de re-voltas com neve...

e levarei copos de neve de friagem múltiple, e sacudirei os ventos do leste para que os refaixos me quepan embaijo do brazo, e nom me caberán rebicos para repartir neste nadal, e sorrirei como soles aussentes nissa minha terra, e jogarei coas panxolinhas até que saian versos de mal-dizer, e as guirnaldas colgharán polo passeo marítimo e a ría vestirasse de vermelho , como a alfombra de jolibúd, e os sorrissos azul marinados empapelarán as nuite, as curtas nuites de nadal...e que bem sentan as pretérritas auséncias cando Ítaca prepara os seus altares onde poida lamer as feridas de guerra, batalhas nunca rematadas de luitar.....ali, alí estarei...

a verssiom definitiva.....(?!?)

e a verssiom definitiva, coa friagem dos médios informativos, co glamour dos focos e flashes e demáis, nom sei vós pero ei quédome coas verssioms anteriores, som máis....máis minhas, máis nossas...de todos os geitos, muitissimas felicidades pra eles e que lhes vaia moi bem.....alédamonos de cuore nas hands......

http://www.lavozdegalicia.es/videos/2007/12/11/00311197394849700318358.htm?idioma=galego

a verssióm dúas...

Ista é a verssióm de M. que me encantou tanto, que me emoçionou tanto e me fijo escaralhar de tal maneira que me parese a milhor forma de enriqueçer o meu blog e a história em sí. respectei os nomes própios e umha anécdota, jà que a escrita de m. é como ela mesma, preciossa, direta e carrrnalll....

(escusemuá)

"""MAIS NOS SOMOS DOUS


Pois iso, nos somos dous e sempre dous,bueno… a veces somos tres, e incluso catro, pero nunca máis pois …vais indo e vindo, volvendo e marchando….paresemos parvos por Barselona.
Eu tamén me incluio akí. Son a que máis leva pero asé mesmo son a que máis adoese por rejresar.
A miña mente ten subidas e baixadas, ama a Jalisia e tamén a odia. Sempre teño no pensamento ”hostia…tanto me das e tanto me qitas”. Non podo parar de pensar neso. Lojo párome e volto a pensar por qe escribo? Por qe nadie lee o qe escribo? Por qe non deixo qe nadie leia o qe escribo? Será por qe é o qe sinto e non qero qe nadie dos dous, tres uo catro o sepan….e se o saben? Se o saben a sua mente cairá coa miña? Merda merda e mais merda….Hoxe non qero falar de min, hoxe qero demostrar o por qé estou akí, lonxe do qe mais qero. Hai cousas qe se teñen qe vivir fora da casa, hai cousas qe non che pasan debaixo das faldas dos qe estimas…ai cousas qe mecajo na cona DEBEN DE SER CONTADAS!! E hoxe só hoxe é o día, pois onte ca emoción xa llo contei a todo o mundo pero HOXE e SÓ HOXE debe qedar escrita. E penso o por qé? E simplemente é qe non teño janas de traballar e diante da pantalla parece qe estou currando como un negro no tow line.

Pois como sempre íamos dous, pois cando che pasan cousa maravillosas tes por collóns qe ir cunha parella pois senón chamanche esaxerada. Ou será só a min?….tamén pode ser. Bueno ó suceso:

P.( radiante cos seus rizos e pensando por qé eu saín lesbiana…pois a verdade fasíamos boa parexa) e eu ( jodida pensando porque sempre me namoro das persoas máis imposibles de namorarme) polas ruas de Barcelona andando sen sentido e intentando buscarlle sentido ó mundo. Paresía un día do mais normal. Íamos por detrás de Sans, serquiña da miña casa e eu apurando o paso pois non chejaba a peluquería e por un sábado qe non tiña resaka pola mañá hai qe aprobeitalo á muerte. Ata qe, frente a nós unhas maletas sen dono aparente. Unhas maletas de cor nejra qe a min, me chamaban, por un instinto qe janei en Barcelona de roubar todo o posible e remexer na merda pois nunca sabes o qe podes atopar na capaital. Pois en 0,3 sen mais alí estabamos como bajabundos, como se non tibesemos un can a remexer níkel tesouro. Bueno carallo….miramos para un lado miramos para o outro….demoslle unha volta e outra…pin pan!!! a sejir o paseo pero desta ves paresíamos turistas fuxidos. Carjados con maletas, jiris totais( pros q me conosan….pareso jiri e pablo o meu jicholó). P. nen miraba pa atrás e eu tampouco pois alá no fondo estabamos roubando…non sabíamos o ké, non sabiamos nada…joder tamén deixar unha maletas ó carón dun contenedor non creio qe foran tomar un café…..debían de estar abandonadas, pero eu sentia qe as estaba roubando qe o qe fasía non staba ben e o peor de todo e qe o meu corpo fervía con ese sentimento…joder son unha puta mandante, pero como mola jijijiji.!!!!!!!!!!!!!

Outra ves qe me vou polas ramas.
Sije sije sije, apura apura apura…chejamos a peluquería da qe xa nadie se acordaba e a qe eu, claramente , cambiei a ves( tamen lle dixen ó rapas dos risos qe non podia atenderme Mónica a peluquera, aiiiiiiiiii canto vos contaría pero ajora non é o momento). Ó caso qe ó despiste cambiei a ves, os meus pelos non tiñan prioridade nese momento, non podia perder un minuto máis para abrir esas maletas. Podía haber unha bomba, podía haber merda, podía haber….eu qe sei, fora o qe fora para min era un tesouro e senón ,Mira , qedaríame cunhas maletas do trinke.
Subimos no ascensor, qe vivo nun séptimo e entre entresuelos e principales parese qe vivo nun piso dose ou trese. Inda qe vivira no sejundo ese dia habia qe coller ó ascensor e xa está. Entramos na casa e pasamos a ser tres. Non sei se xa éramos moitos. Tres. Non me justa ese número.( Aprobeito este minuto para mandarlle un biko a Ju. qe nunca ves fumos tres…bueno qe é mellor non profundizar)
Xa éramos tres, ahí acabei. Entra T. na historia. T., como describir a T.…bueno vou ir mais alá….como describir a xente qe vive no meu piso. Só unha ves o fixen ben , e está escrito nunca nota q elle deixei a miña compañeira Pp. para explicarlle a clase de familia desestructurada qe vive na miña casa –sétimo sejunda escaleira A. Tres persoas, tres compañeiras (bueno case catro qe a Ju. non sae de alí, e eu o prefiro, pois como xa dicen o tres non me justa nada)
PERO IMAXINADE ESAS POBRES MALETAS EN QE CLASE DE PISO FORON A DAR. FIXO QE SI TIBERAN PES XA ESTARIAN NA CASA DA COLLONA.

Pois Pp. non estaba, pero T., lojo se intejrou para ver qe carallo traíamos con nós, sempre antes chamándonos porcos. Normal, qe dirías ti se a tua compañeira che cheja con maletas dun contenedor…..pois qe vive en Barcelona joder!!
Mimá volvo ó asunto das maletas, e qe esta vida qe levamos….comtaría sentos de historias, nen novelas nin contos…podería botar anos falando de sucesos.
Abrimos as maletas, cheos de curiosidade. Un cheirume a hospital chejábame da maleta de P.. Ahhhhh pónseme a pel de pola de recordalo. Abro a miña. Unha brajiña, un suxeitador, catro prendas máis…..ou hostia qe decepción. Por riba vaia trapitos……qe che tiña ben mal justo a rapasa. Pero da de P. caen papeles e mais papeles…..moitos papeles. Os nosos seis ollos ficaron para alí. Eran cartas. Cartas qe non deberíamos ler, cartas qe son a mais cousa intima dunha persoa, cartas qe son sentimentos levadas ó papel. Joder cartas qe no mesmo instante qe as vimos xa as abrimos para lelas. E fixemos mal, pois si pero vaia morbo.
Vaia tres adentrándonos na intimidade dunha rapaza con mal gusto ó vestir.
Vaia tres revolvendo, e revolvendo buscándolle coordinación ó qe as cartas dispersas nos estaban dicindo. Pois se estaban alí era para qe as lésemos e qe vísemos o qe nos qerían decir.
Esa brajiña, ese suxeitador…..ese olor….. todo empeza a encaixar “ de prisión a prisión”
Eu flipo, pónseme a pel de pola. Todo encixaba. Vaia historia. Nen Almodóvar é capas de contar aljo tan bonito e ó mesmo tempo tan tráxico.
Helena, presa da cárcere de Barcelona cartéase con Antonio, presa da cárcere de Madrid. Non se cartean, decir eso e decir unha tontería. Se namoran. Carta a carta mais cariño e mais amor desprenden. Non sei como expresar o qe aqueles papeles sucios e bellos e cheios de faltas de ortografía e debuxos tontos de nenos cativos expresaban. Era o amor e a falta de cariño levada ó extremo. A soidade dunha cárcere qe che jode a xuventude en contra dos momentos de confianza no bis a bis. O contaban todo. Normal. Dende a primeira á última vez qe se viron: o seu primeiro encontro, noites no calabozo por arma blanca, paxariños e máis paxariños inventados pola sua imaginación……qe tonterías cegamos a decir por sentirnos qeridos. Era verdadeiro amor. Non o sei mais coido qe si. Cartas da súa irmá chea de pena por tela tan lonxe, e o máis forte qe non se preocupara qe todo ía sair ben e pronto estarían xuntas.
A historia de amor emprezase a embarullar.
Non entndo moito o qe pasa. P. mira para min. Eu estou inmersa nos paxariños das cartas, e entre rindo e flipando. P. volve a mirar para min. Eu miro pa P., e non sei como explicalo pero xa sabía o qe pasaba, xa o intuía. Nunca supen o por qé, pero tampouco me sorprendeu tanto. Helena, presa en Barcelona , Helena cheia de amor. Helena, Helena da qe estaba aprndendo sen darme conta… en verdade era Manuel. Un cambio de sexo fai 10 anos converteuna en Helena(como sua nai). Certificados e mais certificados de minusvalía, de depresións…. De merda. Volvemos á merda. Poir iso a irmá lle decia qe se tranquilizase qe todo ía sair ben. O de Madrid debeuse de enterar….centos de cousas empezaron a sair das nosas mentes perversas. Centos de historias, pois a qe nos ten akí non ten fin. Non existe esa última carta qe nos diga qe pasou. Pastillas e mais pastillas de hormonas ou drojas….ai lalelo.
Helena saiu da cárcere, so lle faltaban 2 semanas na última carta, na súa bibiografía, e fuxiu, e correu e deixou atrás todo incluso as súas maletas.

Separémonos delas, éramos tres persoas flipando. Éramos tres persoas qe non saben o qe teñen qe facer nese momento. Todo acabou mal, pensamos. Vaia historia. A min ata me deixou mal o corpo, qe nadie me prejunte o por qé. Repito, vaia historia, qe cada un pense o qe qeira, eu so penso na valentía desa muller, na sua vida, na sua mala vida, á cárcere, porqé? Nunca o sabrei. O seu namorado….como acabou….voltou ca sua irmá?? Qe historia tan bonita.

Nós no último arranqe de egoismo de día qe fixemos, pois tiralo todo e qedarnos coas maletas. Inda ajora me parece increíble haber feito semejante parvada, pero no fondo era o qe había qe facer. Helena qería qe eso fose a basura….e alí foi. Xuro por Dios qe tres bolsas de basura foron o contenedor enterrando todos os sentimentos qe ese día volveron a nacer. Tres bolsas, mal número.

Contei a historia 20 veces e 40 veces qe me falta por contar. Creo qe se teño netos algún día lla contarei. Creo qe non me qeda nadie conocido qe non a sepa. E pa qen non a sepa por min sabrana por T. ou P. Vaia historia qe non morre dos nosos recordos.

E ajora xa pasou un mes do encontro do tesouro, e as maletas foron repartidas, eu qedeime ca pequeña para ir a Jalisia de ves en cando e non ir con mochila. Y Pablo ca grande qe vou falta lle fai pa tanta mudanza. T. era a terceira, qedou sen premio.
Pois si, era un recordo precioso, e inda o é. Mais onte volvín a abrir a mente, volvín ó mes pasado a abrir a maleta. Dios qe fuerte. Nun día calqera como onte, aburrido como o carallo en Castellbisbal, rodeada de ordenadores e impresoras imprimindo etiquetas e rompéndome a cabeza, foi como estar aquel dia diante do contenedor. P., o número 2 lendo o xornal como todos os días fixo cerrarse o círculo. Fixo qe me arrancase unha sonrisa e me alejrase o día. Convirteu o día 13 de Decmbro do 2007 nun día qe non vou esqecer nunca. “Un transexual ea parella saen da cárcere para casar”, para calqera esta noticia pasaríalle desapercibida, reiríanse e incluso nen se pararían a leela e pasarían páxina. Pero o núm dous non. O número dous non. Joder Jrasias por leer o periódico. Xuro leelo todos os días. Helena casou. Qé fuerte. Non mo podía creer e inda me costa crelo. Qen me iba decir a min, vaia historia vaia historia, vaia show dous encadeados poniendo os aneis, …..pero por unha vez pensei qe todo é posible e qe se estou por Barcelona é por aljo e algún día o sabrei.
Podería contar mais sentimentos pero a historia xa se cerrou y eu con ela.

5 FOLLAS, JÚSTAME O NUMERO SINCO."""

de oitra volta!!

resolto o assunto deijandome levar polo azar (e polo azahar) a semaNa de tomas de desiçoms saíu bem , deixeime levar, sem perder nota do que me rodeaba...e todos saímos ghanhando...bueno case todos, pero a forza maior, umha ligeira indisposiçom e o resto figerom que..sem problemas....

e tocou voltar a decidir, e decidim ser feliz, tomar a felicidade tal como vem e sorrirlhe...e se a vida algumha vez vem amarghada...pedimoslhe sal e tequila e brindamos...e brindarei, em breve, porque é preciosso ter um motivo máis para voltar a cassa no nadal (pero nom falarei de voltar nem da distáncia pq jà houbo quem me propujo mudarlhe o nome a o blog polo de "emighrAnte com ghanas de des-emighrar"...tampouco é a coissa asím)...e agardo voltar sorrindo, tarde pero sorrindo, doutra vez tocará ir em carro polos mares de Terra que me separAn de todo o que me agharda no nadaL atlántico: comidas, ceas, amizades, famílIa, sorpressas!,coche, selecçom!!!!, saidas e rissos entre encontros, reencontros...nótase-me que decidin ser aleghre!!??...jajajajA....

do dilema...

o fodido dos dilemas é que nom som doados de resolver, ti pensas, pq tomar decissioms sem pensar queda como moi preghisseiro, nom?, entón penssas e buscalhes as cosquillas a cada punto, os febles, os fortes. polos, se cadra, numha listagem de papel, ou de códigos binários…pero o dilema está ahí, segue….nom desapareceu ¡!, pode que se convertirá num dilema que tira máis para um punto que para o oitro, pero será suficiente, hai dilemas que nom rematan até a morte (morto o can rematou a rabia), pero hai dilemas que sobreviven á morte, será por istes últimos que en cada dilema paresse que me xoghasse a vida??...os dilemas continuan inclusso coa toma da (s) decissiom (s), o puto costo de oportunidade que lhe chaman os amantes da economía….o que está claro é que o dilema, é e seguirá sendo um dilema….

E a ver como caralho resolvo eu o dilema desta fin de semana….brrrrr, alghem terá que perder!!!!

das maletas da fugida,,,

...antonte vina axexando o horizonte dende a fiestra dum cárcere sem reijas, dende umha gaiola sem aramios...polas meixelas esvarabanlhe dúas bágoas, que as oitras jâ as tinha gastadas en anos e anos de pranto...apurou o pitilho e emborronou as bágoas co rimel denantes de tirar dos mocos (as bágoas interiores, disque)...coa préssa dumha fugida cara ningures, baixou as escaleiras tropezando as maletas contra cada um dos peldanhos, nom importaba a violéncia da fugida...só fugir, só respirar, só chegar a abaixo... atrás remorsos, atrás bágoas e umha vida repleta de desencontros.

cando a vin marchar nom puiden senon enternecerme, pois a vida é mui puta cando a tratas de ti a ti....

levaba anos carteandose con el, cada mércores chegaban coa correspondéncia tres misivas que antepunhan embaijo do selho: "de prissiom a prissiom, de coraçom a coraçom". na modelo, só había um día de recolhida de cartas, e todas as da semana acumulábanlhas á morea, ela só podía, así mesmo, recibilas um día á semana tambén, así ía trazando num intre como se alteraban os ánimos do impetuosso amado a o longo da semana...ela marcaba em vermelho, em forma de coraçom, todas as faltas de ortografía del que lhe produziam tenrura...tambén tinha cartas da nai que lhe contaba de como a súa familia, no sur de andalucía, a botaba de menos, pero nom podían ir a visitala, de como a irmán estaba recomponhendo a súa vida con anacos de fotografías superpostos, alheos, fríos, distantes...ela anhoraba anhorar, e choraba...o sábado sería a quinta vez que ía á modelo a visitalo, contaba cum permisso de cinco días e levaba preparando a viagem dúas semanas... el estivera incomunicado dez días por manexo de arma branca no cárcere, prometeralhe que nom voltaría a meterse em problemas, pero nom era quem de prometer nada dende detrás dumhas reixas que alonxan máis da realidade que do sonhar...ela estivera apercibida tres días por umha pelexa cumha gitana no patio, pero os arnhazos jâ lhe desapareceram do rostro....estaba decidida...desta contarialhe a el toda a verdade, nom máis mentiras encubertas en fermosa pel e verbas forradas de veludo...cando tivera que tomar oitras decisióms colhera forzas de-sabe-Deus-onde, e co peito enchido, encomendarase a ter valor....el era todo o que lhe quedaba, a ultima bala dum revolver chamado esperanza....

o luns, logo de voltar de visitalo, vina desfeita, acabada, derrotada, a o borde da lene coitelada nas venas que a redimiría do sufrido...as maletas a medio facer, umhas braguinhas, três botes de píldoras, todas as cartas del ordenadas por data, as últimas rotas en anacos.....e enriba de todo, en milheiros de anacos tambén, o reconhecemento de cambio de sexo que a facía mulher dende 1991....

nom sei se metería algo máis na maleta, nom sei se a deixaría abandoada en calqueira contenedor, porque hai passados que só serven pra abandoar num contenedor, nom sei que plans tinha, nom sei se tinha plans...pero ela jâ daquela sabía que voltar a o cárcere jâ nom era umha opciom possible...

(a maría, inductora a que a verdade surgira...)

das uito coissas...

recibido o encargo dos memes de zerovacas, e recén cheghado coas leghañas de marugía zoupandome nos olhos, tenho que ponherme a cavilar en uito coisas da que falar no meu blog, e vendo o que algumha gente puxo, pois crin que cada qual puxo do que sabía ou lhe gustaba…a min nom me gusta pero é do que sei (ou debería)... de buscar pisso, así relatarei os últimos uito pissos nos que vivin dende setembro 2005 (boa média, se falasemos de companheiras sentimentais….pero som pissos, habitaçoms…)...por orde cronológica de recente a antigo…por seguir umha orde:

Um.- pisso carrer calábria, bcna.- pisso ambiente ocupa, con cinco habitaçoms, mobles aproveitados da rúa, prezo moi barato, cama de matrimónio, gente moi enrolhada e moi preghisseira tambén…todo era fumar, rir e descansar…cheghou a merda ao teito…e houbo que limpala enteirinha!!!!!

Dois.-pisso carrer casp, bcna.- pisso de luxazo, pantalla de plasma tamanho XXL, salón para patinar, saltar á corda e pinchar música a o mesmo tempo, cozinha pequena pero sempre ocupada por cozinheiros exquisitos, companheiros/as impresionantes, moi bo rolho, chegaron a ser amigos máis que companheiros, cama matrimónio…houbo que deixalo con pena, pero nom quedou oitra…

Tres.-pisso poble sec. bcna- pisso a o que cheghei fuxindo e marchei do mesmo geito, pisso moi soleado (vivin o vran nel), cama de matrimónio, moi bo rolho cos companheiros, ambiente internacional, pisso de luxo, nom moi caro, só que quen tinha que pagalo desapareceu cos cartos rumbo a Nova Zelanda, os mossos non deron creto de tal…

Quatro.-pisso avinguda paral.lel, bcna.- mini-zulo que constaba de catre, armário e um pequeño espazo para respirar, só umha companheira, neurótica, obsesionada coa limpeza (coa das demáis, coa súa era máis relajada), moi bem situado, moi caro…patas para que vos quero…

Cinco.-pisso perilho, oleiros.- pisazo-que-te-cagas-que-case-choro-cando-o-deixei, cheghei fuxindo, busqueino cum companheiro, logo vinheiron dois máis, soleados, ambiente rural, cama de matrimónio, habitaçom espaciossísímas, mobles redecorados por min, dous banhos, sitio para aparcar o coche, a o ladinho do trabalho, companheiros conhecidos de sempre…mimá e pensar que houbo que deixalo e últimamente o resto van caendo coma moscas…festas con canhita, ir á praia, discutir, fumar, rir, chorar, folhar, comer, limpar…bueno limpar, limpar nom foi moi parelho…

Seis.-pisso-chalet na zapateira, a crunha.- cheghei de emergéncia, enorme, vixiado polos donos que vivian ao lado, ambiente “moi participativo”, a convivencia vixiada polos donos que vivian ao lado, espacio enorme para aparcar, na finca, preto da casa, ambiente vixiado polos donos que vivian ao lado, conhecin a moi, moi boa gente…que ainda conheço… nono soportei máis…lisquei logo de venderlhe umha habitaçom e case meterlhe um porquinho a durmir no jardim…

Sete.- pisso avenida das camelias, cidade olívica.- pisso que procurei com tempo, moi procurado, gente moi boa, cama de matrimónio, bo ambiente, boa situaçom, amigos en comun cos companheios…marchei por cambio de trabalho e cidade logo de viver um mes e médio…

Uito.- pisso rúa condesa bárcena, cidade olívica.- pisso onde vivín de extranjis, um mes e pico (os donos que alugaban nom aceptaban a homes no pisso, pero nem para tomar un café!!!) reherdei a habita dumha amiga para conheçer a oitra (eu digho re-conheçer, ou máis profundamente que jâ lhe conhessía a súa mirada), cama normalinha, habita bem…en constante vigiáncia por se vinham os donos (imborrable a lembrança de ter que comer umha mchambueguesa por viren estes sem avisar na minha hora da comida…) peghada-peghada a o choio, pisso de comer bem, con sobremessa de faladoiro, confessions, italiano, yoga, erghersse á mesa hora-pelejar pola ducha con quatro rádios e tres teles prendidas a um tempo, e muita pena de marchar….algho queda daquelo…que nom é pouco….

E agora nom vivo en ningún destes pissos e em todos ao mesmo tempo, pero som coma os filhos, ainda que seja a décima mudanza…asusta….

Hai que nomear a alghen??!!!, verdelho, susolista, cartafol de silencios, pau, marinha, e nom sei máis, se están repetidos éche o mesmo , releédelos... (sintoo, cheghei algho tarde...)

caminho a cassa...(u-la ítaca?)

puxem os calcetins dobrados como a ti che ghusta, as camisas sabes que nom som quem de doblalas moi bem, van a barulho, tenho ferro de pasar, e gosto de facelo, perde coidado...os pantalóns som escasos, nom tenho máis de três que se podan usar, e um levareino a trabalhar, pero cabem, pujem as camissolas desas de debuxos panegíricos da nosa autoodiada ideosincrassia, istas encarteinas bem...tenhem indicaçoms a o lombo, e nom tivem ganhas de ponher máis nada, se total o garda de aeroporto sempre a toma comigo e revisame todo confundindome co avance dumha célula islamista con basse em compostela...nom coupo a choiva que amainou num crarejado día de mencer (a parte nom podo levar líquidos comigo), nem as temsióms por teren que pensar dúas coissas a um tempo, as ansias de pisar terra galega acrecentanse e diminúen a cada tanto, nom sei se a choiva é boa companheira pero agardo atopar algo máis que chuvia no enéssimo desembarco a casa... e a tranquilidade suficiente para enfrontarme a um novo pisso, umha nova cidade e umha nova vida cando volte...namentres terei que sorrir, porque sorrir coido que pode ser a milhor presentaçom ante o que venha...avanti galiza que o corpo jâ vai caminho para alá onde a mente leva días...

segue chovendo...

chove, e segue chovendo / e nom tenho sono, devin de perdelo procurando choiva / e cada pinga apaga máis se cadra o meu sono / como fai co lume cando arrabea pola lareira /chove forte, que é como lhe chaman aqui cando caen cortinas de choiva /na minha terra a choiva é miúda, e cada pinga trae umha nova nova / pero coido que isto jâ o escribira antes, muito antes de que comezase a chover / pero segue chovendo, e a choiva nom trae escampe / e a mente vaise en cada pinga, cara atrás, cara a memória /por isso lémbrome que chove e que o sono se cadra jâ nom virá...

et tu , Yolanda??

Yolanda viuse sobredimensionada e nom soubo aturar o temporal, fai o mal pero nom gosta de que lho digam na face, tampouco a súa literatura vital sabe encadrala no terreo do humor sarcástico...dou um golpe, tentou dar um golpe legal-mediático que os aduaneiros souberon sobredimensionar, pero ela nom é capaz de olhar moito máis alá do seu redor...como digerom, co orgulho que debe ser aparecer como um icono aduaneiro....!!!, a ver se recae o sentidinho e voltan os cauces a o seu río, Yolanda ás súas poesías e vida glamourossa baijo as sombras fructiferas dos novos sargadelos (alá ela e a súa conciéncia) e os aduaneiros a publicar, que jâ o tinham esquecido!...

hai umha marea, marea, marea d posts e apoio á causa....

días de pátria, gando e kiko neves...

o día amencía cos estertores aínda da farra do día anterior, o sol impoluto firmaba un bo comezo de jornada do patriótico día da terrinha...e saimos com tempo a unir cum berro, que cada vez ten menos de berro e máis de costume afianzado, a nosa voz ás oitras que pregoan a redenzón da boa nazón de breogán...e como é de costume éramos muitos e nom cabíamos sobre os ósos dos enterrados nessa quintana con máis história que capacidade..logo a fame fixo apariçom e como o resto do rebanho dirigin-me a onde antanho ataban as bestas e demáis "animalinhos de viver"que diría vidal bolanho, adicados a o máis puro intercambio tradicional (sempre dubidei como podes valorar un porco criado na casa durante ano e medio e umha besta mantida na máis codiciada vida por um animal, para saber que um pode equiparar á oitra? porque agora acostumamonos a que o valor das coisas venha dado por multinacionais e demáis que calculan custes, demandas e distintos números...pero calcular custes de ano e medio ou de toda umha vida... coido que faciase umha média natural do mercado, valoraban a olho umha desviaçom estándar e umha varianza e sumabanlhe que o seu bicho era milhor que o resto e pedían tanto...malia que sempre había e hai um tratante que fode toda lóxica estadística e matemática, pero o dos tratantes (en feminino nom conheço o caso) é um tema a tratar moi profundamente noutro momento (e fareino, porque dá pra muito e máis...)

e alá estabamos de algarabía, como soe passar nestes cassos entraronme ghanas de rachar o bilhete de avión de volta, pero sabería que nom serviría de nada,...soeme acontecer en momentos varios, case sempre na terrinha, pero aghora acrecentado porque começei a ver a caras conhecidas en cada curruncho, gemtes coas que tinha conversas pendentes, ou inacabadas ou sem iniciar....aihhhhh, que fóra nom me entenden isso de ter morrinha até dentro da túa própia casa, da túa própia terra....

e entre risos e ansiedades agardaba á mussa das inquedanza, isse espiritu que sempre promete aparecer pero o destino confabulasse e montalhe cada movida "que te cagas" para entendelas e facer auto de fe en que isso é possible e ás vezes passa...prometía umha cita coa inspiracióm e aproveitando que tinha que passar por a antiga cidade dos saberes... apareceu...pero nom apareceu á hora acordada, nem nos vinte minutos posteriores que prometera, inclusso tiven que acortar eu a distáncia cando dixo aquilo de "e que me atopo con amigos /as a cada passo...!" (algho que nom me é novo vindo de quen ven e onde "estudou")...pero apareceu, nom por arte de mágia, nem arte divino, senón por arte de diva, que o é sem sabelo (saber, sábeo que lho digho, pero en escassas coisas me cre, di que sempre esaxero...) e veu cumha sorpressa embaijo do brazo sem ela o saber nem agardar... (eu menos) pero ali estaba cun grupo de gemte que nom conheçia pero me soaban como se os conhecese de toda a vida (pasame con dúas quintas de jornalistas e filólogos que estudaran nos arrabales do burgo (arrabales do burgho!!!, que jâ é dizer !!)... e comezaron as presentaçoms, cotiás e ás vezes repetidas (e que co das caras e os nomes...) tal e qual, fulanita que che falara dela por non seique, o mozo que jà o conheceras en nonse onde, e kiko neves...saltei como um resorte num reloxo marcando as badaladas do ano final..."nom me jodas!!..kiko neves?...coido que escuitou, pero polo estado no que estabamos a aquelas horas da tardinha nom lhe deu importáncia...pero eu sí, joder, era kiko neves...queo dizer para muitos ver a spielberg pola rúa ou numha festa, pois emocionarialhe e quedaría coa cara de pampo babexando que dizer, ou pra oitros ver a manu chao coa chilava e a guitarra fliparialhe e quixeran dizer mil coisas sem que saia nada...pero a min si que me saiu, saiume um: "encantado de conhecerche" moi, moi auténtico sem babexo, pero sem inquietar a ninguém...primeiro pq nono creia "que vaaa...", "tomasme o pelo"...logo aceptei que era kiko neves como se polbo fose animal de companha...pero cando fomos a tomar algo e achegabanse poetas, pseudo poetas e demáis seres que de juntar palavras se alimentan, pois caín na conta, "pomo, que é kiko neves" e coa túa cara de impávida (celha en alto e voz de "pero tú q me dizes?") soltasme... "claro, jâ cho presentei antes..ou nom?)...jajaja e alí bebemos con kiko neves sem falar de poesía nem de porque a néboa de ponteareas eleva os espritus en forma de verbas rítmicas e asoantes...pero bebendo e presumindo ante a minha récua de lembranzas deses vasinhos que compartin con kiko neves (pra el cónstame que nom eran os primeiros nem os seghundos) a quen, sobra dizer, admiro moito pola poesía que fai e como a fai...

e dalí rescatoume a minha mussa que ía inspirando a cada passo a quen se atopaba a diestra e siniestra (pq prometeu-me nom pararse con todo o mundo, polo que supuxen que todo o mundo nom contaba cos de diante e atrás pero sí diestra e siniestra) e jâ lâ fumos rematar a jornada quedando com máis gente pra falar desse tema do que tanto lhe gustan falar cando se reúnem... (bueno, ela sabe que a quero ighual tal e como é e viceversa...) pero eu fun contento pra casa por que lhe puxera cara de carne e óso a muitas verbas que lera...cara de kiko neves....

a chuvia...

...hoje choveu, e a chuvia lembroume a ti. a chuvia trouxome o teu arrecendo a dentro do meu peito...e adivinhei-te detrás de cada pinga, estranas pingas as desta terra, detrás de cada trono que che anunciaba, e dancei por ti, polas lembranzas que aínda me inspiras e coas que me dominas... ardes nestas terras con plúvia insistência, e nom che colhín o pulo, acostumados a os teus deveceres maininhos e de caída sopesada, acaeches por umhas pingas de choiva e jâ che pousaches no meu maxín malia que a o intre escampou, pero ti seghias alí...devecendo ser o centro do meu sorriso, que nem eu sei se era de meláncolia ou de retranca, porque nós sabemos chorar de melancolía, e sabemos rir de retranca tambén...

de paiassos...

..."sei que es moi bo co trapécio, que nos malabares ninquén che fai sombra. Sei que nom hâ quen levante máis pesso que ti, nem ninquém que doble con máis mestría as barras de ferro. Sei que ninguém ten máis coragem que ti diante dun león...pero esto éche um circo, e alghém tinha que ser o paiasso..."

fotos pola rede...

sei que hai mui boa calidade pola rede adiante no relativo ás fotos, sei que algumhas son mostras que inclusso embeleçem máis a minha ansiada costa...pero sin ser por desmereçer, e muito menos por esqueçer ou minusvalorar, quería hoje deijar a mostra fotográfica dun rapaz deses aventureiros que fan da cámara algo paressido a umha extensióm da súa man, cheghoume por umha amiga común, e gustáronme... realmente figeronme desejar por um intre estar en todos esses lugares nos que el estivo, cos seus mesmos olhos e inquietudes (tambén coa mesma paciéncia...)

o calcetin desaparecido...

onte perdín um calcetim, dirás ti: "a quen lhe importa?", pois a min , era un bem preciado, mercarao mediante o antigo método xudáico do regateo a uns indios bolivianos ou bolivianos con cara de indíxena, que tanto lhe ten. non regateara por necessidade, máis bem por curiosidade, pero saqueilhe tres pares por un prezo inferior a o que num comenzo agardara. o conto é que dos tres pares, eran os verdes con infinidade de cores os que máis me chamaban a atención. realmente para ser exacto, máis que perdelo, nom tinha onde tinha que estar....

denantes de culpabilizar a ninguén repasei todos os posibles lugares onde puidera esqueçer, ou estraviar dita prenda. no cesto da roupa lixada nom estaba, isso fixome pensar que lavar, lavarase, nom estaba na lavadora, nom estaba no tendal....mudei de método, passei á rolda das preghuntas, algo inquieto jâ, interroghei á súa parelha, quen confessou que nom sabía ren del dende o mércores, claro que levaba catro días volto do revés e pouco puido ver.

as sábanas da cama soen ser cómplices das agochadas dos calcetíns, son ghrandes, metense ás présas na lavadora... apreteilhe duro mais nom soltou tampouco ren do seu paradoiro... seghin olhando, na lámpada do teito (nunca se sabe), misturada cos calzoncilhos, coas camisas, nom daba aparessido...

comentando de esguelho este asunto na oficina coma quen comenta umha tontería, dirigiusse un companheiro a min con seriedade, alzou a olhada dos papeis e díxome:"e fuches ver se está detrás da catedral??" , de começo mireino un pouco abraiado...ía a botarme a rir cando explicoume que muitos calcetins e oitras prendas desaparecidas soen organizarse todos os domingos para se manifestar detrás da catedral...nom mostrou a máis leve mostra de dúbida, nem um simple gesto de tentar rir... dixenlhe: " ...pois... será... " pero tiven que ir, nom puiden quedar coa dúbida no corpo, e fun todo curioso...efectivamente alí, tras a catedral estaban varias prendas sostendo um cartelinho, e a ledicia suprema apoderouse de min cando vin o meu calcetín, mais estaba emparelhado con oitro parecido, de distinto desenho pero cores similares, nom daba creto de tal unión fóra do matrimónio entre iguais... tinhan enriba un cartelinho: " 3 € el par"...o marroquí que defendía os seus direitos e facía da súa voz riu cando lhe expliquei que nom fora un abandono do fogar, senón un secuestro...tiven que paghar o doble polo meu calcetín do que me valera num principio e pra colmo sigho tendo oitro calcetin solto do que nom conhezo nem a súa procedéncia sequera, se che falta um pode que seja este....

de emighantes novos, ou novos emighrantes...

Lendo a prensa de hoje pola rede, verdadeiro vehículo para contrastar informaçóm, vejo ista nova que me atanhe de pleno, que normalmente som máis as que o fan pero aghora falarei desta.
Como emighrado que som tenho a minha opinión e amáis umha visióm que vai máis alá do meu caso para analisar máis casos. En principio dicir que me parece máis alarmante a idade dos emigrados que a própia cantidade, e que a preparación seja algo fundamental para o emigrado

Un dos principais problemas ao meu xulgar e que habendo recursos nom se aproveitan todo o que se pode e na maioría dos casos quem os aproveita é gente que nom mira pola terra, como bem analisan na prensa. Rechama que noitras facetas e labores sí comenza a haber un aproveitamento e unha disposición a pechar os ciclos económicos na terra, o que favorece máis rendabilidade.

De ahí que a chamada seja nom só a os poderes públicos senón á sociedade en geral, pois a economía da subsisténcia todavía está presente na empresa galega, o empresário de poderes cubrir el todos os postos de trabalho, cubririaos, así, o pluriemprego e a nom profesionalización dos sectores fai que os profesionais emigren a onde poidan desenrolar específicamente o seu trabalho, Canarias na hostelería, Madrid e Catalunya en sectores industriais e Suiza (cada vez menos) e Canarias na construcçom, fugindo do pluriemprego e dos conseguintes soldos baixos.

Súmase tambén a falha de infraestructura debido á pouca concienciación de empresa galega e a sumisión a umha economía que mira máis polos intereses espanhois e das zonas jâ industrializadas que das que están por industrializar. Cómpre concienciarse en que invertir en soldos é invertir en calidade, e calidade que repercutirá no país e numha milhora dos recursos.

A visión de atraso que se ten na galiza contrasta coas ganhas de ver mundo e ver coisas diferentes cando estando jâ fóra ves que Galiza sí pode ser o país das oportunidades, está por façer, só nos falha apostar TODOS/AS por ela…

de pátrias...

...hâ gente que sente simpatía polo lugar onde a bem lhe tocou naçer, hâ gente que gosta de sentirse de onde un bo día espertou dumha longa siesta (ou dun pesado pesadelo), hâ gente que materializa esse sentimento preocupandosse e trabalhando por esse lugar chamado pátria...hâ gente tambén que trabalha a reo e deija vitais importáncias por sentir-se participe da construcçom da pátria, hâ gente tambén que pasan os anos, os meses, os días e as horas meditando na pátria, hai quenes pensan nom tanto e actúan máis, hâ quem tras a súa pátria agocha sentimentos de xenreira e vinganza, e como tal sintense verdadeiro e único patriota, hâ quen tenhem varias pátrias e conjúganas de paritario geito, hâ quem, incluso, pode viver sem pátria, tambén é certo que hâ quen nascen, viven trabalhan e morren por pátrias inexistentes ou imaginárias (nom venhem a ser o mesmo), hâ quen pola pátria nom dá un caralho, nem media teta, hâ quem deijou a vida por defender á pátria ou o trapo que a representa, hâ quen da pátria fai un saio, hâ quen con só escuitar o nome pátria diluese en vermelhos rencores e altofalantes berros....

pero entre todos hâ quen naçe coa pátria tam metida no corpo, tan incrustadinha nos ósos e nas carnes (nos cartilagos e sangue tambén) que nom se pode desprender dela e vailhe pesando e pesando até que sem atopar máis espazo interior pra crescer, sae pola cara, naçe da boca, das pequenas comisuras dos beizos e espalhaselhe á pessoa por toda o rostro...poucos/as poden presumir de levar á pátria na cara...

...adicado a o manoel co "o" máis claro e preciso que dei en conheçer...

liberdade...

afundidos na máis profunda das estimas existentes, emprenderon rumbo sem destino fijo no máis escuálido dos coches que se poideran imaginar. colheron en dúas rechonchas maletas mal pechadas, as quatro coissas que se soen colher numha viagem inesperada. cabalgaron no vento cos máis ansiosos dos risos, soltando bicos ao ar que lhes peiteaba as ansias de ceivar o que sentían…dirigíanse cara alá onde os anos do coche, as poucas coissas que levaran ou as inclemencias do tempo nom tiveran a mínima importancia…

á volta de pagar a respotagem do combustible, ela jâ nom estaba, deixara un fular vermelho con lunares brancos no assento, máis por esqueçemento que por mostra de tacto…entón comprendeu que a liberdade non estaba en ir a onde un quixera, senon en nom necessitar a ninguén para ir a ningures….e prendeu de novo o coche…

do sol plomizo, das suores noturnas, dos espertares calurosos, do tráfico ordeado e abrupto, de escuitar idiomas alheios, de reatopar a máis gemte dalá que daquí, de nom poder xojar coas ondas do mar, de passar máis calor no mar que na areia, de nom ter sitio pra min e a toalha juntos, de estar obrigado a ver a vida dende detrás dum cristal azul e granate e de ter que paghar até por mexar...de todo isto cansei e de algho máis suponho cando me decidin a buscar o morno orbalho de lonxanas terras, o aire fresco dun océano que a nada se asemelha a mar....nom me custou muito decidilo, e debin de animar a o resto de gemte pq jâ tenho convite para me banhar nas bravas orilhas da boca do río, de pousar os azos nas pedras (aínda segue sendo de pedra a quintana?) milenárias de compostela e se cadra facer a ruta das rías baijas num record de menos de tres ou catro días....nom hâ nada como prender un misto, de súpeto agroman os pitilhos a che ofrecer, así que ista fin de semana desembarco de pseudo-emijrantes nas velhas terras galaicas.

o primeiro referente festivo será a batalha naval do mercado medieval de Corcubióm, o mítico día da pátria que a ver con que nos surprende ...e ver á gemte, ver a muita gemte que agardo tenha tempo e ganhas de coincidir com iste ser anegado de bágoas de lembramça...o dito façedeme sitiooooooooo!!!!!!!!!!!!

P.D. se aínda hai alghen a quen nom chamei pra quedar que me berre baijinho que será escuitado/a....

?¿

...se hai que ir, vaise....sem máis...

médios de transporte?

por que a gemte andará toda con présa para colher o metro, sem respetar nem tam sequera a o/a que vai ao lado, façendose paso a ritmo de empurróns e patadas se hai um metro cada tres ou catro minutos, e que perdas isse nom mereçe máis esforço que o que fai quen perde o autobús ou o comboio ( amáis na galissa onde perder um bus e agardar até o día seghinte…)…sem embargo alá van as présas nas horas punta, os cóbados nas meijelas e o alento madrugador do dormido de turno calandoche no nariz…nono entendo, nom

Porque se colhes o metro este nom agarda aínda que che veja cun pé dentro e logho fai paradas ás vezes de até tres minutos entre estaçom e estaçom? Cómpre tanta présa se vas a estar parado num túnel, sem luss , sem saída co aínda madrugador alento do de enfronte jâ anegando-che o naris??? No autobús que me levaba case até a miha casa, manolo, o conductor, tinha umha margen de mediadora para quen se retardaba, e vinhan as señoras coas rabissas: “aguarda, ohhhh, que Imirita estaba acabando de vender..!!!” e nom debía de ser mentira pq ao cuarto de hora cheghaba Imirita sen rabissas e cum sorriso de orelha a orelha…isso sim, nom se livraba do “putaaa” que se lhe escapaba polo baijo a quem lhe “parara” o autobús… e nom había problemas coas parada, nom estaban delimitadas e había fins de semana que variaban trescentos metros da fin de semana anterior aseghun a chuvia, o sol, se era tarde ou se pechaba a tenda….a parada máis frequente pasando neghreira estaba no medio da estrada, isso si catro intermitentes, sorriso de manolo…..isso era atençom personalizada, nem chifre, nem pito : “PARALHEEEEE, OHHHHHH”…ás vezes pensei que o tipico paisaninho pedirialhe a manolo: “nom pares, ohhh, aminora que ja embaijo em marcha” pero nom, nunca o vin admitoo.

Oitra porque tes hora fija de embarque nos aeroplanos e logho tes que aghardar, como mínimo média hora a que suban a embarcar-te, e ló nom poden dar o embarque para cando está o avión jâ listo?...na oitra compañía de autobuses na que nom ía a casa pero que cubre umha línha paralela á anterior, nom arrancabamos até que se enchese o bus até un tope, fose a hora que fosse, claro, a gemte cabreabase e mudaron a reunirse entre os cabreados (eu inclúome) para “alugar um servicio discrecional” que co tempo deijou de ser tan discrecional pero que saia á mesam hora e custaba menos da metade, tamen corrías o risco de que nos pararan tres vezes antes de cheghar ao destino os verde-oliva pedindo papeles, licenzas, seguridade, nº de nomseique….dumha quedamos em terra e nom lhe deijaron arrancar, a min preghuntaronme (respeto o idioma original dos interlocutores porque fui así como falaron); “i usted como consiguió el número del autobús?- home, ponno no lateral do bús…-díxenlhe. Miroume, fitou o lateral do bus onde vinha o nº, e dixo: -así que lo vió ahí?- nom, dixenlhe, vinno no oitro lateral….surrealista, pero quedamos en terra.

Oitra, pq está prohibido entrar na zona de embarque com zumes e logho chos venden arriba, o triple de maís caros…pq se é pola ameaza terrorista eu ofrecinme a emborcalo num cacharrinho que levaba con tapa a o uso, pero nanai da china…o una free zone ou no avión…pero no avión cando pedin agua do grifo tampouco ma deron: “no tenemos”.dijerom, “ e ló os banhos con que funcionan?-“pues no te lo sé” pero tenemos cocacola” no tren da Coruña a vigho, cando tinhas que madrugar para cheghar a tempo as fumaradas da medianuite en panjom, tampouco estaba permitido beber, a un colega quijeronlhe quitar a bebida, ameazou: “pois aquí nom pon nada dedescalzarse, von a descañlçarme” o revisor mirou a pinta que levaba, viu que tinha medio pé espido, o calcetín nom nas milhores condicions e dixo-lhe: “pssss, venha polo menos deixame unha cervexa disass para min” e así foi pero o de “ e se na volta ameazo con descalzarme sairiame a viagem gratis?” foi contestado polo revisor cun lacónico: “nom te passes, muchaso, nom te pases…”

E é que ao final éche isso, vaiamos en metro, bus, aeroplano ou tren, o importante é nom pasarmos,nem de listos, nem da hora, nem da parada….

made in galizzaa...

Preocupado polo desenvolvemento da cultura urbanística e tendo en conta que logo das eleccións municipais é un dos departamentos milhor valorados (e requeridos) no reparto de poderes e pactos; e como isto está moi de actualidade quixen facer umha pequena escolma de ejemplos do urbanismo galego, hai quem lhe chama feismo, o meu pai prefire referirse a “ideisincrasia urbanística galega” por que di que cando está tan inculcado na história, nos costumes e no xeito de vivilo e concebilo pois pasa a formar parte da ideosincrásia do lugar (inclue nel as chapuzas )…isto nom é o pior senón que el amáis de defendela practícaa e bastante… (levarémola coma um verme metida na cachola?)...deixo como mostra, un boton, coisas que apareceron na voz, que descubrin polo chuza ou que circulan por blogs- denúncia ou a versióm aduaneira.

cambios de governo...

venhem as aghuas revoltas pola costa da morte, e paressem tan revoltas que escoaron a o sur...logho de passar pelas urnas, os habitantes do concelho máis pequeno da província (terseiro de Galissa) virom como um pacto "anti-natura" posibilitou a volta a o governo dos nacionalistas, máis dista vez apoiados pelo PP...a ruptura do acordado em Compostela fixo que dende arriba tomen medidas sérias para lavar a cara ante o pacto e "correxir" na medida do possibel está saída do "testo"...mais a coisa nom quedou ahí, os vizinhos do sur, fixeron máis do mesmo e coa mesma fórmula conseguiron sentar na cadeira do poder muradana... se jâ era sabido dende antes de concorrer ás eleccións (quem agardaba un pacto Psoe-Bng nos dous concelhos ???) porque tanto escándalo aghora?...de quen é a vontade dos votantes, do partido ou da lista que concorría? lin num foro que semelhaban dois governos de salvacióm...pois así asemelha que serán presentados...por que tanto corcubióm coma muros necesitaban seren salvados da ignonimia afundida polos anteriores governantes...e se no Bng son quen de suspender de militáncia a um alcalde con máis de vintecatro anos de alcaldía, pois que expliquem qual sería a fórmula que propunhan eles...se cadra acusase a o PP e a o Psoe de decidir em Galissa dende Madrid, pero o bloque decide em corcubióm dende compostela...e coido que en ningún dos casos chegará a sangue a o río...

de voltass...

de volta a o regho, con ganhas de escrever e vendo que zerovacas rouboume a nova, prefiro redireccionarvos e contarvos dos pequenos fedelhos que lhe metin a o blog: o chat da dereita que o recuperei, o conta visitas , os cabezalhos do chuza... máis que nada para agilizar e façer máis cómodo isto do incórdio, pouco á pouco, e máis a máis irei botandolhe coisas e contando algho que jâ me chegha, ho!!!...polo de primeiro cantando a bob, agardo berrar forte pra que me escuitedes dende ovieu.

o canto dos pajaros...

troujerom de dispares sitios baijo o amparo de preservar a riqueza do planeta e amosala por todo o mundo, fermosos pajaros de lindas e rechamantes plumas…colocáronos en gaiolas pequerrechas e con doado acesso para que lhes fosse pouco complicado a os visitantes do zoo achegarse á beleza das súas plumas e deleitarse do chirriante soar do seu canto…mais os pajaros entristeceron, nom cantaban, e a vistosidade da plumagem foi perdendose…decidiron ponhelos en gaiolas máis grandes para que tivesen máis espazo, pero acurrunchábanse nun pequeno currunchinho e nom erguían a cachola da súa plumagem. Seguían sen cantar…seguían pusilánimes e sen cor…decidiron limitar as visitas e ponher altas as gaiolas, de geito que nom se lhes molestase na ardua tarefa da reproduçóm, pero nom se ajuntaban machos e femias, estudaron e estudaron, biólogos, zoólogos, físicos, veterinários e gemte de a pé, incluso… e nom sabían darlhe explicaçom…namentres esmagaban os miolos con pesadas, plomizas e recurrentes ideias sen utilidade, tres parelhas de exóticos pajaros conseguiron liberarse a través dos anchos barrotes da longa e, á súa vez, ancha gaiola…hoje en día, um dos maiores gozos é pasear por Barcelona baijo um imponente chirrío de libertarios cantos e deijarse abraiar pola fermosa plumagen dos milheiros de exóticos pajaros que libremente anegan os ceos da ciutadella, rodeando cos seus cantos á os poucos companheiros/as que numhas minúsculas gaiolas agardan que a algún “experto cerebro” se lhe ocurra descubrir como facer que um pajaro cante e se reproduza… fóra deijánlho bem claro: “em liberdade”

hoje son galegas as letras...e os fonemas??

um día coma hoje dende o exilio vívese de xeito distinto a como se fai na terra. aquí tes que preguntar e indagar se ques saber a quen se lhe adican “as letras” deste ano. a María Marinho pois nom a conhecía muito se nom é por que escuitar algo dela na literatura feminina e en relación a o poeta do Courel. Nom hâ programas que che lembren a cotío a figura de María Marinho, nem infinidades de actos literarios e lingüisticos (si tenho que decir que nesta terra hoje manolo rivas é presentado polo conseller en cap numa charla-colóquio), nom ves a tanta gente pola rúa “falando galego por un día” pero nom é raro escuitar o galego calqueira día, sintes o día como se cada letras galegas que pasa necesitases esforzar-te máis e declarar máis alto o teu amor pola língua…quizais a maior rareza é que aquí hoje nom é día festivo e hai menos gemte na praia, rúa, montanha ou onde seja que festegem un día coma hoje… pola lingua que nos une, para que nos una máis cada día…

adeus á luz reflejada no papel.....

e con el foise a luz, e a nuite tinguiu de loito a súa escuridade,... e o velho cinematógrafo voltou hoje a ser mudo, a sonoridade con el tamén levou...pero fui máis o que deixou esquencido nas maletas das súas lembranzas, toda a memória colectiva en tamaño 16x16, as ledicias dos tempos idos, as degrazas da máis afastadas das terras médias, hoje foise cos méritos que a el sí se lhe puideron rendir en vida, foise a memória até entón viva, e a ledicia...foise a ledicia que asomaba ao seu rostro cada vez que falaba dunha fotografía súa, son desas persoas que cando a conheces sabes que estás conhecendo á Posteridade, un anaco de História... el foi feliz retratando e a fotografía jâ nom será a mesma sen a súa felicidade...nom sei onde andará agora pero de seguro que será sempre acompañado da súa kodak e os milheiros de histórias que del os meus ouvidos escuitaron...

A-55 na ruta xacobea...

...quedaramos en nos reunir tras moito tempo sen vernos, nom así sem saber uns dos oitros, pois estabamos en latente comunicación. eu fora a propósito á reunióm, a invitaçom nom era para menos, alcól, festa, muita xente e lembranzas...todo transcurría con normalidade: bebíamos todos juntos eles e elas na fronteira entre o povo e o monte. festaxabamos a arribada do descubridor do novo mundo pero tamén o ben que nos fora dun ano atá entóm...o alcól deixaba paso aos risos, ás lembranzas, comencei a engatunharme e a namorarme de novo de quen me acompanhaba, vía oportunidades por doquier, vía que nunca debería abandoar a aquel grupo, o alcol subiame a cabeza até o ceo, o monte deixaba escuitar os queixumes dos seus pinheiros, e a festa ao lonxe soaba a algarabía, e chegou o "momentoM", o críco momento que decide o destino das minhas saídas, o momento de mexar, como unha porta que se abre e nom sei a onde me dará paso, dispuxenme a arrimarme a un pinheiro. -"aqui nom, está moi preto, a ver se caminhando algho máis..." "uf, aqui é que é moi descuberto....!" e de súpeto vinme numha inmensa néboa que cegaba os meus olhos, e o resto dos sentidos, e fixen o que fan (facemos) os perdidos, seguir caminhando... e ía entre os pinheiros, e as ganhas de mexar incrementabanse, e a néboa era máis espesa, e nom ajuantaba máis e xa nom habia xente, e as luces non se distinguian e a música era invencióm só da minha mente, da minha perdida mente...e topei con algo parecido a unha verxa,e salteina "-se cadra é un galinheiro e tenhem váter" pero só dei cunha pista negra, e seguín caminhando, seguindo as linhas blancas que me marcaban o caminho, "- e isto xa nom será monte, non?" e nom había cobertura, e os pinheiros xa nom se queixaban...e de súpeto: unha luz branca como o final dun túnel, pero era o túnel quen se achegaba a min, e pfiiiiuuuuuuu.... a luz que pasaba, e aos poucos outra luz, e oitra....e as línhas nom remataban, e a música cesara até na minha cabeça...e reparei nalgo entre a néboa...ía achegandome, a ilusión fíxome forte, xa nom tinha ganhas de mexar (xa mexara?) pero din conta das poucas forzas que remataban e lin nun pequeno cartel ao que me dirixín: "A-55, Km. 7" se os números ían con letra era unha estrada, se comezaba por "A" era autoestrada, e se era ese quilómetro levaba seis e pico andados...."-enton von por unha autoestrada...non?", nom tiven tempo de pensar tentei parar un par deses coches con luz potente, pero os cabrón esquivabanme, "-bueno, nom tenho ganhas de mexar, ton comido, bebido...." e dei volta até baiona, pola beirinha, á saída da autoestrada varios coches patrulha entraban coas luces accesas e as sereas postas, -"irán a buscar a alghun inconsciente que deambule parando coches pola autoestrada?...nom, nom creo, irán a por alghun que irá en sentido contrário..." cando dei chegado a baiona a metade de colegas xa se foran, o pior que eu levara o vehículo, e foronse en taxi....pero aínda había música en baiona, e a festa acababa de começar....

(fragmento de Das sete vidas do gato. "Edicions Festa da Fraga Festa Nacional"

cumplindo a invitaçom de marinha, deixo aqui unhas respostas ao xeito que proust fijo nun par de ocasións, abertas quedan as portas do meu sentir...

¿O principal rasgo do meu carácter? A toleráncia e a tranquilidade

¿A cualidade que prefiro nun home? A creatividade

¿A cualidade que desexo nunha muller? A creatividade e a comprensión

¿O que máis aprecio nos meus amigos? A constáncia.

¿O meu principal defecto? Dubidar de máis, ser tan tolerante.

¿A miña ocupación preferida? Descansar e interactuar coa xente.

¿O meu soño de dicha?Un mundo xusto e guiado polo sorriso.

¿Cal sería a miña maior desgraza? Perder os referentes.

¿Que quixera ser? Cura.

¿Onde desexaría vivir? Mar, montanha preto, río e muita natureza.

¿A cor que prefiro? A laranxa

¿A flor que prefiro?A orquídea

¿O paxaro que prefiro? O arao

¿O meu autor preferido en prosa? Gabriel García Márquez

¿O meu poeta preferido? Ánxo Valente, Neruda, Lorca

¿O meu heroe de ficción? Songhoku

¿A miña heroína de ficción? Mafalda

¿O meu compositor preferido? Dvorak

¿O meu pintor predilecto? Lugrís, Dalí

¿O meu heroe da vida real? O meu Pai.

¿A miña heroína da vida real? A minha nai

¿Os meus nomes favoritos? Noa, Ana, Noé

¿Que detesto máis que nada? A inxustiza

¿Que caracteres históricos desprezo máis?As dictaduras

¿Que feito militar admiro máis? Revoluçao dos cravos

¿Que reforma admiro máis? A que fixen na minha habitaçom

¿Que dons naturais quixeras ter? Autoestima e Impulso

¿Como me gustaría morrer? Nom gostaría de morrer.

¿Estado presente do meu espírito? Busqueda de respostas

¿Feitos que me inspiran máis indulxencia? Os que nacen da ignoráncia nom buscada

¿O meu lema?: Fai bem e nom mires a quen

e por convidar, pois convido a calqueira que por aquí pase...

?

...se a pregunta é directa, canto custa dar umha resposta?

por certo...felizidades!!!

...vintaçincodavrilsempre....

...e a liberdade esvarou dende o caravel, espalhándose polo ar....

re-interprentando a realidade...

numha terra dominada polas sombras e o oscurantismo, onde a mágia tinha encarcelados aos seus habitantes numha maldición perpétua que os engaiolaba no povo sen poder sobrepasar as marcas da fraga, era o dragón o encargado de vigiar e atormentar a os habitantes, e cada ano por estas datas cobrábase o seu tributo en forma de sacrificio humano…pero dun ano deron en chamar a un meigo galego, curtido na arte das pócimas e os feitizos, quen apareceu polo horizonte cabalgando no seu cabalo branco e armado con inteligência e tesón, agardou a que o dragón rematase de fungar lume e cravoulhe a lanza pola gorxa até as ghaladas, o dragón foi decrecendo en forzas até morrer e xurxo púxose a descansar lendo un livro,… é polo que aínda hoje en día nestas terras celebran a o seu Sant Jordi (como lhe deron en chamar naqueles lindes) como o día da liberaçom do dragón, regalando e lendo un livro e unha rosa, pois ista flor foi a única recompensa que xurxo levou, iso sí da man da máis fermosa doncela do por entón reprimido povo….

mmmúsicas de líbido....

levado por umha contínua cadea de mmmmúsicas, e tendo en conta a minha lentitude ante as encargas, niste caso de verdelho, véjo-me na obriga de aportar mmmúsicas ligadas á minha forma de entender o sexo. e tendo en conta que:

1.- nom emprego música nises intres, son dos de deijarme deleitar pola sintonía dos suspiros e os jadeos...
2.-se houbese algumha música que me levanta-se a líbido, mercaría un i-pod (estiven valorandoo e nono vejo claro) para levala sempre na orelha.
3.- o sexo é diversión...alomenos polo de agora o de aparearse jâ lhe tocará, se lhe toca...e polo tal, porei mmúsicas que me divirten e suben o ánimo, imprescindible para descarregar as enormes energías que conleva o fornicar...
4.- quem me conheçe ( e quen nom tambén, só tenme que ver escrever) sabe do rarinho que son, e do inexcrutable da minha mente, así que nom se deijem surprender pola surpresa dalgumhas elecçoms....
e ahí van, sen orde de preferéncia:

PRIMEIRA: ROSE ROUGE, de Saint-Germain, polo ritmo pola insinuaçom, polo de provocativa...

SEJUNDA: LA LEYENDA DEL TIEMPO, de Camarón de La Isla, pola forza que desprende e o arranque que ten...(nom atopo vídeo de Camarón)

TERÇEIRA: FRANCOIÇE HARDY, como representante da música sesenteira francesa, tan sutil, tan optimista, tan "brigditte bardot"...(nom acerto a adivinhar o título da cançom que quería por, deijo umha mostra)

QUARTA: BÁMBOLA, de Patti Bravo, polo de erótica (asociareina á película) e polo "animosa" que me resulta, e polo de idioma italiano, que muitos comprenderedes...

QUINTA: HIT ME BABY ONE MORE TIME, cantada por Travis, polo ritmo sugerente, polo de rogo e a cadéncia de se rir dun macro icono como é a cursilería pre-adolescente.

deijo no tinteiro RESERVOIR DOGS, DOORS (riders on the storm), NINA SIMONE, BEATLES (help!), OTIS REDDING, JAMES BROWN, ARETHA FRANKLIN, RENATO CAROSONE, NIRVANA, LEONARD COHEN (allelujah, take this waltz), R.E.M., e por suposto O GRAN DYLAN ( just like a woman, love minus zero)....e a desfrutar!!!

ME CAGO EN EL AMOR

hoje é um bo día para deijar de crer no amor....se me traiciona cando milhor estóm...pq crer no amor se el nom cre en min?

reviva o zeca...

de volta da vida, leo con detemento a prensa e o que até agora eran promesas que quedaban no esquecemento, convertense en realidade…logo de que a tvg perdera polo lume (nom cegaban os montes, que a tvg tambén tivo que arder!!!?) os documentais sobre zeca afonso, a mesma canle chega a un acordo coa televisión pública lusa para lembrar, revitalizar e por onde lhe corresponde a ese trovador/luitador luso que tanto empenho puxo en unir dois mundos daquela distantes pero con ansias de abaijar os pasos levadizos que unisen o pai minho. nom podemos máis que aledarnos porque… soará de novo, no día de s. marcos/día dos caraveis, o milho verde de novo na raia, e os vampiros serán de novo denunciados na nosa terra de vampiros, e sonharemos todos coa utopía da papuça...polo zeca, tambén,... que sempre fui zeca, sempre foi música….

adeus a umha parte da música galega...

ás vezes o único que nos indica que avanzamos é que hai coisas que van quedando atrás, cando o que queda atrás é umha pessoa, irrecuperabel se nom é só pra a memória...pois doe. doe pouco, doe muito, doe ás vezes, doe a cotío, doe cando chove, doe pero nom doe.... pero doe...hoje ven na prensa que um home morreu, nom era excesivamente velho pero de seguro que levaba muito vivido ás súas costas....prudéncio romo foi un dos creadores d´Os Tamara, que levaron coa música a galizza máis alá do telón de grelos até o corazón de galegos alonxados e de alonxados de corazon galego, e brindo, brindo pq ao topar no máis alá co Pucho Boedo han de nos façer bailar de novo a ritmo de merengue galego...polo grande legado que deixou entre nós, pode descansar en paz.

MANDA-TI, nas eleccioms municipais...

vejo que nace umha nova iniciativa de cara ás eleccións municipais que se celebrarám em breve...ante o cada vez máis poderoso e manipulador geito de nos informar por parte dos tradicionais médios de comunicaçom e ante os abusos que se están dando (muitos son antigos pero saen á luz agora que tocan e importan) por parte de muitos/as mandatários/as asentados/as nas poltronas do concelho, cédesenos a voz, e a verba pra denunciar, queijar-se, parolar, comentar... zerovacas, abriu um espaço onde opinar é livre, bo para os que nom tinhan acceso a falar, e bo para os que tinham impedido escuitar, eu sei que parciciparei, e ti, mandarás algo? MANDA-TI...

"ferrol morre, como quedou o betis-sevilha...?"

http://video.google.es/videoplay?docid=-5339441096272983547&q=francisco+rodriguez

vía beliscospequenos podo ver como defenden os representantes do povo um país, asím defendes as pessoas nas que depositamos o noso porvir umha comarca necesitada, asím é como se rin os/as politicos/as que manejan o futuro de todos nós....DEPLORABLE, e muito máis que deplorable a actitude de estas gemtes(por chamarlhe algho) que nem un mínimo sentimento amosan polas necesidades de ferrol, fene, perlio e arredores....AGARDO nom se lhe ocurra a ningumha desas pessoas que dan en autodenominar-se pessoeiros volver a dar um mitin en ferrol, ou tentar encadilar a os/as ferroláns....pena, peninha pena....tanta como a imagem desolada do politico que fica só no atril sem publico a quen falar excepto ao impresionado labordeta e poucos máis (cando lhes pajamos pra que escuiten, discutan, se entendam....) von a deijar a ira por hoje....

lesionado...

O risco chama á aventura, a aventura ao deporte e este juntado co risco produce extranas lesióms…tocaba de novo ir á neve, ista vez com algo máis de experiencia que o ano pasado…o deporte era o mesmo: snow-board. a paragem mudaba, acorde cos tempos desprazamonos por tortuosas estradas con curvas máis perigosas que bin laden cun escano no congreso iankee…mais baqueira-beret, um paraíso deslumbrante abriunos os brazos coas poucas neves que podía... o grupo era máis experto…notouse en que nom caín en toda a jornada do sábado, e incluso descendin por pistas azuis sem problemas….mais o espiritu das neves, apareceuse-nos em forma de ventisca e pechounos num dos cumios no derradeirop descenso do domingo….nom me deijaron baijar en tele-silha, pola ventisca e tiven que forzar umha baijada improvisada na que o que máis sufríu foi o nocelho, sobrecarjado de máis…logo dumha visita ao médico, de onde sain cumha venda opresiva, so puiden desfrutar do resto de tan marabilhosas paragems dende o coche…oitro ano máis volto da neve mancado polo tebroso esprito das neves….o bonito, que cando volte jâ vai a ser como experto snowbordista…ou isso agardo….

P:D: o das muletas é coisa da empresa para evitar que pida a baija por recaída….pero o efecto foi o contrário, agora queijo-me do hombro, pois fago um esforço moitro grande para andar com istes aparelhos...doble lesióm...pero jâ terei máis sitios onde recaer do nocelho….jajajaja, ajuarda vilajoámmmm….

tesouros...

miles de silentes caricias,
amolecidas polo tempo…
varios cabelos despeitexados,
que deixaches esparcidos pola almofada,
logo do extendido sonho…

dois bicos que quedaron ancorados
nas ganas da posesión…

um abraço reprimido,
cecais esquenzido,
na derradeira tarde de solpor…

umhas médias usadas
que aínda agochan o teu penetrante arrecendo
entre as súas fibras…

ums olhinhos de misericórdia,
que se che escaparon
antes de abrir a boca…

o ghran oco que deixaches,
que foi inundando,
coma umha gran mancha de chapapote,
toda a minha cama…

e o fracaso de nom podernos

sobreponher ao puto destino,

á puta vida, inmanexable,

a lembrarte num bote de after-sun...

todo esto e algo máis, é o que gardo numha caixinha,
que nunca jà máis hei de abrir…

cada día somos máisss!!!...

dinme os matemáticos e estadísticos que tenho trabalhando para min, atados con cadeaas num suburbio dez metros por embaijo da terra, nesta paragem muito sémelha á mostrada en madmax III (nós também temos energía do esterco dos porcos)…pois dinme que jâ lâ foron máis de trinta mil almas impías que figerom incórdio nesta futurista cidade…muitos viriades de visita a tomarlhe un café ( a os máis seguro que tambén se lhe ofreçeu boa canha de herbinhas…) oitros simplesmente acheghariadesvos pola janela a divisar ao seu través (comprobariades que nom tenho vidros tintados nem nublados, vese dende dentro e dende fóra) e fostedes muitos tambén quenes deijachedes un ghraninho de milho, de café, de arrós ou de espinilla, (que tambén os houbo)…nom me queda máis que feliçitarvos, darvos as grazas por escuitarme (ou ponher cara de que asím o fasedes) porque forom vários os momentos nos que fostedes determinantes para continuar escribindo, baijando o ritmo (isso sí)…mais grazas, preciadas trinta mil almas, polo que fui e polo que pode ser, para que o incórdio tenha umha paragem digna, fachendosa, pavera….grazinhas mil….(que alghém cante o “parabens-para-voçeee”, por favor)…

despedida da galiza

cando ataca a morrinha, apunta ao coraçom, nom é doado que erre e sempre vem por referença dalhum dos sete sentidos que temos...a morrinha nom vem decorada de meros adornos ou de cores vistosisimas, nom tem artifício, vem núa, precisa, sem dilaçoms, cos olhos por diante da raçom, cando cheja estás perdida/o, o magím jâ empessa a funssionar a parte do resto do corpo, pola súa conta, coa vista posta no morrinhento sentido de desfiar o fiado...a morrinha nom é máis que uma estrada que che amosa o caminho, uma sereia de asfalto que che une/arreda do teu, dos teus...

contradiçoms paradóxicas...

sempre gustei das contradiçoms...ser pero nom ser, ser branco e ser negro, ser feliz e infeliz de tamta felicidade, ter fame pero nom querer comer por fartura... e hoje, hoje ía caminho de ser un dos días máis tristeiros dos últimos tempos, dos últimos meses; a nova que levaba tempo pululando polo aire converteuse en verba, fíjose son, e fíjose gestos na face do meu interlocutor, enrugas tersas, torso expectante e celhas tocando a escaso flequilho de cor encarnado... escuitei, nom caín na desesperança, pensei de golpe (como apurando o pensamento), voltei a escuitar, e calei...jâ se daba por feito...agora o trabalho estaba no meu maxín, pensar, debatir, aclarar...explicar....nom, nom cría que fose a ser o milhor día da semana, nem do mes, nem do trimestre, de seguro....e cavilei, pousei a mente no mundo desto que chaman internet...e deixei voar as malas vibraçoms....nom lhe deron tempo a chejar ao teito....de socato sonou o móbil, o gesto foi perdendo rixidez, a sonrisa foi ocupando as partes antes conquistadas pola seriedade, e os olhos começaron a ver estrelas, que bonito cando o rostro mira estrelas, pq sorri coa ialma, coa agochada ialma dos sorrisos verdadeiros...e quedas en evidencia....e ilusioneime, e sorrín máis, e quijem ser máis grande que a lúa para tapar o sol, e nom queria que as verbas tornasen em silemços, nem que as estrelas deijasen de me alumear a face aberta en canal polo sorriso, polo coraçom que che sae pola boca sem tocar nos dentes....e ques respirar, e nom podes, e nom podes sorrir máis...e a voz apagase, e intentas apurar todo un discurso fidelino numa expreçom....e... que contradiçom, que paradoja rematar o día regado de felicidade...como che foi o día? mal, bem...fatal, estupendamente....de cú, de puta nai...que fago, umha média ponderada ou umha regra de três?....mentres contesto/contestades, von sejir rindo que ainda hai estrelas que queren colher o avióm....

com MaiÚsCulAs...

...e pugerom-se a falar...e apretaron a man denates de sentar....e convocaron a médios e des-medios de comunicaçom...e a gemte puxo a esprança neles....e houbo quen preparou foguetes por se era o caso....e faiaron, e faiarom em plural, uns por umhas causas e oitros por oitras, pero compareçerom todos coa cabaça baixa...como compareçen os derrotados, os que perderon, uns jà se sabían pedidos de anteman, oitros esgotaron a pólvora....pero nom haberá estatuto, nem estatut, nem estatutinho, adeus á naçom, á naçom de breogan, á realidade nacional...adeus (o primeiro adeus por ser ridícula, cheirentamente ridícula) o caralho ese de regióm...regióm? regióm será múrcia, ou extremadura ou quen se queira asím chamar...pero aqueles que contan cos votos de galegos/as SEM MEREÇELO, SEM SEMTIR A GALIZ NO PEITO, aqueles que só sonham con cadeira em madriz ao amparo do tendido sombra, copa e puro en man...aqueles, nom som quem, nom poden xustificar, nem trabar o normal decorrer da nosa história....pq estamos falando da história do pais, do devir de galegos e galegas...é máis, dos /as galeguinhos/as que venhem detrás.....o feito de que galiza sexa naçom está na actitude do pp que é excepcional, única na península ibérica, sí quero, pero digo nom, tes raçom, pero eu tampouco estom equivocado....este parón ten nome, tem culpábel, e ten sentimento, VERGONHA.... pero com maiúscula de INEPTO, DE TRAIDOR DE CACIQUE E DE BALDREU...que é como se senten máis aludidos os/as monicreques con fíos de emprestados, com maiúsculas...e agora que?...a aghardar? a esperar que acaben de mexar por nós?...u-lo projecto?