a festa...

a entrada, meritoria do maior dos clais mundiais, foi o clímax da expectaçom, eram os varios que nom creran que o gran cañita ía a vir á festa (muitos dos que lataron á festa creio que fui por ese motivo...) e velo en carne e oso, diante de todos nós cos foques das cámaras apuntandoo, superou as expectativas do propio clai, que comezouselhe a iniciar um sorriso nos beizos que nom se borraría em toda a nuite...o primeiro que pideu foi a cea, comprometidos como estabamos a darlha, tinhamoslhe separada rica tortilla, pintxos de chourizo e patacas frixidas, un bo vinho que cote encarregarase de mercar...velo na mesa comendo rodeado de cámaras de fotos de gemte preguntando, de risas de complicidade, entre comentarios de nono creio aínda... o que realmente estaba ficando abraiado era eu da importancia que estaba colhendo o evento...começou o trebon da fin da terra: canhita como era a frase de torrente um...non tes puta idea eso nom era así:...impresionante a penha sabía tódolos diálogos seus no cine (que tampouco son tantos, che!), contestou ás risas das moças con sorrisos de inocencia (disque é como ligaba el) asejurou que había aljo de amor na súa vida...todo coa boca cheia pois había présa por esciutalo no seu medio no escenario...num aparte os donos do piso congratulabamonos do bem que ía a festa...só era o principio...começou coa raciom de chistes, nom colhemos ninjun, nom tinham sentido e se o tinham só o conheçia el...que de um pailám de aldea !?(sic) a nonseique duma cocacola...namentres para aljums a sorpresa jâ fora velo e voltabam ao seu, o juanilho coa súa destreza manual para liar sonhos de fume e o gato e o iago calculando um plan para sacar uma foto de morreo con canhita (contentaronse cun bico do tipo bico_ao_apostol_na_minha_visita_á_catedral) sipi metendolhe máis comida pola boca, o trebom competindo con chistes, a calidade por aí ía...luisi preparando o seu repertorio (sabía enteiras TODAS e cada uma das cançioms !!) e maría, eva, helena... e demáis comitiva de ctv´s como se estivesen na casa pois á personagem-clai estabam cansadas de vela...de súpeto ergueuse: ya comí bastante, ar cantar!! donde esta shari, el de sada...claro como ía cantar sen min, sen o representante nesa festa de ilusións, de público agradecido... o repertorio foi variado, só descriptible para os que estabamos alí, estreou uma caçom só para nós...sudaba fama polos catro costados... e soupemoslhe agradeçer...gager jâ o tinha em volandas, milide cortabalhe as cançoms para que se recrease no estribilho, para que lhe repitise aquil verso...desesperabase...descansou, o trebom fijo um amago de chiste, tuvemoslhe que apagala lus para que nom se divisase en todo o seu esplendor o fracaso...namentres o alcól baijaba a marchas forçadas...litros e litros de alcól, e conversas á lus das candeias que alumeaban a casa...a sejunda sesiçom foi máis espectacular, cambiou uma cançom para min, uma camçiom que nunca voltará a sela mesma: se llamaba shaariii ...!! e começou a bailar coma um poseso, en injlés, en ruso en chinés...dominaba linguas, dialectos e demáis...tuvemos que mandarlhe parar que era tarde e queriamos ver um anaco da cidade borralhenta... lembreime de cada um de vós, dos que estabades e dos que nom...pero a festa era do clai...