mudanças essprex.....

que o caracol cambia de cuncha, che!!!!, e as flores que jâ marchúan coa calor, buscan sosego na fresqueira humidade do mal chamado povo da sequía…que a mente ten un interruptor que ás veçes salta… ás veçes uma espeçie de fusible chamado calma chega a rebosar…os berros que anudas a derradeira das cordas vogais fenden o espaço e agroman ao aire en forma de sorrisos de satisfakçom…a capacidade sorpresiva das que nos falava a pícara nom me abandonou e aíndahoje, abráia-me como um piqueno cambio no teu entorno vira o tiovivo do revés, muda o azul polo laranja ou o ácido polo doce sabor de saberte livre…que bonito, chico!!, saberte un chisco livre… e poder encher os pulmóns de aire sem ajuda…e poder soltar uma gargalhada ao sol namentres danzo co morno vento do verám…ás veçes hai que marchar para divisarte a ti mesmo dende longe, ás veçes só cando fas uma maleta sabes con que e con quen contas…so a agarda de que os cambios nom saian mal manten-me un par de neuronas en garda, e se nom é, jâ será…que di a minha avoa…

a contaminaçom é aljo do que a maioría da gemte da costa da morte sabemos muito, ás veçes demasiado...sabemos que sempre existiu quen se aproveitou desa venda coa que as autoridades encargadas de velar polo ambiente, polos dereitos dos cidadáns, pola vida tapaban os olhos...se algo sacamos estes días em LIMPO é que os desastres ambientais non chegan só de mar adentro. o prestige, ás veçes ten forma de lata de conserva e o seu mal pasa moi caladinho, pero fai máis mal porque difuminase no tempo, na costa e na pasividade da devandita "autoridad"...neste espazo nom podo berrar, dende onde me atopo posiblemente nom me oiran berrar en carnota, en larinho, na pedrafigheira, en feáns e na costa da morte enteira, pero alzoo ijual ao ceo, o queixido eo pranto máis neghro que se pode botar cando destrúen a túa casa, o que viches e o que che viu naçer, a túa infançia, a túa vida: vaia pois este berro por CARNOTA.

paremos jâ duma veç por sempre a desconsideraçom ou a nom-consideraçom coa costa da morte

cara o final...

...e o final avense coma os paxaros da nuite/ desperdigados, paseninho, mais co bico babexante de morna sangue coa que alimentar un novo fénix...

...e á falha de quorom, o derradeiro azo asfíxiase no sedento deserto da deijadez/ soio, abatido coma a cinza que abonará uma nova colheita num novo mencer aínda sen divisar...