Ista é a verssióm de M. que me encantou tanto, que me emoçionou tanto e me fijo escaralhar de tal maneira que me parese a milhor forma de enriqueçer o meu blog e a história em sí. respectei os nomes própios e umha anécdota, jà que a escrita de m. é como ela mesma, preciossa, direta e carrrnalll....
(escusemuá)
"""MAIS NOS SOMOS DOUS
Pois iso, nos somos dous e sempre dous,bueno… a veces somos tres, e incluso catro, pero nunca máis pois …vais indo e vindo, volvendo e marchando….paresemos parvos por Barselona.
Eu tamén me incluio akí. Son a que máis leva pero asé mesmo son a que máis adoese por rejresar.
A miña mente ten subidas e baixadas, ama a Jalisia e tamén a odia. Sempre teño no pensamento ”hostia…tanto me das e tanto me qitas”. Non podo parar de pensar neso. Lojo párome e volto a pensar por qe escribo? Por qe nadie lee o qe escribo? Por qe non deixo qe nadie leia o qe escribo? Será por qe é o qe sinto e non qero qe nadie dos dous, tres uo catro o sepan….e se o saben? Se o saben a sua mente cairá coa miña? Merda merda e mais merda….Hoxe non qero falar de min, hoxe qero demostrar o por qé estou akí, lonxe do qe mais qero. Hai cousas qe se teñen qe vivir fora da casa, hai cousas qe non che pasan debaixo das faldas dos qe estimas…ai cousas qe mecajo na cona DEBEN DE SER CONTADAS!! E hoxe só hoxe é o día, pois onte ca emoción xa llo contei a todo o mundo pero HOXE e SÓ HOXE debe qedar escrita. E penso o por qé? E simplemente é qe non teño janas de traballar e diante da pantalla parece qe estou currando como un negro no tow line.
Pois como sempre íamos dous, pois cando che pasan cousa maravillosas tes por collóns qe ir cunha parella pois senón chamanche esaxerada. Ou será só a min?….tamén pode ser. Bueno ó suceso:
P.( radiante cos seus rizos e pensando por qé eu saín lesbiana…pois a verdade fasíamos boa parexa) e eu ( jodida pensando porque sempre me namoro das persoas máis imposibles de namorarme) polas ruas de Barcelona andando sen sentido e intentando buscarlle sentido ó mundo. Paresía un día do mais normal. Íamos por detrás de Sans, serquiña da miña casa e eu apurando o paso pois non chejaba a peluquería e por un sábado qe non tiña resaka pola mañá hai qe aprobeitalo á muerte. Ata qe, frente a nós unhas maletas sen dono aparente. Unhas maletas de cor nejra qe a min, me chamaban, por un instinto qe janei en Barcelona de roubar todo o posible e remexer na merda pois nunca sabes o qe podes atopar na capaital. Pois en 0,3 sen mais alí estabamos como bajabundos, como se non tibesemos un can a remexer níkel tesouro. Bueno carallo….miramos para un lado miramos para o outro….demoslle unha volta e outra…pin pan!!! a sejir o paseo pero desta ves paresíamos turistas fuxidos. Carjados con maletas, jiris totais( pros q me conosan….pareso jiri e pablo o meu jicholó). P. nen miraba pa atrás e eu tampouco pois alá no fondo estabamos roubando…non sabíamos o ké, non sabiamos nada…joder tamén deixar unha maletas ó carón dun contenedor non creio qe foran tomar un café…..debían de estar abandonadas, pero eu sentia qe as estaba roubando qe o qe fasía non staba ben e o peor de todo e qe o meu corpo fervía con ese sentimento…joder son unha puta mandante, pero como mola jijijiji.!!!!!!!!!!!!!
Outra ves qe me vou polas ramas.
Sije sije sije, apura apura apura…chejamos a peluquería da qe xa nadie se acordaba e a qe eu, claramente , cambiei a ves( tamen lle dixen ó rapas dos risos qe non podia atenderme Mónica a peluquera, aiiiiiiiiii canto vos contaría pero ajora non é o momento). Ó caso qe ó despiste cambiei a ves, os meus pelos non tiñan prioridade nese momento, non podia perder un minuto máis para abrir esas maletas. Podía haber unha bomba, podía haber merda, podía haber….eu qe sei, fora o qe fora para min era un tesouro e senón ,Mira , qedaríame cunhas maletas do trinke.
Subimos no ascensor, qe vivo nun séptimo e entre entresuelos e principales parese qe vivo nun piso dose ou trese. Inda qe vivira no sejundo ese dia habia qe coller ó ascensor e xa está. Entramos na casa e pasamos a ser tres. Non sei se xa éramos moitos. Tres. Non me justa ese número.( Aprobeito este minuto para mandarlle un biko a Ju. qe nunca ves fumos tres…bueno qe é mellor non profundizar)
Xa éramos tres, ahí acabei. Entra T. na historia. T., como describir a T.…bueno vou ir mais alá….como describir a xente qe vive no meu piso. Só unha ves o fixen ben , e está escrito nunca nota q elle deixei a miña compañeira Pp. para explicarlle a clase de familia desestructurada qe vive na miña casa –sétimo sejunda escaleira A. Tres persoas, tres compañeiras (bueno case catro qe a Ju. non sae de alí, e eu o prefiro, pois como xa dicen o tres non me justa nada)
PERO IMAXINADE ESAS POBRES MALETAS EN QE CLASE DE PISO FORON A DAR. FIXO QE SI TIBERAN PES XA ESTARIAN NA CASA DA COLLONA.
Pois Pp. non estaba, pero T., lojo se intejrou para ver qe carallo traíamos con nós, sempre antes chamándonos porcos. Normal, qe dirías ti se a tua compañeira che cheja con maletas dun contenedor…..pois qe vive en Barcelona joder!!
Mimá volvo ó asunto das maletas, e qe esta vida qe levamos….comtaría sentos de historias, nen novelas nin contos…podería botar anos falando de sucesos.
Abrimos as maletas, cheos de curiosidade. Un cheirume a hospital chejábame da maleta de P.. Ahhhhh pónseme a pel de pola de recordalo. Abro a miña. Unha brajiña, un suxeitador, catro prendas máis…..ou hostia qe decepción. Por riba vaia trapitos……qe che tiña ben mal justo a rapasa. Pero da de P. caen papeles e mais papeles…..moitos papeles. Os nosos seis ollos ficaron para alí. Eran cartas. Cartas qe non deberíamos ler, cartas qe son a mais cousa intima dunha persoa, cartas qe son sentimentos levadas ó papel. Joder cartas qe no mesmo instante qe as vimos xa as abrimos para lelas. E fixemos mal, pois si pero vaia morbo.
Vaia tres adentrándonos na intimidade dunha rapaza con mal gusto ó vestir.
Vaia tres revolvendo, e revolvendo buscándolle coordinación ó qe as cartas dispersas nos estaban dicindo. Pois se estaban alí era para qe as lésemos e qe vísemos o qe nos qerían decir.
Esa brajiña, ese suxeitador…..ese olor….. todo empeza a encaixar “ de prisión a prisión”
Eu flipo, pónseme a pel de pola. Todo encixaba. Vaia historia. Nen Almodóvar é capas de contar aljo tan bonito e ó mesmo tempo tan tráxico.
Helena, presa da cárcere de Barcelona cartéase con Antonio, presa da cárcere de Madrid. Non se cartean, decir eso e decir unha tontería. Se namoran. Carta a carta mais cariño e mais amor desprenden. Non sei como expresar o qe aqueles papeles sucios e bellos e cheios de faltas de ortografía e debuxos tontos de nenos cativos expresaban. Era o amor e a falta de cariño levada ó extremo. A soidade dunha cárcere qe che jode a xuventude en contra dos momentos de confianza no bis a bis. O contaban todo. Normal. Dende a primeira á última vez qe se viron: o seu primeiro encontro, noites no calabozo por arma blanca, paxariños e máis paxariños inventados pola sua imaginación……qe tonterías cegamos a decir por sentirnos qeridos. Era verdadeiro amor. Non o sei mais coido qe si. Cartas da súa irmá chea de pena por tela tan lonxe, e o máis forte qe non se preocupara qe todo ía sair ben e pronto estarían xuntas.
A historia de amor emprezase a embarullar.
Non entndo moito o qe pasa. P. mira para min. Eu estou inmersa nos paxariños das cartas, e entre rindo e flipando. P. volve a mirar para min. Eu miro pa P., e non sei como explicalo pero xa sabía o qe pasaba, xa o intuía. Nunca supen o por qé, pero tampouco me sorprendeu tanto. Helena, presa en Barcelona , Helena cheia de amor. Helena, Helena da qe estaba aprndendo sen darme conta… en verdade era Manuel. Un cambio de sexo fai 10 anos converteuna en Helena(como sua nai). Certificados e mais certificados de minusvalía, de depresións…. De merda. Volvemos á merda. Poir iso a irmá lle decia qe se tranquilizase qe todo ía sair ben. O de Madrid debeuse de enterar….centos de cousas empezaron a sair das nosas mentes perversas. Centos de historias, pois a qe nos ten akí non ten fin. Non existe esa última carta qe nos diga qe pasou. Pastillas e mais pastillas de hormonas ou drojas….ai lalelo.
Helena saiu da cárcere, so lle faltaban 2 semanas na última carta, na súa bibiografía, e fuxiu, e correu e deixou atrás todo incluso as súas maletas.
Separémonos delas, éramos tres persoas flipando. Éramos tres persoas qe non saben o qe teñen qe facer nese momento. Todo acabou mal, pensamos. Vaia historia. A min ata me deixou mal o corpo, qe nadie me prejunte o por qé. Repito, vaia historia, qe cada un pense o qe qeira, eu so penso na valentía desa muller, na sua vida, na sua mala vida, á cárcere, porqé? Nunca o sabrei. O seu namorado….como acabou….voltou ca sua irmá?? Qe historia tan bonita.
Nós no último arranqe de egoismo de día qe fixemos, pois tiralo todo e qedarnos coas maletas. Inda ajora me parece increíble haber feito semejante parvada, pero no fondo era o qe había qe facer. Helena qería qe eso fose a basura….e alí foi. Xuro por Dios qe tres bolsas de basura foron o contenedor enterrando todos os sentimentos qe ese día volveron a nacer. Tres bolsas, mal número.
Contei a historia 20 veces e 40 veces qe me falta por contar. Creo qe se teño netos algún día lla contarei. Creo qe non me qeda nadie conocido qe non a sepa. E pa qen non a sepa por min sabrana por T. ou P. Vaia historia qe non morre dos nosos recordos.
E ajora xa pasou un mes do encontro do tesouro, e as maletas foron repartidas, eu qedeime ca pequeña para ir a Jalisia de ves en cando e non ir con mochila. Y Pablo ca grande qe vou falta lle fai pa tanta mudanza. T. era a terceira, qedou sen premio.
Pois si, era un recordo precioso, e inda o é. Mais onte volvín a abrir a mente, volvín ó mes pasado a abrir a maleta. Dios qe fuerte. Nun día calqera como onte, aburrido como o carallo en Castellbisbal, rodeada de ordenadores e impresoras imprimindo etiquetas e rompéndome a cabeza, foi como estar aquel dia diante do contenedor. P., o número 2 lendo o xornal como todos os días fixo cerrarse o círculo. Fixo qe me arrancase unha sonrisa e me alejrase o día. Convirteu o día 13 de Decmbro do 2007 nun día qe non vou esqecer nunca. “Un transexual ea parella saen da cárcere para casar”, para calqera esta noticia pasaríalle desapercibida, reiríanse e incluso nen se pararían a leela e pasarían páxina. Pero o núm dous non. O número dous non. Joder Jrasias por leer o periódico. Xuro leelo todos os días. Helena casou. Qé fuerte. Non mo podía creer e inda me costa crelo. Qen me iba decir a min, vaia historia vaia historia, vaia show dous encadeados poniendo os aneis, …..pero por unha vez pensei qe todo é posible e qe se estou por Barcelona é por aljo e algún día o sabrei.
Podería contar mais sentimentos pero a historia xa se cerrou y eu con ela.
5 FOLLAS, JÚSTAME O NUMERO SINCO."""
Pois iso, nos somos dous e sempre dous,bueno… a veces somos tres, e incluso catro, pero nunca máis pois …vais indo e vindo, volvendo e marchando….paresemos parvos por Barselona.
Eu tamén me incluio akí. Son a que máis leva pero asé mesmo son a que máis adoese por rejresar.
A miña mente ten subidas e baixadas, ama a Jalisia e tamén a odia. Sempre teño no pensamento ”hostia…tanto me das e tanto me qitas”. Non podo parar de pensar neso. Lojo párome e volto a pensar por qe escribo? Por qe nadie lee o qe escribo? Por qe non deixo qe nadie leia o qe escribo? Será por qe é o qe sinto e non qero qe nadie dos dous, tres uo catro o sepan….e se o saben? Se o saben a sua mente cairá coa miña? Merda merda e mais merda….Hoxe non qero falar de min, hoxe qero demostrar o por qé estou akí, lonxe do qe mais qero. Hai cousas qe se teñen qe vivir fora da casa, hai cousas qe non che pasan debaixo das faldas dos qe estimas…ai cousas qe mecajo na cona DEBEN DE SER CONTADAS!! E hoxe só hoxe é o día, pois onte ca emoción xa llo contei a todo o mundo pero HOXE e SÓ HOXE debe qedar escrita. E penso o por qé? E simplemente é qe non teño janas de traballar e diante da pantalla parece qe estou currando como un negro no tow line.
Pois como sempre íamos dous, pois cando che pasan cousa maravillosas tes por collóns qe ir cunha parella pois senón chamanche esaxerada. Ou será só a min?….tamén pode ser. Bueno ó suceso:
P.( radiante cos seus rizos e pensando por qé eu saín lesbiana…pois a verdade fasíamos boa parexa) e eu ( jodida pensando porque sempre me namoro das persoas máis imposibles de namorarme) polas ruas de Barcelona andando sen sentido e intentando buscarlle sentido ó mundo. Paresía un día do mais normal. Íamos por detrás de Sans, serquiña da miña casa e eu apurando o paso pois non chejaba a peluquería e por un sábado qe non tiña resaka pola mañá hai qe aprobeitalo á muerte. Ata qe, frente a nós unhas maletas sen dono aparente. Unhas maletas de cor nejra qe a min, me chamaban, por un instinto qe janei en Barcelona de roubar todo o posible e remexer na merda pois nunca sabes o qe podes atopar na capaital. Pois en 0,3 sen mais alí estabamos como bajabundos, como se non tibesemos un can a remexer níkel tesouro. Bueno carallo….miramos para un lado miramos para o outro….demoslle unha volta e outra…pin pan!!! a sejir o paseo pero desta ves paresíamos turistas fuxidos. Carjados con maletas, jiris totais( pros q me conosan….pareso jiri e pablo o meu jicholó). P. nen miraba pa atrás e eu tampouco pois alá no fondo estabamos roubando…non sabíamos o ké, non sabiamos nada…joder tamén deixar unha maletas ó carón dun contenedor non creio qe foran tomar un café…..debían de estar abandonadas, pero eu sentia qe as estaba roubando qe o qe fasía non staba ben e o peor de todo e qe o meu corpo fervía con ese sentimento…joder son unha puta mandante, pero como mola jijijiji.!!!!!!!!!!!!!
Outra ves qe me vou polas ramas.
Sije sije sije, apura apura apura…chejamos a peluquería da qe xa nadie se acordaba e a qe eu, claramente , cambiei a ves( tamen lle dixen ó rapas dos risos qe non podia atenderme Mónica a peluquera, aiiiiiiiiii canto vos contaría pero ajora non é o momento). Ó caso qe ó despiste cambiei a ves, os meus pelos non tiñan prioridade nese momento, non podia perder un minuto máis para abrir esas maletas. Podía haber unha bomba, podía haber merda, podía haber….eu qe sei, fora o qe fora para min era un tesouro e senón ,Mira , qedaríame cunhas maletas do trinke.
Subimos no ascensor, qe vivo nun séptimo e entre entresuelos e principales parese qe vivo nun piso dose ou trese. Inda qe vivira no sejundo ese dia habia qe coller ó ascensor e xa está. Entramos na casa e pasamos a ser tres. Non sei se xa éramos moitos. Tres. Non me justa ese número.( Aprobeito este minuto para mandarlle un biko a Ju. qe nunca ves fumos tres…bueno qe é mellor non profundizar)
Xa éramos tres, ahí acabei. Entra T. na historia. T., como describir a T.…bueno vou ir mais alá….como describir a xente qe vive no meu piso. Só unha ves o fixen ben , e está escrito nunca nota q elle deixei a miña compañeira Pp. para explicarlle a clase de familia desestructurada qe vive na miña casa –sétimo sejunda escaleira A. Tres persoas, tres compañeiras (bueno case catro qe a Ju. non sae de alí, e eu o prefiro, pois como xa dicen o tres non me justa nada)
PERO IMAXINADE ESAS POBRES MALETAS EN QE CLASE DE PISO FORON A DAR. FIXO QE SI TIBERAN PES XA ESTARIAN NA CASA DA COLLONA.
Pois Pp. non estaba, pero T., lojo se intejrou para ver qe carallo traíamos con nós, sempre antes chamándonos porcos. Normal, qe dirías ti se a tua compañeira che cheja con maletas dun contenedor…..pois qe vive en Barcelona joder!!
Mimá volvo ó asunto das maletas, e qe esta vida qe levamos….comtaría sentos de historias, nen novelas nin contos…podería botar anos falando de sucesos.
Abrimos as maletas, cheos de curiosidade. Un cheirume a hospital chejábame da maleta de P.. Ahhhhh pónseme a pel de pola de recordalo. Abro a miña. Unha brajiña, un suxeitador, catro prendas máis…..ou hostia qe decepción. Por riba vaia trapitos……qe che tiña ben mal justo a rapasa. Pero da de P. caen papeles e mais papeles…..moitos papeles. Os nosos seis ollos ficaron para alí. Eran cartas. Cartas qe non deberíamos ler, cartas qe son a mais cousa intima dunha persoa, cartas qe son sentimentos levadas ó papel. Joder cartas qe no mesmo instante qe as vimos xa as abrimos para lelas. E fixemos mal, pois si pero vaia morbo.
Vaia tres adentrándonos na intimidade dunha rapaza con mal gusto ó vestir.
Vaia tres revolvendo, e revolvendo buscándolle coordinación ó qe as cartas dispersas nos estaban dicindo. Pois se estaban alí era para qe as lésemos e qe vísemos o qe nos qerían decir.
Esa brajiña, ese suxeitador…..ese olor….. todo empeza a encaixar “ de prisión a prisión”
Eu flipo, pónseme a pel de pola. Todo encixaba. Vaia historia. Nen Almodóvar é capas de contar aljo tan bonito e ó mesmo tempo tan tráxico.
Helena, presa da cárcere de Barcelona cartéase con Antonio, presa da cárcere de Madrid. Non se cartean, decir eso e decir unha tontería. Se namoran. Carta a carta mais cariño e mais amor desprenden. Non sei como expresar o qe aqueles papeles sucios e bellos e cheios de faltas de ortografía e debuxos tontos de nenos cativos expresaban. Era o amor e a falta de cariño levada ó extremo. A soidade dunha cárcere qe che jode a xuventude en contra dos momentos de confianza no bis a bis. O contaban todo. Normal. Dende a primeira á última vez qe se viron: o seu primeiro encontro, noites no calabozo por arma blanca, paxariños e máis paxariños inventados pola sua imaginación……qe tonterías cegamos a decir por sentirnos qeridos. Era verdadeiro amor. Non o sei mais coido qe si. Cartas da súa irmá chea de pena por tela tan lonxe, e o máis forte qe non se preocupara qe todo ía sair ben e pronto estarían xuntas.
A historia de amor emprezase a embarullar.
Non entndo moito o qe pasa. P. mira para min. Eu estou inmersa nos paxariños das cartas, e entre rindo e flipando. P. volve a mirar para min. Eu miro pa P., e non sei como explicalo pero xa sabía o qe pasaba, xa o intuía. Nunca supen o por qé, pero tampouco me sorprendeu tanto. Helena, presa en Barcelona , Helena cheia de amor. Helena, Helena da qe estaba aprndendo sen darme conta… en verdade era Manuel. Un cambio de sexo fai 10 anos converteuna en Helena(como sua nai). Certificados e mais certificados de minusvalía, de depresións…. De merda. Volvemos á merda. Poir iso a irmá lle decia qe se tranquilizase qe todo ía sair ben. O de Madrid debeuse de enterar….centos de cousas empezaron a sair das nosas mentes perversas. Centos de historias, pois a qe nos ten akí non ten fin. Non existe esa última carta qe nos diga qe pasou. Pastillas e mais pastillas de hormonas ou drojas….ai lalelo.
Helena saiu da cárcere, so lle faltaban 2 semanas na última carta, na súa bibiografía, e fuxiu, e correu e deixou atrás todo incluso as súas maletas.
Separémonos delas, éramos tres persoas flipando. Éramos tres persoas qe non saben o qe teñen qe facer nese momento. Todo acabou mal, pensamos. Vaia historia. A min ata me deixou mal o corpo, qe nadie me prejunte o por qé. Repito, vaia historia, qe cada un pense o qe qeira, eu so penso na valentía desa muller, na sua vida, na sua mala vida, á cárcere, porqé? Nunca o sabrei. O seu namorado….como acabou….voltou ca sua irmá?? Qe historia tan bonita.
Nós no último arranqe de egoismo de día qe fixemos, pois tiralo todo e qedarnos coas maletas. Inda ajora me parece increíble haber feito semejante parvada, pero no fondo era o qe había qe facer. Helena qería qe eso fose a basura….e alí foi. Xuro por Dios qe tres bolsas de basura foron o contenedor enterrando todos os sentimentos qe ese día volveron a nacer. Tres bolsas, mal número.
Contei a historia 20 veces e 40 veces qe me falta por contar. Creo qe se teño netos algún día lla contarei. Creo qe non me qeda nadie conocido qe non a sepa. E pa qen non a sepa por min sabrana por T. ou P. Vaia historia qe non morre dos nosos recordos.
E ajora xa pasou un mes do encontro do tesouro, e as maletas foron repartidas, eu qedeime ca pequeña para ir a Jalisia de ves en cando e non ir con mochila. Y Pablo ca grande qe vou falta lle fai pa tanta mudanza. T. era a terceira, qedou sen premio.
Pois si, era un recordo precioso, e inda o é. Mais onte volvín a abrir a mente, volvín ó mes pasado a abrir a maleta. Dios qe fuerte. Nun día calqera como onte, aburrido como o carallo en Castellbisbal, rodeada de ordenadores e impresoras imprimindo etiquetas e rompéndome a cabeza, foi como estar aquel dia diante do contenedor. P., o número 2 lendo o xornal como todos os días fixo cerrarse o círculo. Fixo qe me arrancase unha sonrisa e me alejrase o día. Convirteu o día 13 de Decmbro do 2007 nun día qe non vou esqecer nunca. “Un transexual ea parella saen da cárcere para casar”, para calqera esta noticia pasaríalle desapercibida, reiríanse e incluso nen se pararían a leela e pasarían páxina. Pero o núm dous non. O número dous non. Joder Jrasias por leer o periódico. Xuro leelo todos os días. Helena casou. Qé fuerte. Non mo podía creer e inda me costa crelo. Qen me iba decir a min, vaia historia vaia historia, vaia show dous encadeados poniendo os aneis, …..pero por unha vez pensei qe todo é posible e qe se estou por Barcelona é por aljo e algún día o sabrei.
Podería contar mais sentimentos pero a historia xa se cerrou y eu con ela.
5 FOLLAS, JÚSTAME O NUMERO SINCO."""
1 comentário:
Bueno, bueno, bueno...........ke fuerte!!!!!!seghuro ke a historia é real, ou son paranoias de m. , ke por serto, se non querías que soubéramos quen era....a jodestes..o de "suceso" delatouna!(jjajajajjajjajajajajajaja).Eu flipo, o que non vos pasa a vós.non lle pasa a ninkén!!!!En fin...haber cando atopades algho pa min;)
veña.....ata o sábado...(por serto a autora.....escribe moi bem!!!!!!!)
Enviar um comentário