e de súpeto...madrid...(I)

"a arroutada naçe do coraçom sem passar pola cabeça"

(daví stopa a dani leno)

... a arroutada naçera como soe ser de común do tedio de ajuantar a pantalha da caija tonta diçindo tonterías:...-imos a madrid?...-a que a ver o musical ese que acaban de anunçiar con nina?...- ti es tonto ! nom joder...a emborracharnos e a tirarnos por madrid adiante...-vale marchamos o luns... atopar o resto do comando nom foi alâ moi dificultoso, sipi jâ sabía que íamos a madris pq contestou que si antes de prejuntarlhe rem...do resto había que ajardar que júpiter tuvera um eclipse solar alineado con putóm de plutóm que sempre anda polas esquinas...como nom nos entendiamos tivemos que quedar antes em compostela para falar do tema... ao final creo que non falamos de nada de madrid...pero a tranca fui boa, dou fe (y testimonio) e alí estabamos os catro quinquis un venres ás tres da tarde tirados no d. manuel (dan seis tapas surtidas por um consumo mínimo de um auga(60 céntimos) e aparte o bocadilho,... queda por vista alejre arriba para os catro jatos quinda nono conheçam...) cheos coma robalos de uma raçiom de sorsa crúa, duma raçiom de jamón (tuveron que matar dois cochos para dar esa raçiom!) e uma de calamares que sabíam máis a aseite que a calamar, pero aparte puxeronnos sete tapas a cada um e dúas bebidas (saiu todo por 4,50 € por barba para que imajinedes...ide joder!!), antes estivo o moucho fuchicando num móbil que lhe prestaram e non sabía como furrulaba, chamada da meija que da magía fijo ofiçio e da coinçidençia emoçiom, a vida son çirculos que de cando en ves se juntan (chamala dende o móbil de sipi foi un craso erro, que nom adivinhei cando mo alarjaba cum sorriso flojo entre os colmilhos) e logo de que se duchase o moucho, que muito tería que rascar para tardar catro quartos de hora...en definitiva, ata as sinco e media nom arrancamos o catro tempos de gager, jâ com présa... arrancamos e coas oitras présas olvidamonos a onde íamos e rematamos dubidando qual era o caminho...eramos catro: gager, sipi, moucho e txari...e tínhamos catro ideas distintas (menos mal que a min non me fijerom alâ muito caso, pois lojo dinme conta que o que diçia eu apuntaba a glasgow)...o moucho sejía sem ter puta idea de como se asemdía o móbil, pero as melodías soabam...nom pasaramos o telóm de jrelos cando o coche empeça a tufar...um tufo rarinho, así como a sorsa crúa fermentada nas tripas soñolentas...entre todos e baijo secreto de confesióm confesamos des ou máis arroutos cada um (sipi o doble pero non diremos nada por nom deijalo en ridiculo (venteaba por riba e por baijo, o resto tamén...)... em teijeiro démonos de conta de que íamos bem, motivo de aljarabía tal, que começamos a cantar alo jrande cançioms de siniestro, ata bem pasado o tempo, adiantabamos a todolos coches como nada, daquela calculabamos que chejar a madrid sería questiom de tres horinhas, ata que sipi prejuntou por terçeira ves se faltaba muito, gager jâ levaba a vista máis pendente das bolsas de plástico da juanteira (sipi era co-piloto) que da propria estrada...primeiro aviso: falta casi nada para uma casa de putas que ides flipar é inmensa...dúas horas despois faltaba tamén pouco pero a casa de putas era áinda máis jrande, o moucho sejía sem entender a tecnologîa dúm móbil siemens normalinho, pero a musiquinha das melodías sejía soando ijual...entre risas dounos janas de façer uma parada numa jasolinera (nom enchemos jasolina,... sería polo que nos mirou mal o jasolinero?...nom, nom creio...) parada técnica para mobiliçar madrid (joder, íamos sem piso fijo, com muitas proposiçom de cama pero sem piso fijo) com dúas chamadas mobiliçamos as camas, a sena, o aparcamento do coche... e o alcól, bendito alcól allende os ancares!...- botelha por cabeça!!?? ti tas jodido, txari!- bueno, tendo en conta que chejamos ás des e media...-si... bueno chejando a esa hora pasa, enton sí que nos dá tempo de bebelo todo...( o que non sabían era que eu non sabía que moucho nom bebía juisqui (dende cando o moucho bebe vozka??? en mivida!!) bueno para a famosa casa de putas cada ves faltaba menos e cada ves era máis espectacular, máis inmensa e con máis luses...- como uma nava aeroespaçial, tíos...logo jâ, o túnel de guadarrama: o monumento español coa entrada máis cara (sejún sipi) e minha terra galega soando coas fiestras abaijadas polo çentro çentral da capital do pequeno-imperio (que diriam os vaqueiros)...pero antes pasamos por un garito que sí se vía a varios quilometros de distançia pero nom era tan jrande (sí espectacular, pq dende a estrada pareçia encuentros en la 3ª fase, e eu agardaba escuitar dende o coche: din-don-din-din)para atopar o sitio cada un dos tres tínhamos uma opiniom distinta (moucho sejía luitando a dentelhadas coas melodías do móbil, daquela creo que jâ aprendera a prendelo) demos co sitio de coinçidençia grazas á minha intuiçom (a istoria escribena os vençedores...) e alvarinho luçindo o seu máis mítico sorriso reçibiunos coma filhos de pródigo na súa humilde morada, onde depositamos os poucos azos que nos restabam e descansamos os muitos que habíamos de recuperar...as risas forom ao desfaçer os bolsos naquela casa que sentiamos de nós (pelijro...pelijro...podíamos desfaçer calqueira coisa) o milhor... habería botellaje mixto: tres rapaças representantes de cada curruncho do mundo e o mítico e ínclito teijeira, que foi façer acto de presença e encher a sala, duchamonos os tres (o moucho máis que ducharse xojou coa fervença do niájara) démoslhe os agasalhos a teijeira e alvarinho, que por nom pecar de falha de originâlidade forom muito bem reçibidos e chejou o dilema:-haberá que comer?! iniciouse así as nosas relacçoms internaçionais co comerçio chinés e cum pseudo-24 horas que pújose as botas con nós, catro pessoas, catro desiçoms, catro discuçoms (nom en castelán presisamente) devoluçom de mercas, volta a elegir.... cando chejamos de novo ao piso a penha jâ lâ çeara e começara a beber...iniçiabase así cun gastronómico pistoletaço uma velada de alcól, política, risos... e sipi tomou a palavra para misturar numa frase todo esto, nom sei, pero nese intre eu aínda nom reparara que este hominho nom sacara da face o seu malévolo sorriso de castigadorrr...solventando outra sorte de inconvintes (nunca confiei num chinés a quem lhe pides dúas botelhas de juisqui e dúas de vodca e ponche tres de juisqui e uma de vodca...tampouco nunca confiei en quem lhas paja e nom di nada(insensates a de pensar que a um bebedor de vodca colaralhe uma de jaque daniels))...creo que as conversas començaron polo tempo, polas diferencias culturais, daí a explicarlhe a uma coreana e a uma californiana que galissa é uma naçom...imaginemos as conversas do medio...con teijeira chejou a hecatombé, nom cría que uma californiana non conheçeçe ao sr. borges (a o das noçes)..." que escritor ni que carajos...yo me refiero al de las nueces"...oitra moi importante aportaçom de teijeira foi a de "...yo no me considero nacionalista, tampoco español, pero gallego sí...es lógico nací en galicia, no?...todos encollemos os ombreiros...¿...? e entre risos e trampas (e pq as neuronas patinaronme nese momento pois tinha o chan cerebral escorregado de juisqui guachán) chejamos á desiçom de ir a rendir homaje á bandeira da praça colón (eu e gager en vistas de franco vázquez colocou uma filha da de colom en orçam declinamos a oferta e planchamos a orelha no colchom da juardilha)...sipi e o moucho façendo honra, ao seu nome um e ao demo que o jía o oitro forom de visita turistica polo madrid dos austria (pola pateada que deron o madris dos austria, dos lusemburjo, dos bélgica e dos moldavia)... nós nom nos perdemos porque sejiamos o leon verde do sentro, dijo sipi sinalando o plantíjrado da caixa de madrid, patearon abofé... acompanharom a teijeira que fui peneque a trabalhar e despedimos á californiana e á coreana como se mereçiam...con honras de primeiras damas (únicas na velada que rematarom enteiras) o único pensamento que creo que compartimos os catro antes de pisar almo-fada foi a sejurança de que íamos a madrujar para ir a sarajosa a serrar o cartel das festas da pilarica...pero catro botelhas pa´catro tiran do peito...do peito e da tranca...namentras oitra gêmte de sejuro que paseaba polas rúas fechadas de madrid, rían nas atracçom do parque da guarner, ai pena de nom caer por alí medio enfeitiçado..., ou fatigabam o fígado en tabernas saídas dos contos de reverte e o seu mundo de espadas e vinho en taças...e con esos pensamentos rematamos a primeira jornada na capital do etéreo estado (circunstancial...)...de como acabamos cunha bandolera carjada de medicamentos é de como sipi enjanha ás velhas no metro jâ lâ falaremos cando lhe toque...antes de pechalos olhos aínda podiamos escuitar a musiquinha do puto mobil do moucho que jâ aprendera a mandar mensajes...