ás vezes érgome co aire confundido/ coas ganas esparcidas polo chan/ a mágia petando na fiestra/ e os ánimos distentidos na ampla e enorme cama/ ás vezes esperto á minha nai soplándolhe nos olhos lenemente/ para que me acompanhe á escura e fría habitacióm/ ás vezes olho sem parpadeo debuxos animados que nom deijam de jesticular/ ás vezes ameazoa e apuroa cum enorme buraco imaginário que se me abre no estómago/ ás vezes penso morrer de fame cando me falta o colacao/ ou a ternura que emanan as súas mans quentándome a taza do leite/ ás vezes o ánimo renace d´embaijo duma sábana ou dos sonholentos olhos de quem me veu naçer/ ás vezes a mágia logra penetrar polas rendijas da fiestra/ um anaquinho antes de que a minha nai ábrame o coraçom de par em par...cada manhâ, cada día/ para vivir/ para nom morrer de soidade/ ou de nom tomar o colacao...
6 comentários:
Vivan as cores e o colacao claro...
:)
nutritivo colacao e animadas cores, alimento dos olhos!!!que vivan por sempre !!!!!!!!
precioso espertar o que presumía satine se acompanhase un vaso do colacao, esse que manchaba os beizos e sabía a colacao, nom como o de agora...o nesquik tivo tamen o seu momento, e curiosamente eu tamen tomabao frío da neveira coma el_pequerrecho_de_la_guía...e ata sabía distinto cando non cho façiam teus pais!!!....
por certo, agradable sorpresa descubrir a chet baker no seu profile, niño_de_la_guía o bo justo vejo que anda bem repartido...gracias por iluminarme este lusco_fusco...
Na nosa casa nunca había cola-cao, sempre leite con azucre, tampouco había bocadillos de Chourisón en pan barra (o meu trauma infantil) que lles vía comer ós fillos dos ricos, eu conformábame medio avergoñado con comer un bocadillo de queixo da casa con marmelo no medio de duas rebandas de pan de molete. Cando mentaba o bocadillo de chourisón, miña nai matabase por cortarme os chourizos da casa finiños coma as lonchas de Revilla...
Hoxe doume conta da sorte que tiven sempre... ainda que sexa resaboreando esa contradictoria doce amargura.
os chourisos da casa nom tenhem comparança co chourisón,... sabías que só se lhe chama chourisón na costa da morte?, en compostela flipaban cando disia chouriçom!!! dende logo tamén prestaba ese pan gordo coa corteza forte e o miolo esponjoso acompanhada de queijo (o meu único vicio confesable)...pena de faltalo colacao!!!!hoje, jâ todo son pós...
Enviar um comentário