um

cabalgamos no coche na procura das estradas máis perdidas do lugar, na maleta cargaramos milhoms de sonhos por fraguar, eu confiando no seu sorriso que se resistía a mencer no orizonte dos seus beizos, e ela na esprança de esquençer un mundo caduco pra superponher a liberdade, armados de milheiros de motivos que nom nos importaría perder deijamos de pensar no pechado espazo que nos limitaba e cravamoslhe ao acelerador ao fondo... a costa façíaçe cada vez máis grande e o vento contra a súa carinha abrolhou um sorriso que atatraíu ás gueivotas...a inmensa praia ábriase a nós, soltamos os cabelos que se uniron num único, e contemplamos o acaer do tépedo solpor duma tarde de outono...sentíaa tan próxima a min que nom quijem borrar a imagem daquel momento...craveilhe os olhos e colhina da man...de súpeto, reconheceu no templo perdido do outeiro do povo, á igreja, a inmensa e surrealista igreja que tanto nos chamara a atençom ao entrar na vila,...as lembranças acudiron em formas de cancións infantiles, olhadas de nenos e nenas que compartiran sorrisos... e pronunciou o nome...só dijo secamente o nome do lugar...efectivamente así se chamaba aquela vilinha onde ela lembraba pasar os seus verans...o destino conducira o coche e os nosos majíns polo caminho da memoria...aínda nonos resistimos a pasear pola area molhada duma praia vetada para o común da gemte... a ilha parecía deserta...quijem entrar pero o seu naris tépedo polo maino frío díjome que nom , mais intenteino...e o garda de seguridade olhoume como querendo bater en mín a fustracion duma tediosa tarde de sábado, que ulía a salitre e a vento peiteando os nosos cabelos...reatopáramonos co destino que días atrás nos unira...