coma as luras...

…coma as luras, coma os dinosáurios, sem relacióms sociais imos desaparecendo…
(Oswaldo di Bassoa)

canto máis se alonjam as verbas, canto máis espaciadas están a última vez que falamos e a próxima, máis se difuminan as images que nos formamos dos oitros, os seus nomes soan cada vegada máis raros e fáisenos normal nom chamar, nom escrever, nom viajar…tamén nom recibir postais, nem chamadas perdidas, nem equivocadas…esquezémonos das relaçóms sociais e iso condénanos á extinçom, a proteger e a nom-compartir as própias verbas, a sufrir a tiranía do silenzo cando nom é desejado, procurado…como un novo meteorito, coma un tsunami devastador…coma as luras de oswaldo, nadamos cara a deriva…cara o aboiar dun novo contrato social…