o porco-bravo...

caminhei por vales e montanhas/vin, na nuite pecha de sons/ao xabarín fitándome, cos olhos cravados en min/agardándome como única tarefa na vida/impasible, quedo, no centro da estrada/os escasos faros do coche reflexados nos seus olhos,/agardou a que me achegara máis preto/aguantoume a olhada aínda/e fuxíu entre eses vales que rematan en hipérboles perfetas/o frío ceivaba un cheiro aséptico, e a ausência de tempo cicundaba o espazo/non había sinais de vida/só a alembranza do olhar do porco-bravo, a olhada e os catro escasos segundos nos que agardou por min.../nunca ninguem agardara tanto por min.../a escuridade só me indicaba que me perdera/e as luces eran estrelas a centos de metros sobre o nivel do meu líquido existencial/cando os faros atoparon o que procurabam/ puiden divisar a catro parientes do xabarín/colgados da parede, coa olhada esquençida/suponho nos vales que agochan as frías soidades do bravo-porco...