dos tempos...

...tiC-tAc, Tac-tIc, Tic-taC, Tac-tIc...e os reloxos pugêronse de acordo para amencer a un só tempo, a um só son, e as manecilhas nom poideron Jâ voltar atrás... as velas acendeRonse coma o lume dos fachos que queimAn castelos, sem olhar ás coStas, e o vento silabeou de novo a temIda balAda em tres idiomas...e choveu, incriblemente choveu para MIN.... que bonita é a mecánica dos tempoS, das coincidéncias, das necesidades....

la palabra

nos tempos de enganos, mentiras, traicións, bulesbules, hipocressias e falsedades, nós erguemos o rostro amargo porque aínda que perdemos muito... quedanos a dignidade de facer o correcto..."nos queda la palabra"...a nós sí...porque temos PALAVRA...

deauséncias...

hai gemte tan livre de espiritu, que se libera deste cando quere...hai paxaros tan livians, que voan cum lene ar que sopre, hai vontades tan puras que provocan bágoas de admiraciom,...hai actitudes tan encomiables que envexan carencias de berros, hai gente tan dona de sí mesma que sabe voar cando sente a necesidade de expandirse... hai gente tan sabia que conhece o instante exacto no que brilar no ceo...hai tantas coissas que nom se senten se nom é na caréncia, na auséncia...hai tantas navalhas sen mans....que nom vale a pena buscar no demáis, comparar...por ti...

abrigos dobrados con sumo coidado...

gosto de ver como a gente maior dobla coidadosamente a roupa no regazo e estiraa pra que nom se dobre, pra que nom se manche...em geral tenhem máis aprecio a isses pequenos detalhes como som a roupa especial para um día...ela ía moi maquilhada, com roupa moi preciossa e sorrisso amplo, dobrou o abrigo coidadossamente e púxoo no regazo, comezou a comer umhas galhetas que traia numha bolsa, coidando muito de nom estragar as migas polo vestido...seguramente nom lhe dera tempo a cear, seguramente ía a bailar...a saber o que atoparía no baile, ría pra sí mesma...o conductor do metro frenou bruscamente, o abrigo foi a o chan...nom gosto das préssas que levan os metros, nem as gentes que van no metro, impiden dobrar con tento o abrigo, impiden ter o suficiente coidado que se ten co que se disfruta...