ecos da festa

anque sone a nome de grupo folq dos anos setenta, son pequenas doses de informaçom que van chejando aos ouvidos do blog... impresionante como aínda hai citas que fan reunir á xente diante de amuletos, tótems ou ídolos sagrados, neste caso a estatuílha tinha forma de cubata, sabor a cubata e cheiraba aljo a alcól...a xuntanza nun reformado local de ocio nocturno na zona burguesa de compostela...os mentecatos adoradores do tótem sagrado ...os de sempre. xa comenzaran a ceremonia de adoración cando fixen acto de presença...o día elexido, como nom,... víspera de sant iago,...diáconos convidados...chamanes do deserto de tijuana, cos seus correspondentes elixires baixo a chaqueta...disque a estas horas todavía están limpando um resto regurjigativo que se esparciu dende compostela ate tijuana (a ventanilha no avión fai milajros)...a luz do momento xa indicaba que a nuite era cita ineludible co azaroso destino... a forza do mal era demasiado forte que reclamamos a axuda de novos chamáns...tuvemos que cortar a cerimonia por mor duns lumes que amenaçaban o ceu da cidade..pero jâ era tarde aljuns jâ levabamos o mal no corpo, troquelamonos adecuadamente (gager tivo que conjuntarse que ía sem conjuntar...oitro boi no milho!...) e o resto fomos avanzando pola marabunta duma cidade tomada polas masas sindicadas do des-fase...dounos tempo a roubar uma carteira, que logo de repartirnos os poucos euros que tinha ofrecemoslhe amablemente a un garda municipàl (agardo nom se enterara que faltaba o dni que non sei quen lhe ía dar a un tal eugénio disfraçado de tartaruga ninja, por certo nom se lhe voltou a ver o pelo por alí...) seguimos enfrascados cun punto fixo na mente...nonos facía falha mirarnos, conheciamos o caminho á perfession...íamos enfrascados como cando gager máis eu probamos duns champinhons andaluzes...ou sonhei esto último!...faltaba tuchinho...comezamos a temer que o conxuro nom se ía producir..." nesesitamos un pinche local tijuano donde vendan ese pendejo líquido"...optamos por mercalo en pequenas doses...uns con máis motivos que oitros (acababan de visitar á tía na casa e traían máis vontade)...faltaba a música...o moucho indicounos o sitio idóneo e uns franceses comezaron a botar polas cordas gorjais estrondos que soaban...soaban como eses ronquidos que na burguesa zona do totem nos encomiaba a probar do elixir...estoupou a nuite e o espritu da nuite disfraçado de borja chejou dando chimpos polo ar, con sorrisos que convidaban a bailar, a cervexa voando sobre as cacholas da penha, a xente berrando con desenfreno, nun principio á música... máis tarde a nós...logo a borja ...ao espritu da nuite, que por certo non dou mostra de vida pola carbalheira, jâ lhe ajustaram as contas na casa...os foráneos de tijuana dispujerom que probasemos uma brebaxe verde a base de lajarto e guacamole, cuchillasso-no-cuelho que tudo o ajuanta trajou e trajou e sejíu trajando...todo seja pola pátria...fómola probando todos...e foi aí cando perdín a noción do verdadeiro, do real, do irreal, do sonhado e do disfrutado, acaéronme as forças, a jente desapareçeu, a música deijou de soar e jâ estaba noutro pùnto da cidade, con oitra gemte, com oitar música, a transmijrasion das ialmas existe, perdin o antídoto que ao sejinte día todos tinham disposto probar, a base de cetáceos e animais de cuncha matxacados, os percebes creo que nom lhes dou tempo a probalos...estaba perdido...sem antídoto nom había fin da ceremonia...acaín, perdín o control, nom tinha forças, non sabía, nom conhecía, nom vía, nom razoaba...e apareceu descendendo do ar unha sereia em forma de meiga, miroume dende o alto do contenedor e só me dijo: ímonos... seica caramuxo aínda está buscando a juan polos currunchos de compostela...nom sei se chejaría á súa vila, á vila do tal juan, pois muito prejuntaba por el... do moucho ninquem dou sinais de vida...nem as dará ate que a conxunçom dos astros voltem a reunir á cohorte de sempre...dos chejados da fin da terra nom quero imaginar onde acabarían bailando o arriesku...gager seica atopou antídoto na seriedade e responsabilidade de quem nom proba as drojas...o resto, sejuro que en tijuana, cuchilhaço tamém...de min soio sei que nom me atopei aínda...moito lhe queda á meiga for des-enfeitiçarme...