nhonha posesióm...

se tivera cabos…com mil deles enlazariache ao mastro…com nudos gordianos que nem o sable do mesmo neptuno ousaría cortar…

se tivera cadeias, encadenariache á minha ialma de por vida, con candados venosos que compartan o noso mesmo sangue…

de posuir raios paralissantes, paralizariache nos meis beizos, no preciciso (no precioso) momento de adolecer no teu lene sabor a mar…

tamén podería ter brebajes namoradizas das que facían antes nas aldeas…para que só viras os meus olhos reflejados no teu cristalino palpebrar…

consumiriache con tento, como quen economizaos seus tesouros, ou comeríache dun famento bocado, apurando os desejos e as pasións gardadas, reprimidads…

e ficaría co bandullo cheio, …cos cabos estarricados no chan,…coas cadeias amordazándome e coas brebajes alinhadas polas paredes, esnaquizadas…

algún día, quizais algún día…consiga desatarme dos milheiros de cabos, das longas cadeias que me inflijes, algún día a máquina de raios foderaseche…algún día as brebajes caducarán… e serei eu quem che posua…