lembranças de compostela...

aproveitando uma visita polo globo-blog, percibin uma idea duma das blogueiras máis activa, todonada, que á súa ves colherao nom sei de onde e vouna coljar d´aquí,... bueno sejuro que hai quem jâ sabrá de que vai ao reconoçer a fachada da casa (da pseudo-casa)... pois sí, éche a morada de home santo, númaro catorçe onde durante um curso compartím alejrias, tristeças, risos, preocupaçoms, enfadamentos, berros, inçendios, rotura de mobiliario, desalojo de contenedores... som tantas lembranças...cando se acheja un fin de ciclo a um/uma dalhe por lembrar calqueira tempo como milhor, así o façia fai días soni vendose cada día máis longe da pétrea compostela...lembrabao coma um dos melhores anos...eu lémbroo como um chejar a casa de clase (pa´ flipar, de clase!!!, que anos!!) e sem prejuntar sumarme a lelo e a soni que em pleno verano incipiente agazapabanse vestidos con roupa ata as orelhas ao carón duma estufa, serios díjerom ao unísono nom temos pa´pajala sauna, que ques?! nom fijem comentario simplemente puxem a bata e ajuantei a calor, lembroo como façendo a digestiom, pampos todos olhando a bala de canhom que soni deijaba caer no chan, apostabamos se rompería a plaqueta ou nom ( a mesa da cossinha quedou furada de máis)...lembranças de chejar e atopala cama rota e catro pessoas saltandolhe enriba...do boina azul d´enriba (carlista pola jrasia de deus!) cun filho que nom quería na casa pq durmia con homes e nom con mulheres e con oitro que debía meterse por vena ata a saliva (tódolos joves había aljarabía)...da mosca de elorza que era máis dono do piso que nós,...as pateadas que me metía ata a faculdade (tódolos días...)...das nenas do lado que tinhan en txarito mestra de máis (que duro percorrer compostela na súa procura e atopala na cama con oitro!!!) e que duro olhar como consejían o cubata!!!!...os apanhos do velho gelpi, que nom deçia nada na súa casa por medo a que o varease a súa mulher... as dúas mil pesetas que soni lhe prestou ao do mosquito... os desvaríos coa música do mestre dylan...as festas con juan ramon como jefe do tuti (deijabamoslhe janar para ver como fardaba) pero de todas quédome coa cara que nos quedou a todos logo de queimar a cusinha um venres...o que ninquém sabe é que soni e eu levabamolo planeando muito tempo e ese día juntaronse os elementos... démoslhe lume para que nom sufrise máis...foi un incendio polo seu bem...polo bem da cusinha...a reaçom de charito nom a tinhamos comtemplada...pero...nom hâ crimes perfectos...e ahí ficará o númaro catorçe do home santo...pra sempre?

PD. recomendo uma visita á página de VA-CA que proponhem á nacho pra seleçom nassional, sumádevos!!