
ajora que de fisterra e de muxía nom se acorda nem su puta madre, puta de jodienda nom de prostitusióm,
ajora que man debuxa no ceo con ceras de chapapote sobre todo o que nunca quixo escuitar do que dirían del,
ajora que para fumar hai que lhe pedir permiso ao can,
ajora que o can pide permiso para defecar os seus essesos do día na beirarrúa,
ajora que nom se lembran das vacasions máis que catro frikis que as escolhen no outono,
ajora que a praia volta a ser um paraíso por descubrir,
ajora que compostela volta a tinguir de pingas as fiestras transparentes das pedras,
ajora que os océanos concentranse en dous olhos antes da devanceira bágoa,
ajora que soneira decidiu coljar a carreira a falha dunha asignatura,
ajora que a fame dos ianquis sae en todolos televisores de cor,
ajora que as festas som desejos de días que han de voltar,
ajora que fasemos acopio da memoria perdida no vran,
ajora, ajora mesmo, podo escuitarme a min nos meus adentros e ficar sentado olhando as pingas do tempo precipitandose na fochanca da memoria,
ajora sí podo divisarche...

ninquén se percatara da nosa ausencia, co sijilo que marcaba a ocasióm fomos dando pequenos pasinhos que nos alonjabam do coro da igreja, onde as murcha voces do coro das velhas repicaba os cantos dun monótono cura...eu era o último da fila e pode que tambain o máis acojonado, pola minha estatura era o que máis resaltaba e as velhas sempre tuverom por min uma especial predilecciom que lhes façia apretarme os bafos namentres loabam a minha "juapura", conheçia a todalas senhoras que no coro estabam (como conheçia a toda a grei da igreja...) o primeiro da fila foi o que penetrou entre o oco das escaleiras e o torreóm do campanario, o suor chejabame ata os calcetins, presentía en cada palavra do párroco uma advertençia contra a subverçiom, contra o mal que nos apoderaba, contra o pecado...mais o pecado era máis forte, tenho que confesar, e cando chejou o meu turno as retiçençias forom maiores. o templo quedara nese silenzo que marca o iniçio da plejaria, do lado do campanario olhabanme con ansiedade: ou todos ou ninquem, nom lhes quería falhar, pero que ganhariamos interrumpindo a misa, a santa misa que aínda lhe chama o meu avó?...o cheiro a suor pensaba que lhe chejaba ás velhas de diante, que conçemtradas nos seus problemas diarios (que é ao que vai a gemte a misa, a eso e a mirar con fachenda para os oitros...) nom se decatabam que cando puxen o pé nas escaleiras nom quedaba neno algún no último banco... o coro começara a cantar o que nos permitía falar baijinho e plane
ar o máis complicado...a fugida...demos en ter uma distançia mínima de sejuridade... lembro a humidade do torreóm e como ía aumentando co ascenso pola lúgrube e escura escada, nom vía nada, máis começaba a arrepentirme um pouquinho...os máis atrevidos ían diante...o párroco ía finaliçando a prédica, aljo deçía dos pecados da carne ou de que havía que dar máis limosna...falava...ía olhando cada ves máis lus...e enchejando arriba nom quijem ver máis, pero tampouco quihjem tapalos ohos, simplesmente deijem de subir e con voz de preocuçom apurei, a ver oh! dadelhe á corda duma ves!!!. co final da predica, justo cando todos estabanse a levantar dos seus asentos tiraron...tiramos da corda atada ao bandallo da campana: o estrondo foi maiusculo, nom tanto pola campana que rompeu o oficio religioso, senon por escuitar a seis rapaçes escaleiras abaijo pataleando e escaralhando da risa a berros, entre o rebumbio que se escoitaba dende dentro do templo, todos imaginabamos a cara de cada um dos fieis que da nosa obra involuntariamente foram testemuhas... ningun de nós deijou de correr ata pasar o kiosko, pero todos íamos co sorriso pícaro da falcatruada, coa ruptura da virginidade da inoçencia na boca...e é que nunca me gustou a rigurosidade dos actos...sobre tudo dos liturgicos...

re-volta ao inverno

pareçe que o nadal jâ lâ está aquí...as folhas andan a intentar divorssiarse das polas, o frío arremete pola fiestra de vajarinho e a chuvia vai apajando os inçendios, malditos e máis malditos pirómanos !, os intereses dos incendarios van saíndo á luss... os pibes e mailas pibinhas emplastifican de novo os livros, lémbrome daqueles livros herdados que lhe deijaba em herdança a o meu irmán e os emplastificábamos juntos cuma ilusión tremenda (confeso que a ilusión durabame uma semana) a o meu irmán aljo máis... as caras de volta das vacaçoes voltan cheias de morenaços de praia "all day" e o abafante espiritu arrastrado polo chan... mes no que se aforran días de limpeça, polas sombras decaídas que van limpando o chan dijo...e no peto unha baijada de pantalóns (de saias neste caso), os colexios privados serán oitro ano máis carne de subvençóms discriminadas, oitras propostas da mesma conselheira van, sem embarjo, aljo máis polo bo caminho...pero en gerâl...mal começaron os ministros de torito a súa andadura...
nota nejativa: jâ nom somos muitos e os empresarios pátrios de turno, na contra de construir uma nova galissa, andan a reclutar jalhejinhos para as canarias, onde se o 28% da poboaçom entendía galego, pra o ano serám um 40 % alomenos, e eso que callón anda afiando os dentes ultimamente. (tivolhe que tirar das orelhas ao presi de caija galissia)...de se volta ou nom a calor jâ nos falará o sustituto de pemán antes de que o sustituto de jaioso començe o luar...saúde (pra nom velos médicos diante) e terra (pra quen lhe toque, que vaise achejando a época da recolhida do milho e das patacas)...

um

cabalgamos no coche na procura das estradas máis perdidas do lugar, na maleta cargaramos milhoms de sonhos por fraguar, eu confiando no seu sorriso que se resistía a mencer no orizonte dos seus beizos, e ela na esprança de esquençer un mundo caduco pra superponher a liberdade, armados de milheiros de motivos que nom nos importaría perder deijamos de pensar no pechado espazo que nos limitaba e cravamoslhe ao acelerador ao fondo... a costa façíaçe cada vez máis grande e o vento contra a súa carinha abrolhou um sorriso que atatraíu ás gueivotas...a inmensa praia ábriase a nós, soltamos os cabelos que se uniron num único, e contemplamos o acaer do tépedo solpor duma tarde de outono...sentíaa tan próxima a min que nom quijem borrar a imagem daquel momento...craveilhe os olhos e colhina da man...de súpeto, reconheceu no templo perdido do outeiro do povo, á igreja, a inmensa e surrealista igreja que tanto nos chamara a atençom ao entrar na vila,...as lembranças acudiron em formas de cancións infantiles, olhadas de nenos e nenas que compartiran sorrisos... e pronunciou o nome...só dijo secamente o nome do lugar...efectivamente así se chamaba aquela vilinha onde ela lembraba pasar os seus verans...o destino conducira o coche e os nosos majíns polo caminho da memoria...aínda nonos resistimos a pasear pola area molhada duma praia vetada para o común da gemte... a ilha parecía deserta...quijem entrar pero o seu naris tépedo polo maino frío díjome que nom , mais intenteino...e o garda de seguridade olhoume como querendo bater en mín a fustracion duma tediosa tarde de sábado, que ulía a salitre e a vento peiteando os nosos cabelos...reatopáramonos co destino que días atrás nos unira...

o ansiado partido (II)

recuperados os folgos seguía o jogo con un empate técnico que mantinha em vilo aos jogadores de ámbolos conxiuntos, por um lado uma equipa conseguira façerse forte no seu jogo caseiro de ampla tradiçom na nosa liga por oitro lado os sublevados tinhan em mente ideas novas e revolucionarias basadas em jogos de luzes varias e música de corosi danças moi fashiom para a ocasión, mais uma equipa é uma equipa e debe permaneçer unida, decisióm salomónica, un pouquinho de licor café con jotas de cubata e mudaçom ao meia-fashiom-permiso-para-dançar con cubatas con jotiunhas de LK... o desvarío vario, jâ coa incorporaçiom dos ultimos jogadores o ambiente andaba caldeado, tuchín descoidara a banda dereita en demasía e os cubatas penetrabanlhe pola banda como-perico-por-su-casa, cambiamolo de banda, puxemos a pakis pola dereita, pero tal qual, os cubatas sejían penetrando pola banda coma canons, concluçom?...o enemijo é forte nom é um calqueira, reduçimos a dose de aporte á metade ( se é jarrafon ponme a metade, che!) e o resultado foise equilibrando, as miradas que nom se lhe escapaban a zipi, que ía perdendo sen darse de conta máis balóns...pero nom fumos quen de ajuantar a presión, ante a incipiente chegada dumas ademiradoras de oskar, foisenos a presióm ao caralho, a forma de jogar mudou por um baile sem jeito...começaron os fundamentalistas do fútebol a ponher burkas á penha de malo olhar... o diálogo coa árbitro fíjose imposible ante os tocamentos de sectores em partes íntimas, as admiradoras que se enfadan e ameaçan con deijar á equipa soa, os roces que van e venhen (non confundir amor con amizade)...e os cubatas que sejían a naçer das mans sem saber de onde vinham...uma jogada propia do mesmo cruiff...e a caída dos deuses, a banda dereita quedou orfa pola lesióm de tuchim que primeiro reclamou ajuda nos coches da estrada (dende a mesma estrada) nom lhe debían de façer muito caso pq o esquivaban, logo dou en deitarse no céspede reiteradas veçes, longe de ajudalo os companheiros incentivabano para rubir polas fachadas, zipi que ja estaba colhendo recortes, gager que afila a súa língua piropeira, e sóltalha ás`primeiras que pasan, tuchín que cre que o árbitro chamoulhe filho de puta...os companheiros que lhe dan a rasón (apartandoo e dísindolhe: dalhe, dalhe, tinhas tuda a raçom!!!)...tizóm a esas horas firmando o finiquito no caracois, (-creo que en clases de historia estudiara que me tocaba máis polas cotiçaçoms(tizóm) -que cotisaçoms? (dono do caracois)) oskar nom aturra a presión e deija á equipa cun jogador menos, manhâ nos vemos...e eso que non viu chejar de novo logo á súa amija do burka!!! jâ no blaster a hecatombe, ...tarjeta roxa !gager dobla pq disquenom ajuantaba máis coa risa... tucho...bueno...por aljo pareçido, pakis jâ nom estaba, e menda, zipi e moucho morríamos por um bocadilho e um taxi co que achejarnos a despertar a gager e tucho que coidaban do coche, o coche atres ja jodiu a suspensióm, cada um para o seu nido..e um novo espertar que jâ é oitra historia distinta...

o partido do século (I)

o partido era memorable por ser un encontro ansiado dende jâ façia muito tempo, moitos foran os sectores que o vinham reclamando, e muitas as oportunidades onde o combinado se reunira sem nunca coincidir tódolos jogadores sobor do céspede...e malia a ausencia de míticas glorias de tempos pasados (que nom está renhido coa idade, véjase que o trebóm de fisterra, sendo o máis novo é quem acumula máis trofeos de partidos gloriosos, jogando incluso luns e martes contra selessions totalmente descoñecidas, ausencia que veu acompanhada pola do seu séquito de arriesku dantzaris)...o partido dou comezo sem previo aviso, no sorteo de campos a moeda do árbitro decantouse polo mítico marinheiro, onde o velho mari seje afojando as penas a jolpe de cubatas levando a conta de memoria (por que será que hai gemte que nom sae dalí) a excusa era uma defensa sutil do cancerbeiro suplente, carri-leiro que na próxima tempada que pronto comeza abandonará a equipa para enrolarse nas filas do málaga virgen, cf, rodeando a portería uma defensa de luxo, valls alias "calvetas" que destaca demde atrás pola súa envergadura e potencial defensivo coas mulheres ligadas ao futbol...acompanhado de pin-en-en-vaso-ancho-plis, que já pronto anunciou que non se ía tomar o partido coa seriedade que de comezo demostraba o resto da equipa... pola linha de centro, líbero puro, pakis que já vinha entonado ou moi desentrenado chegaba a estas alturas da pre-campanha (nom fijo falha muito para tumbalo) e no medio e dirijindo o xogo, zipi e o seu olho clínico con aqueles espazos onde ninjen repara, capaz de colocalo balón longo onde máis lhe doe ao rival, poucos fomos os que escapamos da mordaz mordacidade, mais nom fijo um desplegue total de facultades, para que/quem se reservará??? como carrileiro polos laterais tucho, jogador de fondo, ávido nas distancias cortas pero só aí, logo houbo que insuflarlhe aire e ajuantalo que ía contra os rivais (con toda a raçon iso sí, con toda a raçom...) e que aínda está pajando as agujetas do partido... e moucho, carrileiro con sistema de jogo propio (que nos vai explicando pouco a pouco, minuto a minuto aos demáis...bueno é ijual...!) e en punta gagerinho, recén chejado da liga brasileira do barbança, jogador rápido e provocativo (provocador quero diçir...) que prometía rapidez co pé pero túvoa máis coa man empinado o cóbado... o céspede en bó estado...a humidade controlada, e as animadoras agardando para saltar (ou para saltarlhe nós) a calqueira momento... primeira estrategia planificada no mari-castanha, taponando o paso dos rivais, eliminando posibles pasilhos, e con marcaje de preto, o rival que se confía deija o seu poder enriba da mesas ao noso alcance (nunca os cubatas forom tan cheios, e agasalhanos con algun que oitro balon que se lhe escapa...) tiveron que empregar armas químicas que levaba o cociñeiro embaijo o pantalon para meternos um jol...vasos polo aire, risas polo chan..quieijas "creo que nom estamos entrenados"...zipi que já vai relajando o balón e lho vai lamzando a diestro e siniestro, pakis que nom se lambe...o resultado façiase agardar e vilumbrabase un bo partido...o ritmo incrementase e trasladamos o encontro á terras do noso amigo tizóm, as pancartas dino todo (FACENDA SOMOS TODOS, E NOM TIZOM SOIO) e o público, o escaso público que nos apoia empeça a quentarse...pedimos os balóns de tres en tres e de catro em catro... tizon que empeza a notar o sufrimento do encontro, que comeza a sudar, que pregunta por quinta vez si imos tardar en irnos, gemte por riba das mesas, mexilons voando polo ar, risas impresionantes, fotos,... e primeiro0 troco, incorporase oskar, fresco coma uma rosa ( o que lhe valdria ser o primeiro en abandoar o terreo de jogo), zipi que se empeza a lucir en serio e os balons son joias de gardar num livro... sácannnos a patadas do terreo de jogo (parada técnica e análise)...mais enfilamos novos minutos de incertidume no alvaroque, mudamos de plan, auto-evaluamonos (sí, a tranca já é bonita...) tucho já nom daba, os olhos paresían as persianas da minha habitasion que despertan cada manha a medio vesindario, moucho que nom sabe para onde quere ir, e a faccion pija que anuncia cambio de local...bo momento para larjarlhe um jrolinho e mudalas camisolas...logo do breve descanso adentramonos no máis perigoso , nos minutos finais, seguir o plan amarrategui ou lanzarnos sem olhos á ofensiva...pero ese será oito cantar...