um mal sucesso...

hai días que uma pessoa erjese da cama con afán de destroçar o mundo, ou alo menos de nom rompelo torpemente agochando a olhada, e o único que saca en limpo é que milhor lhe era ficar na cama...erjinme cansado da intensa actividade física do día anterior, nom tinha forças nem para apajar o despertador pero apajeino, ou iso cría cando saín da ducha empapado em pelotas, sen estufas a catro grados por embaijo do grado nulo, tampouco tivem forças para apajar o do mobil cando estaba rematando de clarejarme (normalmente soan tres e ninqun me desperta...jâ vislumbrei aljo de como sería o día...chejo a trabalhar sem móbil (que debería sejir soando toda amanham na casa) sem carteira...sem almorçar en resumen...pero o sucesso aconteçeu jâ na hora do jantar, como sain sem carteira improvisei umas fabas que me dera a minha avoa cun pouco de xamos e tomate (é doado, pasar cebola e pemento pola tijola, engadir presunto en tacos, tomate natural triturado e as fabas coçidas) ese fui o primeiro problema, as fabas nom coçian nem para su ramera nai, eu dimlhe lume canto puidem, que ata pensei en que tería que chamar aos chicos do calendario ese, nada a sinco minutos de empeçar a trabalhar eu co delantal posto, as fabas máis duras que os güevos de pinochet e nom fijem máis que...comelas fabas a dentelhadas e a salsa-preve por separado... e sair disparado para o trabalho, no coche sentin algo raro, de feito antes de sair e casa dubidei se ir ao banho ou apurar ao trabalho, como elegim o último ía apura dinho, saín de dúbidas (tal como se saese de contas) cando baijei do coche o estómajo apretando e as tuberías desalojando as fabas cal despojos líquidos dos canos que recolhem o auja da chuvia, correr era pouco diçir, nem saudei aos companheiros, tirei directamente ao banho co cú preto, a man tremendo as forças ían na mente e nos músculos que gardan o nome antes de deijar de se chamar espalda,...pero o manubrio nom abriu, forçeino até façer saír do interior uma voz fina, inconcisa que diçia como: ocupado, me cajo na cona, no caralho e en todo o que se menea... volvín a pasar polos meus companheiros sem saudar cara o labavo de embaijo, as forças empeçabam a falhar, nom sentia as pernas, só un río que caracoleaba por fervenças desconheçidas...o manubrio tamén atorado nom me quedoou em quem jurar, nem yoja, nen tai-chi nem fen-shui, nem caralhos estaba disposto a inmolarme publicamente no trabalho...mais de súpeto a porta abriuse e o companheiro gordo e rojo coma o porco bem alimentado saíu acarinhamdo o ventre e suspirando....meu deus como fetaba aquelo, fijem de tripas coraçom, fíjado, intestinos, fijem de todo por aturar que ata case jomito da rabia (e do cheiro) pero neseíntre que os expertos alcumaron como crítico entre que desabotoas o pantalon e vaste a sentar... as présas non ajuantaron do niágara, e o estrondo debeu de soar como cando oliete solta o xalhas polo éssaro...o tiro pasou roçando polo longueiro do gallumbo:ná que nom se poda limpar e disimular...pero os vinte minutos que estiven em período de conçentreçom começarom a inquietarme, e se non saio daquí?? o meu deus, von a ser um apósito da taça do vater no choio, a caudsa foi calandose, e limpeime sem problemas, ou iso cria...PERO PRA QUE CARALHO VON A TRABALHAR CUMA CAMISA BRANCA IMPECABLE!!!!!!!!!!, inevitable nom descubrir que o niágara tocara ligeiramente terras nevadas na camisa:eso será máis difisil de disimular. rebusquei en todo o armario, deus apreta pero nom afoja, había colonia no banho, fijo que aljo pareçido debeu de lhe pasar a máis gemte, saín do banho máis roxo que lenin despois de tomar moscowa (tamén aliviado, hai que diçir!), nom había ninquem, disimuladamente nom puiden evitar olhar a camisa e olela toda a tarde, at¡urar conseguin aturar os retorcixos da barrija...e crin ir tranquilo para casa pero ao marchar escuitei uma convrsaçom entre dúas companheiras : "i no escuchastes como decian que olía el vater de abajo, a saber quien te iria esta tarde allí..." creo que jâ aljo sabían pero, nom comprenderán elas que "en estos días especiales que todas tenemos, la paciencia y la ternura son amigos impagables", voume a rañar no gallumbo a casa que inda queda media nuite deste marabilhoso día que começei...suponho que só terei fabas pra sear, pero creo que prefiro ir pra cama sem sear...