a omde?

afiançei as mans no escuro que deijabam as súas sombras,
prescindin do último cuspir no cham
e deijei caer o meu peso enriba do buraco
enorme que se abría no seu interior...
valdeireilhe o estómago de sucre
e enchinlho de moles algodôes azuis, lenes coma o ar...
craveilhe as unlhas na extensa pel de pólvora
e soplei nos seus intestinos con toda a forza que un furacam pode ter...
a cidade dormía entre chuvias
cando crucei a rúa de esquerda a dereita
só adivinhei que o pitilho nom se molhaba coa ira...